วันเดียวกัน , สองชั่วโมงต่อมา
"แน่ใจนะจะกลับเอง?"
หลังจากที่ฉันกับรันรันจัดการตัวเองเรียบร้อยแล้วก็ถึงเวลาที่ต้องกลับที่พักของตัวเองสักที
"รันขับไหวค่ะ ขอบคุณนะคะที่ให้ที่พัก" รันรันที่มีหน้าที่ขับรถเอ่ยบอก
"อืม ถ้ามั่นใจว่าไหวก็ไปเถอะ" เฮียราชันย์ไม่ได้รั้งพวกเราไว้ เขาใช้น้ำเสียงกึ่งห่วงใยล่ำลาและปล่อยพวกเรากลับตามความต้องการ
"สิ่งที่เกิดขึ้นวันนี้ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ"
"คะ?" ฉันเอียงคอมองหน้าเจ้าของคำพูดชวนให้สงสัยนี้ โดยที่รันรันเดินไปขึ้นรถแล้วแอบกรี๊ดเฮียราชันย์เงียบ ๆ คนเดียว
"ฉันบอกตรง ๆ ว่าฉันทำเพราะหวังผล"
"หวังผลอะไรคะ?"
"สักวันเธอจะรู้เหตุผลนั้น"
เฮียราชันย์ชอบพูดให้หนูอัยญ์อยากรู้แล้วก็ปิดบทสนทนา คนสมองช้าอย่างหนูอัยญ์จะคิดออกไหมเนี่ย!
"เมื่อถึงวันนั้น เธออย่าลืมช่วยฉันกลับด้วยล่ะ"
"..." ฉันได้แต่ยืนนิ่งมองหน้าเจ้าของประโยคกึ่งสั่งนั้นด้วยคิ้วที่ขมวดแล้วขมวดอีก ก่อนจ
