ดวงตาคู่หวานลอบ คริษฐามองสถานการณ์ตรงหน้าก่อนจะแกล้งกระแอมเบาๆ ทั้งที่จริงๆ แล้วอยากจะหัวเราะด้วยความขบขัน ขณะที่เด็กสาวฝาแฝดนั้นหัวเราะคิกคักกันเบาๆ โดยไม่เก็บอาการ
จะไม่ให้ขำได้ยังไงล่ะ ก็คีรินทร์กำลังโดนคุณนายนรินบิดหูอยู่น่ะสิ ร้อยวันพันปีไม่มีโอกาสได้เห็นบ่อยหรอกนะ
“โอ๊ยแม่ มันเจ็บนะ หูจะขาดแล้ว”
“ไม่ต้องมาทำเป็นสำออย ฉันรู้หรอกแกมันถึก แค่นี้ไม่เจ็บหรอก” คุณนายนรินพูดพลางลงแรงที่ดึงและบิดหูลูกชายอยู่ให้แรงขึ้น เจ้าตัวดีนี่ต้องโดนสักที ไม่อย่างนั้นละเธอไม่หายโมโหเป็นแน่
“ใครบอกล่ะแม่ เจ็บจะตาย ป๊า...ช่วยผมด้วย”
“เหอะ ฝันกลางวันเถอะไอ้ลูกชาย ป๊าไม่ช่วยแกหรอก ตั้งแต่เป็นตำรวจแม่แกก็เลิกบิดหูเพราะคิดว่าแกโตแล้วคิดเป็น ป๊าก็เห็นด้วย แต่ตอนนี้...” ผู้กำกับคมกริชผู้เป็นพ่อเอ่ยก่อนจะยักไหล่ไม่สนใจ “โดนซะบ้างน่ะดีแล้ว จะได้รู้สึกซะบ้างว่ายังมีพ่อมีแม่”
“ป๊าอะ”
“ไม่ต้องร้องให้ป๊าช่วยเลย
