“ไปตลาดยามนี้ก็ไม่รู้ว่าจะมีใครเอาปลาแห้งมาขายบ้างหรือเปล่า ไม่ใช่หน้ามันซะด้วย” บ่าวที่ได้รับหน้าที่ให้ไปซื้อหาปลาแห้งบอกกับแม่ครัว
“เถอะน่า ไปดูก่อน ถ้าไม่มีจริงๆ ก็หาปลาแห้งอย่างอื่นที่พอทำได้มาละกัน ปลากดแห้งก็ได้”
“และถ้าไม่มีอีกล่ะ”
“ไม่มีก็กลับมา แต่เอ็งน่ะนังแพง ก็รอฟังคุณเรียมบ่นหน่อยแล้วกัน” แม่ครัวหันมาบอกกับนางแพง เพราะรู้ฤทธิ์เดชของแม่เรียมดีว่าหากไม่ได้ดังใจแล้วนั้น บ่าวไพร่จะถูกดุด่าแค่ไหน
“จะว่าไปแม่เรียมนี่ยังไงนะ ได้เป็นเมียท่านไม่นานก็วางอำนาจซะขนาดนี้แล้ว คุณนายใหญ่ดูแลพวกเรามายี่สิบปี ยังไม่เคยมาจ้ำจี้จ้ำไชขนาดนี้ ท่านอยากจะกินอะไรก็บอกล่วงหน้ากันเป็นวัน เพื่อจะได้ซื้อหาข้าวของได้ทัน แต่แม่เรียมนี่ อยากกินอะไรก็ต้องกินให้ได้”
“เฮ้อ! ข้าล่ะหนักใจจริงๆ หากแม่เรียมมีคุณเล็กๆ ให้กับคุณพระท่านได้จริง พวกเราจะอยู่กันยังไงนะ อีกทั้งคุณนายท่านด้วย แค่คุณเรียมเป็นคนโปรดเยี
