การสูญเสียที่ไม่คาดคิด (ความเศร้าของหนูพาย) #1
785 คำ
เสียงจอแจเซ็งแซ่ดังเป็นระยะ ช่วงเย็นของโรงเรียนแห่งนี้นั้นมักจะวุ่นวายเสมอเพราะบรรดาเด็กนักเรียนล้วนแล้วแต่เร่งรีบ เช่นเดียวกับเด็กสาวที่อยู่ในชุดมัธยมปลายปีสุดท้ายซึ่งกำลังเก็บของเข้ากระเป๋าอยู่ภายในห้อง
“พระพาย! เย็นนี้ไปเดินห้างกันต่อไหม” ลูกน้ำเพื่อนสนิทของผู้เป็นเจ้าของชื่อเดินมากอดแขนเธอหลังจากโรงเรียนเลิก พระพายเก็บโทรศัพท์สมาร์ตโฟนรุ่นล่าสุดของตนเองลงในกระเป๋าสะพายใบเล็กก่อนจะหันไปยิ้มให้กับเพื่อนสาว
“ขอโทษทีจ้ะลูกน้ำ วันนี้ไปไม่ได้ คุณปู่ของพายกำลังมารับแล้วจ้ะ” พระพาย เทพหัสดีภักดิ์ยิ้มบาง ๆ ให้กับผู้เป็นเพื่อน พลางส่ายศีรษะที่ปกคลุมไปด้วยเรือนผมสีดำตัดสั้นเช่นเดียวกับนักเรียนหญิงคนอื่น ๆ
ลูกน้ำไม่ได้ติดขัดที่พระพายไม่ได้ไปด้วย หนำซ้ำยังยิ้มกว้างให้กับเพื่อนรักราวกับกำลังดีใจแทน
“งื้อ! ไม่เป็นไรเลยจ้า ดีแล้ว ๆ วันนี้คุณปู่ของพายมารับเองเชียวนะ”
ลูกน้ำรู้ดีว่าคุณปู่คือญาติผู้ใหญ่เพียงคนเดียวของพระพาย อีกทั้งยังเป็นคนที่พระพายรักที่สุดด้วย ชีวิตของพระพายนั้นไม่ต่างจากเด็กวัยรุ่นทั่วไปนักแม้ว่าจะสูญเสียบิดามารดาไปตั้งแต่ยังเด็ก อาจเพราะมีคุณปู่ดำรง เทพหัสดีภักดิ์คอยเลี้ยงดูและให้ความรักกับเธอมาตลอด ทำให้ส่วนที่ขาดหายไปได้รับการเติมเต็มด้วยความรักและไออุ่นจากคนที่เรียกได้ว่าเป็นครอบครัวเพียงคนเดียว ลูกน้ำเองก็อยากให้พระพายได้ใช้เวลาอยู่กับคุณปู่ให้มากที่สุดเช่นกัน ถึงแม้ท่านจะเป็นนักธุรกิจใหญ่ที่มีงานยุ่งตลอดเวลา แต่สำหรับเรื่องของของพระพายนั้น มีความสำคัญเป็นอันดับแรกเสมอ นอกจากนี้คุณปู่ของพระพายยังใจดีมากด้วย มักจะมีชื่อของท่านปรากฏอยู่ในข่าวบริจาคเงินและงานการกุศลเสมอ เรียกได้ว่าเป็นผู้อาวุโสที่น่าเคารพนับถืออย่างแท้จริง
“ถ้าอย่างนั้นเราไปชวนเพื่อนคนอื่นแล้วกันนะ เจอกันพรุ่งนี้จ้ะพระพาย” ลูกน้ำเอ่ยคำร่ำลาโดยไม่ลืมที่จะส่งยิ้มพร้อมกับโบกมือให้
“เที่ยวให้สนุกนะลูกน้ำ บายจ้ะ” พระพายโบกมือลาตอบกลับและยิ้มเบา ๆ ให้เธออีกครั้ง ก่อนที่ทั้งสองจะแยกย้ายกัน ลูกน้ำตรงไปหากลุ่มเพื่อนคนอื่น ๆ ในขณะที่พระพายเดินแยกมาบริเวณหน้าโรงเรียนเพื่อรอให้คุณปู่มารับ
การจราจรหน้าโรงเรียนในช่วงโรงเรียนเลิกนั้นค่อนข้างจะติดขัด สถานที่นัดรับจึงอยู่ห่างจากโรงเรียนเล็กน้อยด้วยเด็กสาวไม่อยากให้คุณปู่เสียเวลา
ครอบครัวเทพหัสดีภักดิ์ หากไล่เรียงกันเรื่องทรัพย์สินแล้วก็นับว่ามีความมั่งคั่งเป็นอันดับต้น ๆ ของประเทศไทย ทว่าตัวคุณปู่ดำรงนั้นกลับใช้ชีวิตอย่างเรียบง่ายและถ่ายทอดสิ่งนั้นมาถึงหลานสาวของตัวเอง พระพายที่สามารถไปเรียนโรงเรียนเอกชนนานาชาติหรือไปเรียนต่างประเทศได้ด้วยทุนทรัพย์ที่ปู่ของเธอมีนั้นกลับเลือกเรียนโรงเรียนรัฐบาลแห่งหนึ่งแทน เธออาศัยความตั้งใจและความพยายามเต็มที่ บวกกับสติปัญญาที่เฉลียวฉลาด ทำให้มีผลการเรียนที่ดีเยี่ยมในการสอบวัดผลระดับประเทศ
ครอบครัวเทพหัสดีภักดิ์นั้นไม่ได้โอ้อวดความร่ำรวยเหมือนกับเศรษฐีคนอื่น ๆ แต่ก็ไม่ได้ตระหนี่แล้งน้ำใจจนไม่ยอมช่วยเหลือใครเช่นกัน พวกเขาคือนักบริจาคตัวยง
พระพายยืนรออยู่ครู่เดียวก็เห็นรถเก๋งคันคุ้นตาขับมาจอดฝั่งตรงข้าม เธอเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยเนื่องจากปกติคุณปู่จะขับรถมาจอดฝั่งเดียวกับที่เธอยืนรอเพราะไม่อยากให้เธอข้ามถนนเองแม้ว่าจะโตแล้วก็ตาม และทันทีที่รถยนต์คันนั้นดับเครื่องสนิท คุณปู่ดำรงก็เปิดประตูออกมารับเธอ วันนี้เขาขับรถมาด้วยตัวเองโดยไม่พึ่งพาคุณลุงคนขับรถ
“หนูพาย! รอปู่ก่อนนะ เดี๋ยวปู่ข้ามไปหา” ชายชราตะโกนข้ามฝั่งถนนมาด้วยน้ำเสียงที่พยายามทำให้ปกติที่สุด หน้าผากย่นขมวดจนเป็นรอยชัดเจนบ่งบอกว่าเขามีเรื่องรบกวนจิตใจไม่น้อย
มิลินฝากติดตาม เมียเด็กที่ถูกลืมด้วยนะคะ อัพทุกวันค่ะ อันเดร X พระพาย
ฝากกดใจ เข้าชั้น คอมเมนท์เป็นกำลังใจให้มิลินด้วยนะคะ
คุณนักอ่านขา ฝากกดติดตามด้วยนะคะ
- ผู้เขียน
