“เธอกินเก่งขึ้นนะ”
“เหรอ? ไม่รู้สิ หิวนี่...หิวก็ต้องกินใช่ไหมล่ะ” ย้อนถามแล้วยิ้มให้เขา วางถ้วยโยเกิร์ตเปล่าๆ ไว้ใต้เตียง คลำดูพุงตัวเองก็รู้ว่ามันป่องนิดๆ เธอคงกินเยอะไปกระมัง แต่จะว่าไปแล้ว มีบางเรื่องรบกวนจิตใจเธอนะ ตอนอยู่กรุงเทพฯ เธอมัวแต่ดูแลมารดาจนหลงลืมเรื่องสำคัญบางเรื่องไป และเมื่อมาเจอศราวิลอีกครั้ง เรื่องสำคัญที่ว่า เลยผุดขึ้นมาในใจอีกครั้ง
“เธอ...ยังโกรธฉันอยู่ไหม”
“โกรธเรื่องอะไร”
“ก็เรื่อง...ที่เธอได้ยินที่โรงพยาบาล”
อาทิตาหันมองคนที่นอนอยู่ ทำไมถึงถามเรื่องนี้ก็ไม่รู้
“ฉันไม่อยากพูดถึงมัน ไม่รู้หรอกนะว่าตอนนี้โกรธ แค้น หรือว่าอะไรกันแน่ ฉันรู้แต่ว่าถ้าคุณหลงลืมความแค้นลงสักนิด แล้วทำดีกับฉันสักหน่อย ฉันคงอยู่ที่นี่ได้อย่างสบายใจ ส่วนเรื่องน่าอึดอัดที่เกิดระหว่างเรานั้น ฉันอยากให้คุณคิดว่าเป็นเพียงอุบัติเหตุก็แล้วกัน คุณเองก็...ลืมๆ มันไปเถอะนะ”
นั่นคือสิ่งที่อาทิตา
