"ทำไม เลือดเนื้อเชื้อไขของฉันนี่มันยังไง" ออสตินคว้าหมับที่แขนเล็ก ไม่ทันได้รับคำตอบด้วยซ้ำมาเฟียหนุ่มกลับสัมผัสได้ถึงอุณหภูมิบนร่างเล็กที่อุ่นจนร้อน
"นี่เธอ..."
"ไม่ต้องยุ่งกับฉัน ทางที่ดีที่สุดคือเราต่างอยู่ในขอบเขตของกันและกัน ถ้าคุณไม่อยากมีปัญหาคุณก็อย่าทำตัวมักง่าย ไว้ฉันจะร่างสัญญามาให้คุณเซ็น"
"ตัวร้อนขนาดนี้ยังไม่ลุกขึ้นไปกินยาอีก อยากเป็นผีเฝ้าเพนต์เฮาส์ให้ฉันรึไง"
"คุณอนุญาตให้ฉันกลับแล้วใช่ไหม" ดวงตากลมสวยถูกหล่อเลี้ยงไปด้วยความหวัง ออสตินเห็นสิ่งนั้นชัดเจน
"จะไปไหนก็ไป" แม้คำพูดของเขาจะไม่ได้น่าฟังสักเท่าไหร่ แต่แค่เขายอมปล่อยให้เธอกลับไป เท่านั้นก็เพียงพอ
ฮันนี่ลุกขึ้นมาอาบน้ำชำระร่างกายด้วยความยากลำบาก แม้พิษไข้จะเล่นงาน แต่ความอยากลบรอยสัมผัสของเขามันมีมากกว่า เสร็จสรรพก็เดินมาเปิดตู้เสื้อผ้าซึ่งไม่รู้ว่าใครเป็นคนเก็บของพวกนี้เข้าตู้
ครึ่งหนึ่งมันเป็นเสื้อผ้าของผู
