“พวกท่านทั้งสองข้าบอกแล้วอย่างไรว่า ให้รออยู่หน้าประตู นี่พวกท่านพากันเข้ามาได้อย่างไรกัน”
บ่าวคนที่คอยเฝ้าประตูด้านข้างส่งเสียงมาก่อนตัว พ่อบ้านเห็นเช่นนั้นกว่าจะวิ่งไปถึงตัวบ่าวคนนั้นก็ยังไม่หยุดพูด
“ถึงพวกท่านจะเป็นผู้สูงศักดิ์อย่างไรก็ไม่อาจจะทำตามใจตัวเองได้นะ”
ทั้งไป๋เจียเจียและจิงจวินไปหยุดฝีเท้าจ้องมองมา ไป๋เจียเจียยิ้มสดใส นางรู้สึกว่าบ่าวคนนี้น่ารักดี
“บังอาจ!! หุบปากเจ้าเดี๋ยวนี้นะ!!”
พ่อบ้านรีบตวาด ถึงแม้จะไม่อยากส่งเสียงดังโวกเวก ทว่าตอนนี้ไม่อาจจะนิ่งเงียบได้
“ท่านพ่อบ้าน ท่านอยู่ที่นี่เอง ขออภัยขอรับข้าตกใจเพราะข้าให้สองท่านนี้รออยู่หน้าประตูด้านข้าง แต่ตอนนี้กลับเข้ามาในจวนแล้ว”
บ่าวคนนั้นคุกเข่าลง เขาเข้าใจว่าพ่อบ้านดุที่เขาเสียงดังโวยวาย ทว่าความจริงร้ายแรงกว่านั้นมาก
“นี่!! นี่เจ้าให้องค์หญิงรออยู่ข้างประตูหรือ”
พ่อบ้านแทบจะเป็นลมจับอีกรอบ
“ใครกันขอรับ ใค
