“อายอันใดกันเล่า นี่พวกเอ็ง ผัวเมียเขาจะรักกัน จะนั่งเป็นก้างชิ้นใหญ่อยู่ทำไม เจ้าเข้ม”
เสียงเชิงดุแต่บ่าวไพร่กลับก้มหน้าซ่อนรอยยิ้ม เพราะรู้ใจท่านเจ้าของเรือนดีว่าอยากอยู่กับเมียรักมากแค่ไหน เจ้าเข้มจึงพาต้อนบ่าวไพร่ลงเรือนเสียให้หมดให้คุณหลวงได้อยู่กับเมียรักและฟูมฟักกันให้ชุ่มปอด ให้สมกับความคิดถึงที่ต้องจากลากันหลายวัน
“คุณพี่เจ้าขา มาเหนื่อยๆ ไปอาบน้ำให้ชื่นใจก่อนนะเจ้าคะ ประเดี๋ยวน้องจะเตรียมเสื้อผ้าให้”
แม่พิศยังคงไว้ตัวหันไปหยิบจับเสื้อผ้า ก่อนจะยิ้มน้อยๆ เมื่อถูกผัวรักโอบกอดจากเบื้องหลัง
“อาบเป็นเพื่อนพี่หน่อยนะ พี่อยากให้แม่พิศถูหลังให้”
ฝ่ามือขืนเรือนร่างอวบอิ่มมีน้ำมีนวลนั้นให้หันมา แม่พิศในวันนี้งดงามเสียยิ่งกว่าวันแรกที่ได้ครองคู่ อาจเพราะได้อยู่ดีกินดีมีความสุข มีบ่าวไพร่ปรนนิบัติพัดวีมิได้ขาด แลได้ยาดีที่หามาปรนเปรอ แม่พิศจึงดูสาวสะพรั่งกว่าเดิม ผิวพรรณผุดผ่องดูมีเลือ
