วันต่อมา
ชีวิตฉันเงียบขึ้นมาก เมื่อไม่มีผู้ชายสูงโปร่งหน้าตาดีที่ชื่อชาร์ลวนเวียนอยู่ข้างกาย เห็นสภาพซังกะตายของฉันแล้ว แวววาวถึงกับไม่กล้าเอ่ยปากถาม แต่ถึงอย่างนั้นเธอทำหน้าสงสัย ขมุบขมิบปากหยุบหยิบอยู่ตลอด
“หนม!”
“หืม?”
ฉันหันไปมองเพื่อนใหม่ การที่ดวงตาไม่มีแว่นช่วยมอง ไม่สร้างปัญหาอะไรให้ฉันเลยสักนิด ฉันไม่ได้สายตาสั้น ไม่ได้มีปัญหาใดๆกับสายตา แว่นที่ใส่เป็นเพียงแว่นธรรมดา ที่ใช้ปิดบังใบหน้าเท่านั้นเอง
ฉันเหนื่อย! ฉันรู้สึกเหนื่อยกับทุกสิ่งทุกอย่าง จึงไม่ทำอะไรกับใบหน้าและร่างกายเลย แต่งตัวตามปกติเหมือนคนอื่นๆ ใส่ชุดนักศึกษาธรรมดาๆ โดยไม่สนใจแล้วว่า ใครจะรู้ความลับที่ซ่อนไว้มานานหลายปี
ช่างสิ! คงไม่มีใครด่าฉันได้เจ็บปวดเท่าเขาคนนั้นอีกแล้ว
“ตัว!”
“หืม ไม่เรียกแบบนี้ได้เปล่า หลอนๆไงไม่รู้”
“ก็เรียกหนมแล้วเงียบอะ!”
“โทษที คิดอะไรเพลินๆอะ ว่าแต่วาวพูดอะไรบ้างนะ เริ่มใหม่ได้
