รถของเพิร์ธเคลื่อนเข้าไปจอดที่ลานจอดรถของตึกสูงหลายสิบชั้น ก็พากันขึ้นบันไดเลื่อนไปยังชั้นสอง ซึ่งเป็นศูนย์รวมร้านอาหารที่เปิดตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง
ทั้งสองเข้าไปนั่งที่ร้านชาบูสไตล์ญี่ปุ่น เป็นร้านบุฟเฟต์ที่มีเวลาให้นั่งกินหนึ่งชั่วโมงสามสิบนาที มีทั้งวัตถุดิบที่วางอยู่บนสายพานและสั่งกับพนักงานได้ หลังจากรอจนหม้อน้ำซุปเดือดแล้วก็เริ่มกินกันไปคุยกันไป
“ได้ซดน้ำซุปร้อน ๆ แบบนี้มันทำให้สร่างเมาดีนะคะ”
“ครับ ถ้าชอบก็กินให้เยอะ ๆ นะ”
“หนูผอมเหรอคะ”
นิวเยียร์ก้มมองรูปร่างตัวเองที่มีน้ำหนักสี่สิบเก้า ส่วนสูงหนึ่งร้อยหกสิบสอง ซึ่งค่าดัชนีมวลกายก็อยู่ในเกณฑ์ปกติ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มเพื่อรอฟังคำตอบ
“เปล่าครับ หุ่นกำลังดีเลย” ดีไปทุกสัดส่วนที่ถูกมือหนาลูบคลึง และบีบขย้ำ
“ก็พี่บอกให้หนูกินเยอะ ๆ หนูก็นึกว่าพี่ไม่ชอบคนผอม”
“ขอโทษนะครับถ้าพี่ทำให้น้องนิวเยียร์ไม่สบายใจ ไม่ว่าจะหุ่นแบบ
