"เป็นอะไรนิชา ทำไมทำหน้าแบบนั้น" เสียงของพลอยทำให้ฉันหลุดออกจากความเหม่อลอยแล้วดึงสติกลับมาเล่นโทรศัพท์มือถือไม่ยอมตอบเพื่อน
"นิชา…ได้ยินหรือเปล่า"
"เราไม่ได้เป็นอะไร…"
"…เราแค่คิดอะไรเรื่อยเปื่อยน่ะ" สุดท้ายฉันก็ต้องยอมตอบเพราะยัยพลอยที่กำลังจ้องมาที่ฉัน แล้วถามเอาคำตอบไม่หยุด
"คิดเรื่อยเปื่อยหรือคิดถึงพี่เวกัส"
"เปล่า…แค่เบื่อๆ น่ะ" ฉันเลี่ยงตอบ
"แล้วไป…จะเอาเวลาไหนไปคิดถึงพี่เวกัสล่ะ มารับมาส่งทุกวัน ความสัมพันธ์ราบรื่นจนฉันโคตรอิจฉาแกเลย" ฉันไม่ตอบอะไรพลอย แต่เลือกที่จะยิ้มบางๆ ให้ ก่อนที่มือบางจะกดเข้าไปในแอปพลิเคชั่นสีเขียว กดเข้าห้องสนทนาล่าสุดที่พึ่งส่งข้อความไป แล้วจิตใจฉันก็ต้องห่อเหี่ยวอีกครั้ง เมื่อมีหลายข้อความที่ฉันส่งหาพี่เวกัส แต่ตั้งแต่คืนนั้น ผ่านมาเกือบสามวันแล้ว…
เขาก็ไม่ตอบฉันอีกเลย
ฉันไม่อยากบอกอะไรเพื่อนเพราะกลัวพลอยจะตอบกลับว่าฉันอาจจะคิดมากไปเอง ช่วงนี้พี่เ
