ลูกไหมนั่งลงบนโซฟาตามการชักนำของเขา ก่อนที่ชายหนุ่มจะคุกเข่ากับพื้นแล้วหยิบอุปกรณ์ทำแผลออกมาเงอะ ๆ งะ ๆ เพราะไม่เคยทำให้ใครมาก่อน เขาใส่ยาเสร็จแล้วก็พันแผลให้หล่อนจนลูกไหมแอบคิดว่านี่หล่อนขาหักหรือเศษแก้วบาดกันแน่ เขาพันผ้าพันแผลขึ้นมาเกือบถึงเข่าของหล่อนแน่ะ
“เสร็จแล้ว”
ชายหนุ่มดึงกางเกงขายาวของหล่อนลงคลุมผ้าพันแผล เขาเงยหน้าขึ้นมายิ้ม แววตาคมกริบเต็มเปี่ยมไปด้วยความรักและภักดี... ขุนพลดีใจมาก ๆ เลยละที่หล่อนยอมให้ส่งมือให้เขากุม และยอมให้เขาทำแผลให้
แต่ลูกไหมกลับมองเขาด้วยดวงตาเฉยชา...
หัวใจของหล่อนเจ็บแปลบไปหมด เมื่อคิดขึ้นมาว่า สายตาแบบที่เขามองหล่อน น้ำเสียงแบบนั้น มันเหมือนกับที่หล่อนเคยมองเขาอย่างเทิดทูนเมื่อวันวานไม่ผิดเพี้ยน
เหมือนความรักของหล่อนที่ถูกมองเมินผ่านไปเหมือนอากาศ!
ยิ่งคิดยิ่งแค้น จนดวงตาของลูกไหมเหมือนมีประกายไฟลุกอยู่ในนั้น
“หนูเคยโดนแก้วบาด ตอนเราเอากันในครัว
