“ดอนคาร์ลต้องการพบคุณ”
แลนโดสเอ่ยบอกห้วนๆ แบบมะนาวไม่มีน้ำ บอกตามตรงว่าไม่ถูกชะตา และไม่ชอบดวงตาสีฟ้าอ่อนใส ที่จ้องมองเขาอย่างต้องการหาเรื่อง รวมทั้งไม่ชอบรอยยิ้มบางๆ ที่แม่ครัวผู้นี้ชอบแย้มยิ้มตรงมุมปาก เพราะรอยยิ้มของเธอ ทำให้เขานึกถึงขนมหวานที่อาบไปด้วยยาพิษ พร้อมเล่นงานให้ตายได้ในทุกเมื่อ หากว่าเขาหรือทุกคนในที่นี่เผลอตัวหลงใหลกับรอยยิ้มบางๆ รอยยิ้มนี้
รีจินายิ้มบางๆ ตรงมุมปาก เมื่อทุกอย่างเป็นไปตามที่เธอคิดและวาดวางแผนไว้ หญิงสาวลุกขึ้นยืนช้าๆ ก่อนจะเอ่ยตอบแลนโดสที่ยืนจ้องมองเธอเขม็งแทบไม่กะพริบตา
“ไปสิค่ะแลนโดส ราเนียเองก็อยากพบเจ้านายของคุณเหมือนกันค่ะ”
มือเล็กผายมือไปข้างหน้า เป็นการเชิญให้บอร์ดี้การ์ดหน้าเหี้ยมยิ้มไม่เป็น เดินนำหน้าพาเธอไปพบกับเจ้าของคฤหาสน์หลังนี้
“ดูท่าว่าคุณจะทำอาหารได้ถูกใจดอนนะคุณราเนีย”
น้ำเสียงที่เอ่ยบอกนั้นอาจจะฟังดูราบเรียบไร้ความรู้สึก แต่ทว่า
