บรรยากาศค่อนข้างมาคุ ไม่เหมือนกับการรวมตัวกันเพื่อนัดกินข้าวระหว่างเพื่อนฝูง เตชิตเมื่อเห็นนัชชานั่งทำหน้างอ เขาก็ยิ่งยั่วอารมณ์เธอด้วยการพูดหยอดใส่ปลายฟ้า แต่ก็ช่างกระไรที่เขาไม่ทันสังเกตใบหน้าของกฤชตินที่นั่งหน้าบึ้งอยู่ข้าง ๆ ปลายนิ้วที่เคาะโต๊ะเมื่อครู่ของกฤชติน เปลี่ยนเป็นกำหมัดเอาไว้แน่นตั้งแต่ไม่รู้เมื่อไหร่ สายตายังคงจ้องมองปลายฟ้าอย่างคาดโทษ ก่อนเหลือบไปมองโทรศัพท์มือถือของเธอที่วางไว้บนโต๊ะ
-คอยดูนะถ้าอยู่ด้วยกันจะลงโทษเสียให้เข็ด-
“ปลาย!” อยู่ดีๆเขาก็โพล่งขึ้นเล่นเอาปลายฟ้าสะดุ้งเฮือก ก่อนหันไปยิ้มให้
“ว่าไงติน มีอะไรเหรอ” เธอฉีกยิ้มกว้างให้เขา ช่างเป็นการยิ้มที่ดูฝืนธรรมชาติที่สุด และดูไม่เนียนเอาซะเลย
“เอาโทรศัพท์มายืมหน่อยดิ แบตหมด” คำพูดที่ฟังดูเหมือนประโยคคำสั่งมากกว่าขอยืมแต่โดยดี เล่นเอาปลายฟ้าหน้าเหวอมองหน้าเพื่อนคนนั้นคนนี้ไปมาเพราะกลัวโดนจับได้
“อ้าว แล้วทำไมไ
