ภาคินัยจ้องมองแผ่นหลังบอบบางของ ‘เมีย’ หมาดๆ ที่กำลังสั่นไหวอยู่ข้างกายอย่างรู้สึกผิด เพราะความหึงบ้าบอของเขาเองที่มันทำให้เขาพลั้งมือทำให้เรื่องทุกอย่างเลวร้ายลง และแน่นอนว่าตอนนี้เธอคงจะเกลียดเขามาก เกลียดจนแทบไม่อยากหันมาสบสายตากัน
“เตรียมตัวให้พร้อม พรุ่งนี้ผมจะส่งญาติผู้ใหญ่ไปขอคุณกับแม่คุณ แล้วก็อย่าคิดตุกติกถ้ายังอยากเห็นไอ้อดีตคนรักที่แสนดีของคุณมีลมหายใจอยู่!” เขาตัดสินใจเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบก่อนคว้าคนอ่อนแรงเข้ามากอด ต่อให้เธอจะเกลียดเขาแค่ไหนเขาก็เป็นคนแรกของเธอ
“ฉันเกลียดคุณ!” คำตอบที่ได้กลับมาไม่ได้ผิดไปจากที่คิดเท่าไหร่ แต่เขาก็ยังทำเหมือนไม่ใส่ใจทั้งที่มันกำลังทำให้เจ็บจนแทบกระอักก็ตาม
“เชิญคุณเกลียดผมได้ตามสบาย เพราะไม่ว่ายังไงคุณกับผมเราสองคนก็ต้องแต่งงานกันอยู่ดี จำไว้!” แววดาวเลือกที่จะนอนร้องไห้เงียบๆ แทนการตอบโต้ ด้วยรู้ดีว่าไม่เคยมีเลยสักครั้งที่เธอจะชนะเขาไ
