3
1072 คำ
แมวขนฟูเข้ามาพันแข้งพันขานาราที่กำลังจะก้าวออกจากครัว เอาหัวถูขา แล้วร้องเหมียว เหมียว ทำตาละห้อยผิดกับเมื่อครู่ เท่านี้ หญิงสาวก็เดาออก
“อยากไปโชว์ตัวนอกบ้านละสิ รู้หรอกนะ แต่เสียใจด้วย ปล่อยให้ลูกสาวที่แม่ไม่รักอย่างฉันออกไปข้างนอกคนเดียวพอ ลูกรักเบอร์หนึ่งอย่างหล่อน นั่งๆ นอนๆ อยู่เป็นคุณหนูที่บ้านดีแล้ว”
ดูเหมือนแผนออดอ้อนเพื่อขอตามออกไปข้างนอกจะใช้ไม่ได้ผล ลูกมนุษย์ขี้อิจฉาส่ายหน้าว่าไม่พาออกไปด้วย แล้วหิ้วถุงข้าวต้มมัดที่บรรจุข้าวต้มมัดไส้กล้วย ใส่ถั่วดำเยอะ ถึงห้ามัดเดินออกไปในครัว
“เหมียว เหมียว”
ก่อนที่แมวน้อยจะเดินสี่ขาออกประตูหลังครัวด้วยท่าทีผิดหวังที่ไม่ได้รับความสนใจจากนางทาสที่เดินหิ้วถุงข้าวต้มมัด มืออีกข้างก็หมุนวนพวงรีโมตรถยนต์ พารถเก๋งคู่ใจขับออกจากรั้วบ้าน ไม่ลืมว่ามารดาสั่งให้เอาข้าวต้มมัดไปผูกมิตรกับเพื่อนบ้าน
แต่ว่าข้าวต้มมัดกลีบแรกที่หวานมัน เหนียวหนึบ ถูกส่งเข้าปากจิ้มลิ้ม แล้วต่อด้วยชิ้นที่สองไปเรื่อยๆ แม้จะแอบนึกสงสารเพื่อนบ้านใหม่ที่อดกินของอร่อย แต่วันนี้ เธอยังไม่มีอารมณ์ผูกมิตรกับใคร ยิ่งมารดาบอกว่าเขาเป็นหนุ่มโสด เธอก็ยิ่งไม่กล้าเอาของไปให้ เกรงถูกหาว่าไปอ่อย การเอาขนมของแม่ฝากไว้ในท้องตัวเองจึงน่าจะเป็นทางออกที่ดีที่สุด
ไม่นานรถเก๋งจอดสนิทแล้ว พร้อมกับความอิ่มตื้อจนลืมเรื่องมื้อเช้าไปได้เลย นาราในชุดกางเกงขาสั้นกับเสื้อยืดสีขาวเรียบง่ายก้าวลงจากรถรีบเดินเข้าไปในร้านสะดวกซื้อ ยิ้มให้กับพนักงานที่กล่าวทักทาย แล้วรีบเดินไปที่ชั้นวางจำหน่ายอาหารสัตว์
ขณะที่แขนเรียวกำลังยื่นมือไปหยิบอาหารแมวยี่ห้อที่คุณหนูถ้วยฟูกินเป็นประจำ ทว่ามีมือหนาคว้าหยิบอาหารแมวถุงเดียวกัน
“ของฉันค่ะ”
นาราจะหันกลับไปมองหน้าว่าใครที่ใจตรงกับเธอ แต่เธอเดินมาถึงก่อน แม้แขนเขาจะยาวกว่าก็ตาม ก็พบว่าร่างกายของเธอกำลังเบียดกับแผงอกและแขนกำยำภายใต้เสื้อเชิ้ตสีเรียบที่กั้นขวางอยู่ แล้วเมื่อเงยหน้าขึ้นไปมองผู้ชายที่มีส่วนสูงถึงร้อยแปดสิบห้าเซนติเมตร ดวงหน้าสวยหวานฉายแววประหลาดใจ เมื่อพบว่าเขาคือคนที่เธอเคยรู้จัก และไม่มีวันลืมอย่างเด็ดขาด ก็เพราะเขาคือผู้ชายที่ได้จูบแรกของเธอไปอย่างไม่ตั้งใจ ก่อนพี่หมอเอก แฟนคนแรกที่ทำให้เธอชีช้ำในตอนนี้เสียอีก
“บอส!”
