เจ็บ…
พระพายขยับร่างกายที่ปวดร้าวไปแทบทุกส่วนบนเตียงกว้าง ท่อนแขนอุ่นหนักพาดทับหน้าท้องเปลือยเปล่าของเธอโดยที่เจ้าของลำแขนแข็งแกร่งนั้นยังคงหลับสนิทด้วยลมหายใจสม่ำเสมอ ดวงหน้าหล่อคมคร้ามแม้ในยามหลับใหล ขนตาหนารับกับกรอบหน้าที่ชัดเจน หัวคิ้วที่มักจะขมวดมุ่นอย่างดุดันนั้นดูผ่อนคลายในยามนี้
เธอมองหน้าเขาอย่างหลงใหล ทว่าแสงแรกแห่งวันในยามเช้าที่ส่องลอดผ่านผ้าม่านสีครีมเข้ามากำลังค่อย ๆ ดึงพระพายให้กลับสู่โลกของความเป็นจริง
มือบางค่อย ๆ ยกแขนของเขาออกจากตัวอย่างแผ่วเบา พากายของตัวเองลุกออกจากเตียงแม้จะยังเจ็บเสียดอยู่บริเวณช่วงท้องอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน แต่ก็ยังสามารถพยุงตัวเองเข้าห้องน้ำล้างหน้าได้ ก่อนจะหอบหิ้วเสื้อผ้ามาสวมใส่ในที่สุด
พลันพระพายต้องผวาและรีบควานหามือถือที่ตกบริเวณพื้นพรมสีแดงก่ำ เหตุการณ์เมื่อคืนค่อนข้างฉุกละหุกและเธอก็ไม่ได้ติดต่อใครเลย ป่านนี้อีวานคงจะเป็นห่วงกระวนกระ
