มาเฟียหน้าโหดอยู่ในโหมดรักเด็ก

โพรงกระต่าย

โพรงกระต่าย

ณ โรงพยาบาล

หลายวันที่ผ่านมาในขณะที่จินห์รักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล เฮียหวังจะจ้างพยาบาลพิเศษมาช่วยดูแลจินห์ทั้งตอนกลางวันและตอนกลางคืนหน้าห้องพักจะมีบอดี้การ์ดสับเปลี่ยนหมุนเวียนมาเฝ้าตลอด การเข้าห้องออกห้องนี้จะต้องได้รับคำยืนยันจากคุณภูมิเลขาหวังซ่านเย่ก่อนถึงจะเข้ามาห้องได้ ช่วงไหนที่เฮียหวังว่างจะรีบมาอยู่เป็นเพื่อนจินห์ จินห์จุฑาพักรักษาตัวที่โรงพยาบาลจนครบกำหนด คุณหมอให้กลับมาพักฟื้นที่บ้านได้

วันนี้หวังซ่านเย่มารับจินห์กลับที่พักด้วยตัวเอง ทีแรกจินห์ก็เขินอายด้วยไม่คุ้นเคยจากการเอาใส่จากคุณหวังและสรรพนามที่ลูกน้องเฮียหวังเรียกชื่อจินห์ ขณะที่นั่งด้วยกันในรถยนต์หวังซ่านเย่อุ้มจินห์นั่งลงบนตักพร้อมเอามือกุมท้องของจินห์ไว้ ริมฝีปากกับซุกไซ้กับซอกคอขาวของจินห์

"คุณหวังอายเค้า"

"อายใครครับ"

"ก็...."

"เฮียกอดเมียเฮียทำไมต้องอายใคร"

พูดแล้วก็เฮียหวังก็หอมทั้งสองแก้มของแม่กระต่ายซึ่งตอนนี้แม่กระต่ายของเขาท้องใหญ่และอวบอ้วนมากกว่าแต่ก่อน

"แล้วอีกอย่างเลิกเรียกคุณหวังได้แล้ว เรียกเฮียหวังน่ะ"

จินห์จุฑาหน้าแดงด้วยความอายเลยแสร้งหลบตาและแอบมองไปนอกหน้าต่างรถ

"เอ๊ะ ไม่ใช่ทางกลับที่พักของจินห์นี่ครับเฮีย"

"แล้วใครบอกว่าจะให้จินห์กลับที่พักละ"

"อ้าว แล้วจินห์จะไปพักที่ไหนละครับ"

"ก็พักที่บ้านของเราไงครับ"

"บ้านของเรา"

"ใช่สิ จินห์ไปอยู่บ้านของเฮียนะ บ้านของเฮียก็คือบ้านจินห์กับลูก รอลูกคลอดแล้วเราค่อยแต่งงานกัน"

"แต่งงาน"

"ครับ เราจะแต่งงานกัน"

"แล้วคู่หมั้นเฮีย"

"เฮียจะจัดการเรื่องนี้เอง ตอนนี้เฮียขอโอกาสดูแลจินห์กับลูกก่อนนะ"

ถ้าอยู่บ้านเฮียโอกาสจะกลับประเทศไทยแทบไม่มี แล้วจินห์จะทำอย่างไงดีล่ะในเมื่อรับปากกับคุณเหมยลี่แล้วว่าจะกลับเมืองไทยก่อนที่คุณเหมยลี่และเฮียหวังแต่งงานกัน

ระยะทางจากคาสิโนคิงส์มาถึงบ้านเฮียหวังน่าจะประมาณ 10 กิโลเมตร พอมาถึงบ้านของเฮียหวังจินห์ก็เห็นบ้านสไตล์โมเดิร์นตั้งตระหง่านอยู่บนเนินเขาเตี้ยๆ อยู่มุมโค้งของริมฝั่งแม่น้ำโขง เป็นบ้านลักษณะบ้าน 3 ชั้นแบบบ้านไม้สลับกับกระจกใสรอบบ้านมีระเบียงทุกชั้นสามารถเห็นวิวของแม่น้ำโขงได้ เมื่อเข้าไปในตัวบ้านห้องโถงและบริเวณห้องต่างๆภายในบ้าน มีลักษณะเป็นห้องที่โล่งโปร่งสบายตกแต่งด้วยไม้สักทอง สลับกับบานหน้าต่างกระจก

