เมื่อเซียนบุปผาตื่นมาอีกครั้ง วันนี้นางแปลกใจยิ่งนักที่เห็นจอมมารยังนอนอยู่ข้างกายของนาง อ้อมกอดแกร่งของเขายังคงกอดนางแน่นราวกับหวงแหน เซียนบุปผาขยับกายก่อนที่จอมมารจะลืมตาขึ้น
ดวงตาสีแดงก่ำของเขาที่จ้องมองมาทำให้นางหลบสายตา...
เขาผลักนางออกก่อนจะลุกขึ้นมาสวมเสื้อผ้า แต่ก็แปลกใจยิ่งนักที่เซียนบุปผาลุกขึ้นมาช่วยเขาแต่งกาย
“บุปผาน้อย...เจ้าต้องการจะทำอันใดกันแน่”
คำถามของเขาทำให้นางชะงักมือชั่วขณะ
“เมื่อคืนเจ้าก็ยินยอมให้ข้าทำตามใจโดยไม่ขัดขืน วันนี้เจ้าก็ลุกขึ้นมาช่วยข้าแต่งกาย เซียนบุปผา...ในหัวของเจ้าคงไม่คิดหนีข้าไปอีกใช่หรือไม่” น้ำเสียงของเขาเข้มขึ้นราวกับต้องการเอ่ยเตือน “หากเจ้าคิดโง่ๆ ข้าจะ...”
“ข้าไม่หนี...” นางกัดริมฝีปากตอบ “ข้ารู้ว่าข้าไม่อาจจะหนีจากท่านได้ ข้าเพียงแค่...” ดวงตาที่เหมือนกับมีหยาดน้ำใสเอ่อคลอตลอดเวลาทำใจกล้าเงยหน้าขึ้นมาสบตาเขา “อยากจะให้ท่านจอมมารเอ็นดู
