วันต่อมา
การปรากฏตัวของชาร์ลหน้าตึกคณะ เป็นที่ชินตาแล้วสำหรับฉัน แต่สำหรับผู้หญิงคนอื่นมันไม่ใช่ หลายคนมองเขาอย่างชื่นชม บ้างก็ทำท่าทางเหมือนอยากจะเข้าไปพูดคุย แต่เมื่อเห็นว่าฉันยืนอยู่ตรงนี้ ก็เปลี่ยนเป้าสายตามาที่ฉัน จากนั้นก็สุมหัวซุบซิบนินทา
“หน้าต้องหนาเบอร์ไหนเนี่ย”
“ไม่รู้สิ อาจจะหนามากๆ จนพื้นที่เรายืนอยู่ยังบางกว่า”
“หนม! มานี่สิ เร็วๆ”
ชาร์ลกวักมือเรียกฉัน หันไปมองสองสาวที่พูดนินทาฉันในระยะเผาขนด้วยสายตาแข็งกร้าว ฉันก้าวไปยืนตรงหน้าเขา แอบหันไปทางเพื่อนรุ่นเดียวกัน จากนั้นก็เหยียดริมฝีปากขึ้นยิ้มให้
“หึ! รู้จักตอบโต้คนอื่นด้วยเหรอ?”
“ก็ ใกล้จบแล้ว คงไม่มีใครอยากมีเรื่องกับหนมหรอกมั้ง”
ที่ผ่านมาฉันไม่กล้าตอบโต้ ไม่ใช่เพราะว่าฉันกลัว แต่เป็นเพราะฉันคือนักเรียนทุน
ฉันได้ทุนจากมหาวิทยาลัยแห่งนี้ มีโอกาสได้เรียนในมหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดังทั้งที ฉันไม่อยากมีปัญหากับพวกลูกคนร