"ถึงแล้วครับบ้านของเรา"

หวังซ่านเย่อุ้มจินห์ลงจากรถและเดินเข้าไปในบ้าน เมื่อเข้ามาถึงในบ้านหวังซ่านเย่ค่อยๆ วางจินห์ลงกับพื้นห้อง

"บ้านเฮียสวยมากเลยครับ เห็นวิวแม่น้ำโขงด้วย"

จินห์หันมองรอบๆ บ้านด้วยสายตาที่มีความสุข

"จินห์ ชอบไหมครับ"

"จินห์ชอบครับ"

"อืม เฮียดีใจที่จินห์ชอบ"

สักครู่มีแม่บ้านและพ่อบ้านพร้อมกับคนรับใช้ประมาณสัก 20 กว่าคน ออกมายืนรอต้อนรับนายหญิงคนใหม่ของตระกูลหวัง หวังซ่านเย่ได้แนะนำจินห์ให้กับคนรับใช้

"ผมมีเรื่องที่จะแจ้งให้ทุกคนทราบ ก่อนอื่นผมขอแนะนำให้ทุกคนได้รู้จัก นี้คือคุณจินห์ภรรยาผม ให้ทุกคนดูแลรับใช้คุณจินห์เหมือนกับดูแลรับใช้ผม และตอนนี้คุณจินห์กำลังตั้งท้องต้องการการดูแลเป็นพิเศษดังนั้นผมขอมอบหน้าที่ดูแลคุณจินห์ให้ป้ามณีเป็นคนดูแล"

"เข้าใจแล้วครับ"

"เข้าใจแล้วค่ะ"

"ยินดีต้อนรับคุณจินห์ครับ"

“เอากระเป๋าคุณจินห์ขึ้นเอาไปไว้ที่ห้องผม"

"ค่ะนายท่าน"

"จินห์ขึ้นไปดูห้องนอนกันครับ"

หวังซ่านเย่อุ้มจินห์ขึ้นบันไดเดินขึ้นไปห้องนอนชั้นบนเมื่อเปิดประตูห้องนอนเข้าไป ภาพที่เห็นทำให้จินห์ถึงกับอุทานด้วยความตกใจเพราะห้องนอนเฮียหวังเป็นห้องนอนที่ติดกระจกแบบพาโนรามา ทำให้เห็นวิวแม่น้ำโขงแบบมุมกว้าง เฮียหวังเมื่อเห็นเมียตกใจดังนั้นจึงรีบพาจินห์เข้าไปในห้อง แล้วค่อยๆ วางจินห์ลงบนเตียงขนาดใหญ่ เมื่อวางจินห์ลงบนที่นอนเรียบร้อยแล้วเฮียหวังก็นั่งลงข้างๆ จินห์แขนอีกข้างหนึ่งโอบไหล่จินห์ไว้

"ที่รัก ผมหวังว่าคุณคงจะชอบบ้านของเราห้องนอนของเรา"

"มันสวยมากเลยครับเฮีย"

จินห์อึ้งไปชั่วขณะ มีบางอย่างที่ทำให้จินห์มีความรู้สึกกระอักกระอ่วนใจ เฮียหวังเหมือนจะรู้ดี

"จินห์ จินห์เป็นคนแรกที่เฮียพามาที่นี้และเป็นคนแรกที่เข้ามาในห้องนี้ ยกเว้นเหมยลี่เพราะเหมยลี่มาในฐานะคู่หมั้น แต่เหมยลี่ไม่เคยได้รับอนุญาตเข้ามาห้องนี้ จินห์สบายใจได้"

"จินห์"

"วันนี้เฮียไม่ขอให้จินห์เชื่อใจเฮีย แต่เฮียจะขอโอกาสจากจินห์ เฮียจะทำใหจินห์เชื่อว่าเฮียรักจินห์เพียงคนเดียว"

เฮียหวังพูดเสร็จดึงจินห์จุฑาเข้ามากอดพร้อมกับกระซิบข้างหูจินห์เบาๆ

"จินห์ครับเวลาเฮียไปทำงานอาจจะกลับมาหาจินห์บ้างหรือไม่กลับบ้างจินห์อย่างกังวลใจว่าเฮียจะเหลวไหลนะ ตั้งแต่เฮียเจอจินห์และรู้ว่าจินห์ตั้งท้องเฮียได้เลิกเลี้ยงเด็กทุกคนไม่เว้นแต่ลีน่า"

"หา อะไรนะครับ"

จินห์ตกใจทำตาโตไม่รึกว่าเฮียหวังเลิกเลี้ยงเด็กทุกคนเพื่อเขา

"งั้นที่เด็กเลี้ยงของเฮียขนของออกจากที่พักเพราะว่าเฮียทำเพื่อจินห์กับลูกเหรอครับ"

"ใช่เฮียทำเพื่อจินห์และลูก"

"จินห์คิดว่า..."

