ตอนที่ 11
960 คำ
แม่พิศร้องเสียงหลงใส่จริตเต็มที่ เมื่อปลายลิ้นของสามีแตะต้องที่กลีบดอกไม้ ทว่าสามีไม่ได้ฟังหล่อนเลย เพราะปลายลิ้นร้อนนั้นกำลังชอกชอนไต่ตวัดไล้ที่ติ่งเสียวจนหล่อนอยากกรีดร้องครวญครางให้มากกว่านี้ แต่สำนึกแห่งจริตก็ยังทำให้หล่อนยั้งไว้
‘โอว... มันมากกว่าที่พี่อ่ำทำเหลือเกิน โอว... เร็วๆ สิเจ้าคะคุณพี่... อา... ซี้ด... น้องเสียว... ซี้ด...’
สิ่งที่คิดกับคำที่ร้องบอกไม่ใกล้กันเลย น้ำเสียงหวานกระเส่าที่เปล่งร้องออกมานั้น คือคำร้องห้าม
“อา... ไม่นะเจ้าคะ คุณพี่ ไม่นะ... อื้อ... ไม่... คุณพี่เจ้าขา... คุณพี่... อื้อ...”
ทั้งที่อยากจะร้องดังใจคิด แต่นั่นคงไม่ใช่จริตที่ควรทำ หล่อนจำต้องสะกดเก็บทุกความรู้สึกและรอคอยสวรรค์ที่จะโน้มลงมา ยามนี้หล่อนรู้แล้วที่คุณน้าพินพูดนั้นหมายความว่าอย่างไร เพราะแค่ปลายลิ้นของพี่อ่ำกับคุณพี่สนก็แตกต่างกันจนเทียบไม่ได้ หล่อนคิดไม่ผิดหรอกที่ไม่พิสมัยเล่นเพื่อนเสียจนเคยตัว เพราะความสาก ความอุ่น และความแข็งแกร่งจากปลายลิ้นของคุณพี่สนนั้น ทำให้หล่อนเห็นสวรรค์รำไร
“อา... คุณพี่ขา... คุณพี่เจ้าขา... น้อง... อื้อ... คุณพี่เจ้าขา...”
ยิ่งแม่พิศร้องครางเท่าไรปลายลิ้นก็เร่งเร้ารัวเร็วมากขึ้น เพราะต้องการส่งหล่อนให้ถึงที่หมายก่อนสักครั้ง ให้ร่างน้อยแบบบางนี้ได้พานพบกับสวรรค์ครั้งแรกของชีวิต อยากน้อยก็ต้องแตะขอบประตู เพราะสุดยอดแห่งสวรรค์นั้น เขาจะเป็นคนพาเข้าไป
ปลายลิ้นของหลวงสรเดชฯ จึงเร่งเร้ารัวเร็วเต็มที่ พร้อมกับฝ่ามือก็เคลื่อนจากอกอวบอิ่มมาสอดกระชับที่สะโพกผาย ยกขึ้นเพื่อส่งขับดอกไม้บอบบางให้บานเบ่งรับปลายลิ้นร้อนมากขึ้นไปอีก ลิ้นร้อนรัวเร็วจะแยงได้ลึกตามต้องการ
และไม่เพียงลิ้น แต่นิ้วร้อนก็จะสอดแทรกแยกกลีบดอกออกจากกัน ก่อนจะกดเนิบนาบสู่โพรงน้ำหวานฉ่ำปลายลิ้น
“อ่ะ! คุณพี่! อ๊ายยยยย...”
แม่พิศที่สะบัดใบหน้าไปมาเพราะความซ่านเสียว ต้องเบิกดวงตากว้างขึ้นด้วยความตกใจก่อนจะกรีดร้องเบาๆ เมื่อสิ่งที่ล่วงล้ำนี้คือสิ่งแรกที่สอดผ่านเข้ามาในร่างกาย
“เจ็บ! คุณพี่! น้องเจ็บ! อื้อ...”
สิ่งที่ชำแรกแปลกปลอมน่ากลัวเสียจนร่างกายประท้วงบอกว่า ‘เจ็บ’ ทว่าสิ่งที่ตามติดมานั้นเล่ามันคืออะไร ในเมื่อสามีไม่ได้ผ่อนปรนความคับแนบแน่นให้กับหล่อนเลยสักนิด แต่กลับสอดแทรกให้ยิ่งลึกมากขึ้น จนแม่พิศต้องดิ้นพล่านด้วยอีกความรู้สึกหนึ่งกำลังสอดแทรก
“อื้อ... คุณพี่ขา... น้องเจ็บ... อื้อ... คุณพี่... อื้อ... อา... โอว... คุณพี่ขา... อูย... คุณพี่...”