นาราสูดลมหายใจเหน็บหนาวกับสายตาคมกริบที่จ้องเขม็งก้มต่ำลงมา แล้วชักสีหน้าประหลาดใจ ไม่คิดว่าจะพบเขาอีก โดยเฉพาะแถวๆ บ้านเธอ
“เธอนั่นเอง พักอยู่แถวนี้เหรอ”
คนพูดหน้าตาหล่อเหลาไสตล์อเมริกันซึ่งมีเลือดไทยผสมครึ่งหนึ่ง ‘ชาร์ลส์ สราวิน เฮอร์นันเดส’ เจ้าของบริษัท Asia Media (Thailand) Co., Ltd . ซึ่งเธอไปเคยฝึกงานfด้วย ในตำแหน่ง Creative มีหน้าที่คิด Contents และเรียนรู้แชนแนลต่างๆ
“ใช่ค่ะ บ้านนาราอยู่แถวนี้ แล้วคุณชาร์ลส์ กลับมาจากอเมริกานานแล้วหรือคะ” เธอเคยพบเขา และมีเรื่องเข้าใจผิดกันตอนที่ไปฝึกงาน ยังฝึกงานไม่เสร็จ เขาก็เดินทางกลับไปที่อเมริกาเพราะบิดาเสียชีวิต และต้องไปสะสางงาน เธอจึงไม่ได้พบชายหนุ่มอีก
ดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลจ้องมองสาวน้อยก่อนจะตอบกลับ “ผมกลับมาเมืองไทยได้หลายเดือนแล้วครับ”
ชาร์ลส์จำดวงตาคู่หวานกับรอยยิ้มสดใส รวมถึงความโก๊ะ ความเปิ่น ที่อดีตนักศึกษาฝึกงานดันเข้าใจว่าเขาเป็นฝรั่งที่คิดจะมาซื้อบริการจากเธอได้ดี เขาจำไม่ลืม ส่วนเธอไม่รู้จำได้หรือเปล่า
1 ปี 6 เดือนก่อนหน้านี้
“นาราระวังนะ แถวบริษัทที่แกไปฝึกงาน ฝรั่งชอบไปเที่ยวกันซอยนั้น ส่วนใหญ่จะมองผู้หญิงไทยไม่ค่อยดีนัก”
สาวน้อยบิดยิ้มทะเล้น “ฝรั่งเหรอ ไม่กลัว เดี๋ยวนาราพกพริกกับเกลือไปด้วย เจอฝรั่งเข้าใกล้จะจับจิ้มพริกเกลือกินเลย”
ระหว่างพักเที่ยงวันหนึ่ง ด้วยในซอยซึ่งเป็นที่ตั้งบริษัท มีร้านค้าให้ชอปปิงมากมาย แล้วกิ๊บติดผมสวยๆ ย่อมดึงดูดสายตาสาววัยรุ่น หลังทดลองสินค้าสองสามชิ้น เธออยากได้ทั้งหมด แต่มีงบจำกัด เพราะมารดาแม้จะมีฐานะดี แต่ไม่ต้องการให้บุตรสาวฟุ่มเฟือย จึงให้ค่าใช้จ่ายในแต่ละเดือนไม่มากนัก หากอยากได้อะไรเป็นพิเศษ นาราจำเป็นต้องหาทำงานพิเศษเพื่อให้ได้ของชิ้นนั้นมา
“อันนี้ก็สวย อันนี้ก็อยากได้ อันนี้ก็ชอบมาก ทำไงดี ตัดสินใจไม่ได้” สาวสวยพึมพำเสียงอ่อยๆ
แม่ค้ามองหญิงสาวแล้วยิ้มน้อยๆ “งั้นรับไปทั้งหมดเลยไหม เดี๋ยวพี่ลดให้ค่ะ”
นาราส่งยิ้มแห้งๆ “วันนี้ ชิ้นเดียวดีกว่าค่ะ งบมีน้อย” ก่อนตัดสินใจยื่นชิ้นที่ชอบที่สุดเป็นโบรัดผมสวย น่ารัก สไตล์เกาหลี ส่งให้แม่ค้าสาวใหญ่วัยกลางคนคิดเงิน
นักศึกษาสาวที่มีป้ายคล้องคอระบุว่าเป็นนักศึกษาฝึกงานของบริษัทชื่อดังในย่านนี้ กำลังหมุนตัวกลับเร่งฝีเท้าเพื่อจะตามกลุ่มเพื่อนให้ทันหลังชำระเงินเรียบร้อยแล้ว แต่ต้องชะงักงันเมื่อเงยหน้าขึ้นมาพบฝรั่งตัวสูง หล่อราวกับพระเอกฮอลลีวูดที่ยืนขวางอยู่
“How much?” ชาร์ลส์จดจ้องสาวน้อยอยู่สักพักแล้ว จึงเอ่ยถามหญิงสาวที่กำลังก้มหน้าก้มตาเก็บของที่ซื้อมาเมื่อครู่ใส่กระเป๋าเป้สีดำใบเล็กกะทัดรัด
คำถามสั้นๆ ง่ายๆ แต่กลับทำให้นาราหน้าเหวอ อ้าปากค้าง นี่มันกลางวันแสกๆ สถานบริการในซอยนี้ประเภทผับ บาร์ ทั้งหลายที่ชาวต่างชาตินิยมมาดื่มกินกันยังไม่ทันเปิดซะหน่อย อีตาฝรั่งหื่นก็เดินมาถามเธอว่า
- ผู้เขียน
