ฉันเปิดประตูเข้าไปในห้องกว้างที่ปิดม่านมิดชิดจนแทบไม่มีแสงสว่างส่องผ่านเข้ามา ร่างสูงโปร่งนอนนิ่งอยู่ในผ้าห่มนวมบนเตียงนอนขนาดใหญ่ และยังไม่มีทีท่าว่าจะตื่นแม้ว่าฉันจะเดินไปนั่งลงที่ขอบเตียงก็ตาม ฉันเลื่อนมือไปปัดผมเส้นเล็กที่ปรกลงมาถึงแพขนตายาวตรงให้เขา แม้ภายในห้องจะเปิดเครื่องปรับอากาศเย็นเฉียบ แต่หน้าผากต้าร์กลับเต็มไปด้วยหยาดเหงื่อพร่างพราว คงใกล้หายแล้วสิเนี่ย
“อ้าว ตื่นเลย”
ฉันอุทานเสียงสั้น เมื่อเขาจับมือฉันไปจูบที่ฝ่ามือเบาๆ และแนบไว้ที่แก้มขาวใสอยู่อย่างนั้น ดวงตาสีนิลเหลือบขึ้นมองฉัน ก่อนจะเอื้อมมืออีกข้างมาโอบเอวฉัน รั้งให้ขยับไปใกล้มากเข้าและพยายามยกศีรษะขึ้นมานอนหนุนตักฉันให้ได้
ป่วยแล้วยังไม่วาย...
“ต้าร์ ทำอะไร?”
“หนาว”
“หนาวบ้าอะไร เหงื่อซ่กขนาดนี้?”
“ก็ตัวเปียกเหงื่อเลยหนาว”
“ไปอาบน้ำสิ ไป”
“อาบให้หน่อย”
“ห๊ะ!”
ต้าร์เล่นทีเผลอตอนฉันเหวอรับประทาน รีบกระตุกมือฉัน