ศีรษะสะบัดไปมาจนเรือนผมยุ่งเหยิงทั้งใบหน้ายังเหยเกราวกับได้รับความเจ็บปวดเสียเต็มประดา ทั้งที่ความรู้สึกนี้มันกึ่งเจ็บกึ่งสุขและปนเสียวซ่านเสียจนหล่อนต้องส่งเสียงร้องไม่รู้คำออกมาครั้งแล้วครั้งเล่า และครั้งนี้ไม่ต้องอาศัยจริตจะกร้านอะไรอีกแล้ว เมื่อสิ่งที่กำลังเผชิญอยู่นี้ไม่ใช่สิ่งที่แม่อ่ำเคยทำให้สักนิด
“อา... คุณพี่ขา... น้องไม่ไหว... น้องไม่ไหวแล้ว คุณพี่!”
ความรู้สึกรุนแรงมากกว่ามาก มากเสียจนหล่อนต้องร่ำร้องหาสามีไม่ขาดปาก เมื่อปลายลิ้นร้อนของสามีกดทาบหนักๆ ลงที่ยอดเกสรของหล่อนอย่างเร็วรี่
ยามนี้แม่พิศรู้สึกราวกับว่าร่างกายของหล่อนบางเบาล่องลอยขึ้นสู่ฟากฟ้า หรือนี่หล่อนกำลังโบยบินขึ้นสู่ยอดเขาพระสุเมรุดั่งที่เขากล่าวกัน และก็สูงเสียจนหล่อนต้องกรีดร้องออกมาสุดเสียง
“คุณพี่! คุณพี่! กรี๊ดดดดด...”
เกสรดอกไม้ที่ตอดตุบอยู่ที่ปลายลิ้นกับน้ำหวานฉ่ำชื่นใจที่คล้ายจะทะลักบ่าออกมาตามเสียงกรีดร้องของแม่พิศ ทำให้ใบหน้าคมเข้มต้องยกยิ้มด้วยความสุขที่ส่งผ่านเมียสาวไปถึงขอบประตูสวรรค์ได้สำเร็จ และต่อจากนี้ก็ถึงคราที่เขาจะพาหล่อนก้าวข้ามประตูเพื่อขึ้นไปสู่สวรรค์ชั้นฟ้าอย่างแท้จริง
แม่พิศเหนื่อยอ่อนกับความสุขที่ได้รับจนหมดแรงนอนนิ่ง ดวงตาหลับพริ้มรับรู้แต่เพียงว่าคุณหลวงผู้สามีขยับเข้ามาใกล้ร่างกายของหล่อนมากกว่าเดิม และดอกไม้บอบบางของหล่อนที่เพิ่งถูกท่านจับต้องและครอบครองไปแล้วนั้นก็กำลังเบ่งบานอีกครั้งด้วยฝ่ามือใหญ่ของคุณหลวงเอง
“อื้อ... คุณพี่เจ้าขา... น้องเหนื่อยเหลือเกิน... อา... คุณพี่...”
แม่พิศสะดุ้งส่ายใบหน้า ริมฝีปากร่ำร้องไม่หยุด เพราะอะไรบางอย่างที่แตะต้องดงดอกไม้ของหล่อนนั้น มันอุ่นวาบและแข็งขืนเสียจนหล่อนสะท้าน
และใช่ว่าจะหยุดอยู่แค่นั้น เพราะยิ่งหล่อนร่ำร้องพร้อมบิดกายด้วยอารมณ์เต็มตื้นที่ตีรวนในหัวใจ ความอบอุ่นดุนดันก็ยิ่งโบกสะบัด เกลี่ย ขยี้ ถูไถ อยู่บนกลีบดอกไม้ของหล่อนเร็วขึ้น จนแม่พิศอดรนทนไม่ไหวต้องเป็นฝ่ายขยับหน้าขาให้ดอกไม้ของหล่อนเบ่งบานเสียเอง
หลวงสรเดชฯ แย้มยิ้มด้วยความสมใจ เมื่อเมียสาวของเขาเร่าร้อนดั่งที่ปรารถนา ความแข็งขืนที่ดุนดึงอยู่บนกลีบดอกไม้จึงค่อยๆ ส่ายวนควานหาประตูสวรรค์ ก่อนจะค่อยๆ กดส่วนปลายลงสอดเข้าสู่โพรงฉ่ำน้ำที่เจ้าของนั้นยังคงหลับตาพริ้มพร้อมส่ายใบหน้าและอ้าริมฝีปากร้องครวญครางไม่หยุด
- ผู้เขียน
