ฉันไม่มองหน้า หรือคุยกับต้าร์อีกเลยนับจากวันนั้น...
2 มกราคม 20xx
ละอองน้ำจากสายยางแผ่กระจายเอื้อเฟื้อไปยังมวลต้นไม้น้อยใหญ่ในสวนหน้าบ้านยามเช้าตรู่ ฉันเหม่อมองมัน หากแต่จิตใจล่องลอยไปไกล แทบไม่อยู่กับเนื้อกับตัว
“หนูน้ำริน เดี๋ยวต้นไม้ก็เฉาตายหรอกลูก”
เสียงคุณป้าข้างบ้านดึงสติฉันให้หลุดจากภวังค์ และรีบวิ่งมาปิดก๊อกน้ำได้ทันก่อนที่น้ำจะท่วมบ้าน แต่พอเงยหน้าขึ้นขอบคุณท่าน...ก็กลับสบประสานสายตากับผู้ชายคนนั้นที่ยืนมองมาอย่างลังเลใจอยู่ริมรั้วต้นไม้พอดี
ฉันนิ่งอึ้งอยู่เพียงไม่นานก็สะบัดหน้าหนี หันเดินตรงไปยังประตูบ้าน แต่ยังไม่ทันก้าวขึ้นบันไดไม่กี่ขั้นที่เฉลียง ก็กลับถูกดึงแขนรั้งไว้!
“ปล่อย” ฉันบอกเสียงเรียบ โดยไม่หันมองเจ้าของมือใหญ่นั้น “บอกให้ปล่อยไง...”
“ริน...”
“ปล่อย!!” พอฉันตะโกนลั่น พร้อมกับสะบัดมือสุดแรง ก็กลับถูกผลักจนแผ่นหลังชิดกำแพงบ้าน พร้อมกับที่ร่างสูงของคนตรงหน้าขย
