แดนที่ยืนอยู่ข้างหน้าสุดมองเห็นเงาสีดำวิ่งผ่านหน้าอยู่ที่ชั้นบนสุดซึ่งเป็นลานว่างไปสู่ป่าช้า เขารีบเรียกน๊อตให้ตามขึ้นไปพลางตะโกนบอกเรา “พวกเธอรีบไปดูคนเจ็บข้างล่าง ฉันกับน๊อตจะไปดูข้างบน”
ฉันกับอัยรีบลงไปดูคนเจ็บตามที่แดนบอก เราลงนั่งข้างๆร่างที่นอนแน่นิ่งอยู่บนพื้น น้ำฝนชะลงบนใบหน้าซีดขาวซึ่งดวงตายังเบิกโพลง เธอเป็นหญิงสาวผมสีน้ำตาลอ่อนยาวถึงกลางหลังอยู่ในชุดคนไข้โรงพยาบาลอัณยา เลือดไหลซึมออกจากศีรษะของเธอไม่หยุด แขนขาของเธอเหมือนจะขยับผิดรูปแต่ที่สำคัญคือหน้าอกข้างซ้ายมีโพรงขนาดใหญ่สามารถมองทะลุเห็นพื้นใต้ร่างที่เจิ่งนองไปด้วยเลือด รอบๆปากแผลเป็นรอยกรีดเรียบตรงกลางกลวงโบ๋ราวกับหัวใจถูกคว้านออกไป พวกเราแน่ใจว่าเธอสิ้นใจแล้วแต่อยู่ในอาการตกตะลึงจนทำอะไรไม่ถูก
“เอายังไงดี” อัยเสียงสั่นพยายามหยิบมือถือขึ้นมา “โทรหาใครดีล่ะ”
ฉันพยายามเรียบเรียงความคิดทั้งที่ลนลาน “เชน… โทรบอกเชนตามคนมาช่ว