"คิดว่าอะไรครับ"

"เออ ไม่มีอะไรแล้วครับ"

"จินห์คิดว่าเฮียเลิกเลี้ยงเด็กทุกคนเพราะเตรียมตัวแต่งงานกับเหมยลี่ใช่ไหมครับ"

จินห์พยักหน้าแทนคำตอบ

"เฮียขอโทษ ที่ปล่อยให้ลีน่าและคนอื่นมาทำไม่ดีกับจินห์และทำให้จินห์เข้าใจเฮียผิดมาตลอด"

"จินห์ยกโทษให้เฮียนะ"

"ครับ"

"จินห์ดูนี้นะ"

หวังซ่านเย่ลุกขึ้นแล้วเดินไปล๊อคประตูห้องนอนเสร็จแล้วเดินต่อไปเอามือดึงลิ้นชักที่หัวเตียงหยิบปืนพกขนาดเล็กให้จินห์ดูก่อนวางกลับเอาไว้ที่เดิม และหยิบรีโมทขึ้นมาแล้วเดินมาจินห์

"จินห์เห็นใช่ไหมว่าห้องของเราเป็นกระจกโดยรอบ"

หวังซ่านเย่ชี้ให้จินห์ดูกระจกรอบๆ ห้อง

"ครับ"

"จินห์ดูนี้นะ"

หวังซ่านเย่กดปุ่มสีเขียวปรากฏว่ามีม่านไม้เลื่อนจากด้านบนลงมาด้านล่างปิดกระจกใสไว้

"จินห์ฟังเฮียนะ จินห์เป็นเมียเฮียและเป็นแม่ของลูกเฮียตลอดเวลาที่เฮียให้จินห์พักอยู่ที่เดียวกับเด็กเลี้ยงของเฮียเพราะว่าเฮียเป็นห่วงความปลอดภัยของจินห์ไม่อยากให้จินห์มีชีวิตอยู่อย่างหวาดระแวงเพราะศัตรูของเฮียที่คอยจ้องจะทำร้ายเฮียกับคนที่เฮียรัก แต่ในเมื่อตอนนี้มันคงจะปิดอะไรไม่ได้แล้วต่อแต่นี้ไปเฮียต้องดูแลจินห์กับลูกให้ดีที่สุด"

"ครับ"

จินห์เพิ่งรู้ว่าที่หวังซ่านเย่ให้จินห์อยู่ที่หอพักร่วมกับเด็กเลี้ยงเพราะเป็นห่วงความปลอดภัยของจินห์

"กระจกที่จินห์เห็นเป็นกระจกใสตัวกระจกจะเป็นกระจกกันกระสุนถ้าเป็นอาวุธปืนโดยทั่วไปจะไม่สามารถเจาะทะลุได้ เวลาจินห์คิดว่าห้องนี้ไม่ปลอดภัยให้จินห์กดปุ่มสีเขียวจะมีม่านไม้ลงมาปิดกระจกอีกชั้น"

"เข้าใจแล้วครับ"

หวังซ่านเย่เดินตรงไปที่ภาพแขวนหอเอนเมืองปิซาที่แขวนอยู่ที่ฝาผนังห้อง เขากดปุ่มรีโมทสีเหลืองปรากฏว่ามีประตูบานหนี่งเลื่อนเปิดออกมาหลังภาพแขวนเขาเดินกลับมาหาจินห์พร้อมทั้งช่วยพยุงจินห์ให้ลุกเดิน แล้วพาจินห์เข้าไปในห้องจะเห็นว่าห้องลับนี้พอเดินพ้นเขตประตูห้องลับประตูบานเดิมก็เลื่อนลงมาปิดอัตโตโนมัติ เมื่อเดินมาถึงในห้องจะเห็นว่าห้องนี้จะเป็นห้องโล่งๆ มองไปรอบๆ จะเจอประตูอีกบานหนึ่ง ประตูบานนี้สามารถเปิดออกได้ เมื่อเปิดออกแล้วจะเจอบันไดเดินลงไปตามทางจะมีไฟดวงเล็กๆ ส่องนำทาง เมื่อหวังซ่านเย่พาจินห์เดินมาสุดทางเดินก็จะทะลุออกมาเจอกับพุ่มไม้ริมฝั่งแม่น้ำโขง จินห์เห็นผู้ชายคนหนึ่งกำลังนั่งตกปลาอยู่ หวังซ่านเย่พาจินห์เดินไปหาชายผู้นี้ เมื่อชายคนนี้เห็นหวังซ่านเย่เดินตรงมาเขารีบวางเบ็ดตกปลาแล้วเดินมาหาคนทั้งคู่ทันที

