“เมินได้ยังไงกัน จะมิตร หรือมิจ ก็รับไว้ก่อน แกสมัครงานไปตั้งเยอะ อาจจะที่ทำงานโทรมาบอกผลสัมภาษณ์หรือเปล่า”
“ตอนสองทุ่มเกือบจะสามทุ่มเนี่ยนะ บริษัทประเทศไหนกัน”
“เออน่า รับไว้ก่อน ไม่เสียหายสักหน่อย ต่อให้ไม่ใช่เรื่องงานก็ถือซะว่าเป็นการฝึกเข้าสังคม ฝึกพูดคุยกับคนอื่นให้คล่องปาก เวลาไปทำงานจะได้คล่องแคล่วในการผูกมิตรกับเพื่อนร่วมงานไง เร็วเข้า เดี๋ยวเขาก็วาง”
กวีเป็นทุกอย่างให้แสนดี ทั้งเพื่อนสนิทและจิตแพทย์ประจำตัว
“ได้” แสนดีไม่ค่อยอยากคุยกับใคร แต่ถ้ากวีพูดแบบนั้นแสนดีก็จะทำตาม หญิงสาวตอบรับความหวังดีของเพื่อน ก่อนจะกดรับสายและกรอกน้ำเสียงที่น่าฟังลงไป
“สวัสดีค่ะ แสนดีพูดสายค่ะ”
“สวัสดีค่ะ ไม่ได้ยินเสียงเลยค่ะ โทรมามีธุระอะไรเหรอคะ”
‘วางสายไปเถอะ’ กวีอ้าปากกว้างขยับเป็นประโยคนั้น
แสนดีก็คิดอย่างนั้น โทรมาแล้วไม่พูดไม่สำคัญพอให้ถามว่าใคร
“ถ้าไม่มีธุระ ขออนุญาตวางสายนะคะ”
คะแ
