ชายหนุ่มเดินไปหยิบของบนตู้เก็บของทางด้านหลัง แล้วกลับมาโยนบัญชีเงินฝากและโฉนดที่ดินจำนวนหนึ่งลงบนโต๊ะรับประทานอาหาร
“ตอนนี้ยังมีไม่มาก แต่พี่ตั้งใจจะฝากไปเรื่อย ๆ แล้วมอบให้ลูก ตอนลูกอายุครบยี่สิบปี”
“อย่าเอาเงินมาฟาดหัวหนูกับลูก”
ลูกไหมมองเขาอย่างเหยียดหยัน
“ไม่ใช่แค่ตระกูลของพี่ ที่มีเงิน!!!”
ขุนพลหลับตาลง นับหนึ่งถึงสิบในใจเพื่อข่มความอารมณ์ร้อนของตัวเองที่อยากจับลูกไหมเขย่า ๆ ๆ แล้วบอกให้หล่อนช่วยฟังเขาบ้างเถอะ!!!
“เรื่องนั้นพี่รู้ดี”
ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาเพื่อระบายความอึดอัดในอก แทนการกระทำแย่ ๆ เพื่อระบายความโกรธที่หล่อนไม่ได้ดั่งใจเหมือนเมื่อก่อน
“เงินกับโฉนดพวกนี้ไม่ได้เกี่ยวกับตระกูลของพี่ เป็นของที่พี่หามาเองตอนมาทำงานกับพ่อ ถึงจะเป็นบริษัทของพ่อ พี่ก็มีเงินเดือนนะไหม”
เขารีบแย้งอย่างรู้ทันเพราะเห็นหล่อนอ้าปาก ลูกไหมตั้งใจจะดิสเครดิตเขาที่ทำงานบริษัทของบ้านตัวเอง ต่างจาก