"สวัสดีครับท่าน" ผู้ชายคนตกปลาก้มหัวให้หวังซ่านเย่

"พานายหญิงมาแนะนำให้รู้จักกันไว้"

"จินห์ นี้คือครามคนดูแลที่นี้"

"สวัสดีครับนายหญิง"

"สวัสดีครับ" จินห์กล่าวคำสวัสดี

จินห์กวาดสายตามองดูรอบๆ เห็นตรงนี้เป็นแนวป่าชายน้ำ มีบ้านลอยน้ำหนึ่งหลังและมีเรือจอดข้างบ้านอีกหนึ่งลำ จากที่ตรงนี้ห่างจากบ้านตระกูลหวังมาประมาณ 300 เมตรน่าจะได้ แสดงว่าระยะทางที่เดินมาน่าจะห่างจากบ้านพอสมควร

"เอาละ พามารู้จักกันเฉยๆ เดี๋ยวฉันกลับละ"

"ครับนาย"

หวังซ่านเย่พาจินห์กลับมายังห้องนอนห้องเดิมพร้อมทั้งกำชับว่าเรื่องทุกอย่างในห้องนี้คนที่บ้านนี้ไม่มีใครรู้ เวลาเกิดเหตุการณ์อะไรที่สถานการณ์ฉุกเฉินอย่าห่วงคนอื่นให้ห่วงตนเองกับลูกเอาไว้ให้มาก คนที่บ้านนี้ทุกคนฝึกฝนร่างกายและมีทักษะการป้องกันทุกคนไม่เว้นผู้หญิง

"ผมขอโทษที่พาจินห์เดินไปไกลพอสมควรทั้งๆ ที่ขาของจินห์ยังไม่หายดี แต่ผมคิดว่ามันจำเป็นจริงๆ"

จินห์พยักหน้าอย่างเข้าใจในสิ่งที่เฮียหวังทำ

"จินห์ตอนนี้จินห์คือเมียของมาเฟียหวัง จินห์ต้องหนักแน่น เข้มแข็ง จินห์ไม่ใช่จินห์จุฑาพนักงานของคาสิโนคิงส์อีกต่อไป ทุกคนในโลกจินห์อาจจะไม่ไว้ใจใครก็ได้ แต่อยากให้จินห์ไว้ใจผมผู้ที่เป็นสามีของจินห์และพ่อของลูกจินห์"

"ครับ"

"และที่สำคัญเฮียต้องการให้จินห์รู้เอาไว้ ทุกๆ อย่าง ทุกๆ เรื่อง เฮียจะดูแลจินห์ให้ดีที่สุด"

"ขอบคุณครับที่ทำเพื่อจินห์กับลูกจินห์จะเชื่อใจคุณเพียงคนเดียวจินห์ให้สัญญา"

"เอ้ เราน่าจะรหัสลับกันนะครับเอาอย่างงี้ถ้าเกิดมีสถานการณ์ฉุกเฉินจริงๆ เราจะใช้รหัสลับว่า โพรงกระต่าย เฮียจะได้รู้ว่าจินห์อยู่ที่ไหนดีไหมครับ" จินห์เสนอความคิด

"โพรงกระต่าย ก็ดี"

กดหัวใจ+กดเข้าชั้น=กำลังใจให้ไรท์นะคะ

ขอบคุณมากๆ นะคะ สำหรับหัวใจ กดเข้าชั้น กดติดตาม

นามปากกา : King Protea

Twitter : @kruket889

Tiktok : @userznzs0tl9nn น้ำร้อนปลาเป็นน้ำเย็นปลาตาย