"ช่างมันเถอะ เอาเป็นว่าฉันมีเหตุผลส่วนตัวของฉัน" เธอเบือนหน้าหนีเขา
"เพราะฉันไม่มีความสำคัญกับเธอมากพอสินะ" เขาตัดพ้อ น้ำตาลูกผู้ชายเอ่อล้นดวงตาในความมืดโดยที่ซารียาไม่ได้สังเกต
"ฉันก็ไม่ได้มีความสำคัญอะไรกับคุณเหมือนกัน ฉันก็แค่นางบำเรอ รองรับอารมณ์ความหิวกระหายของคุณเหมือนอย่างที่มารีน่าบอกนั่นแหละ" เธอเถียงเขาคอเป็นเอ็นก่อนจะสะบัดหน้าหนีเพราะความน้อยใจ
"คิดแบบนั้นจริงๆเหรอ ทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำให้ไม่เคยเห็นค่าเลยใช่มั้ย!" เคลลินซ์โมโหจนต้องพูดเสียงดัง
"คุณรักฉันหรือเปล่า?" ซารียาไม่ชอบค้างคา เธอถามเขาออกไปตรงๆ
"ทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำให้มันบ่งบอกอะไรไม่ได้เลยเหรอ?" เขาเสียงแผ่วลง
"ฉันไม่รู้หรอก ฉันไม่รู้ว่าความรักมันเป็นยังไง" เธอเบะปากคว่ำน้ำตาไหล ซารียาน้อยใจที่เขาไม่ยอมตอบคำถามของเธอจึงขยับขึ้นไปนอนบนเตียงและดึงผ้าห่มมาคลุมตัวไว้
เช้าตรู่
"ตื่นแต่เช้าจังครับนาย" หรินเดินเข้ามาหาเ
