ขย้ำรักมาเฟีย

หวงล่ะสิ

"เสื้อผ้าและรองเท้าพวกนี้เป็นของฉันหมดเลยเหรอ ถ้าใส่เบื่อแล้วฉันเก็บขายมือสองได้ปะ คงได้หลายบาท" ฮันนี่คิดเอาชนะคนตัวโตด้วยการหยิบยกเรื่องข้าวของขึ้นมาแอบอ้าง

เล่นฝีปากกับคนหน้าด้านที่กล้าพูดอย่างน่าไม่อายว่าจ้องจะเอาเธออยู่ตลอดมันต้องเจอแบบนี้มันถึงจะคู่ควร

"ถอดเสื้อผ้าแล้วไปอ้าขารอฉันบนเตียง!" คำสั่งของออสตินส่งผลให้ใจดวงน้อยกระตุกวูบ

รู้ตั้งแต่ตอนที่สบตากันว่าเขาเอาจริง!

"เรามาเดิมพันกันปะ"

"..."

"ถ้าดื่มกับฉันแล้วคุณเมา คืนนี้คุณไม่ต้องเอาฉัน"

"ทำไมฉันจะต้องเดิมพัน ในเมื่อฉันมีสิทธิ์ที่จะเอาเธอตลอดเวลา"

"ป๊อดว่ะ กลัวแพ้ฉันล่ะสิ หึ!" ฮันนี่เหยียดยิ้มเย้ยหยันพลางตวัดขาสวยขึ้นไขว้ห้าง

ท่าทางราวกับนางพญา หยิ่งยโสราวกับว่าเหนือกว่า แต่ความจริงแล้วเธอไม่ต่างจากปลาย่างที่แมวรอจ้องจะขย้ำตลอดเวลา

"ถ้าฉันเมา ฉันไม่มีสิทธิ์เอาเธอ..."

"...แต่ถ้าเธอเมา คืนนี้ฉันจะเอาเธอทั้งคืน" ฮันนี่บิดยิ้มรับคำตอบ กลัวจะตายแต่ทำได้เพียงยิ้มเฉยๆ ออกมา

"ไวน์อยู่ในตู้เย็นปะ ฉันขอเดินไปหยิบนะ"

"เชิญ" ออสตินผายมือไปยังโซนห้องครัวอย่างใจเย็น

มาเฟียหนุ่มทิ้งสายตามองตามแผ่นหลังขาวเนียนที่โผล่พ้นเหนือชุดที่เธอสวมใส่

เขาไม่เคยสนใจผู้หญิงคนไหนมากมายขนาดนี้ และไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนทำให้ฝันร้ายของเขาหายไปเหมือนกับผู้หญิงคนนี้

กลิ่นของเธอ สัมผัสของเธอ ใบหน้าและสายตาที่ตรึงตาตรึงใจของเธอมันทำให้ฝันร้ายนั้นหายไป

มาเฟียหนุ่มยินดีจ่ายหากได้พิสูจน์อย่างแน่ชัดว่าเธอคือสาเหตุที่ทำให้ฝันร้ายนั้นหายไปจริงๆ

"มัวทำอะไรอยู่"

"...!" ฮันนี่หันขวับอย่างรวดเร็วเมื่อเสียงของออสตินดังขึ้นจากทางด้านหลัง มือเรียวประคองขวดไวน์แน่น ในขณะที่มืออีกข้างยึดแก้วดีไซน์เก๋ไว้แน่นเลยเช่นกัน

"ฉันแค่กำลังนึกอยู่ว่าไวน์ยี่ห้อนี้ฉันเคยกินรึเปล่า สุดท้ายก็จำได้ว่าเคยกิน"

"ไม่ใช่ว่าถ่วงเวลานะ" ท่อนขาแกร่งแทรกเข้ากลางหว่างขาสวย ร่างสูงโปร่งประชิดเข้ามาอย่างรวดเร็ว กลิ่นลมหายใจที่กระทบลงมาบนใบหน้าตอกย้ำว่ายังไงซะเธอก็หนีเขาไม่พ้น

เธอหลุดพ้นจากแฟนเก่าเฮงซวยอย่างอาร์ต!

แม่ของเธอ ได้อยู่ในที่ที่ดีกว่าและปลอดภัยกว่า!

เงินของเขา อาจจะทำให้ชีวิตของเธอดีกว่า!

ทุกอย่างต้องแลกมาด้วยการที่เธอทำให้เขาพอใจ!

"ฉันจะถ่วงเวลาให้มันได้อะไรขึ้นมา สุดท้ายฉันก็หนีคุณไม่พ้นอยู่ดี"

"คิดแบบนี้ได้ก็ดี เพราะคนอย่างฉันไม่ยอมเสียอะไรไปฟรีๆ แน่" ฮันนี่เม้มปากแน่น ฝ่ามือเล็กดันแผงอกแกร่งออกห่าง ก่อนจะถือขวดไวน์แล้วเดินนวยนาดกลับมาที่โซฟากลางห้องตามเดิม

ฮันนี่รินไวน์ลงไปบนแก้วทั้งสองใบ ใบแรกเป็นของเขา ส่วนอีกใบเป็นของเธอ

มาเฟียหนุ่มตวัดขายาวขึ้นไขว้ห้าง วางแขนข้างหนึ่งไว้กับพนักวางแขน ใช้มืออีกข้างควงแก้วเครื่องดื่มอย่างใจเย็น

"คุณมาทำอะไรที่นี่อ่ะ ถ้าบ้านของคุณอยู่ที่อังกฤษ หมายความว่าคุณเดินทางมาที่นี่เพราะแค่มาเที่ยวงั้นเหรอ"

"ยก" ดวงตาคมกริบจ้องแก้วเครื่องดื่มเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายพยายามชวนคุยเพื่อเลี่ยงการดื่มแบบที่เธอชักชวน

ฮันนี่ยกแก้วขึ้นจรดริมฝีปากอย่างว่าง่าย ที่มัวแต่ชวนคุย ไม่ใช่ว่าเธอหาทางหลีกเลี่ยงเพราะอยากจะหลอกล่อให้เขาเป็นฝ่ายเมาแล้วเธอจะรอด

แต่เธอแค่ทดเวลาบาดเจ็บให้กับตัวเองแค่นั้นเอง!

"ถามจริงๆ นะ คุณจะอยู่ที่นี่นานปะ"

"แล้วแต่อารมณ์ อยากอยู่ก็จะอยู่ อยากไปเมื่อไหร่ก็จะไป"

"ฉันคิดว่าเราต้องร่างสัญญาขึ้นมานะ อย่างน้อยๆ ฉันก็อยากได้ความมั่นใจแบบเป็นลายลักษณ์อักษรว่าฉันจะหลุดพ้นจากคุณจริงๆ"

"ผู้หญิงครึ่งโลกอยากเป็นผู้หญิงของฉัน เธออาจจะไม่ใช่หนึ่งในนั้นทันทีที่พบ แต่ถ้าผ่านพ้นคืนนี้ไป...ก็คงไม่แน่"

"คุณเอาอะไรมามั่นใจอ่ะ ถ้าคนอย่างฉันจะชอบอะไรแบบนั้น ฉันว่าฉันก็คงหาไม่ยากหรอก อย่าลืมสิว่าก่อนหน้านี้ฉันก็มีแฟน"

"เธอแค่โชคดีที่ไม่สูญเสียความสาวโดยสิ้นเปล่า"

"บางทีถ้าฉันให้เขา เขาก็คงจะไม่พยายามไขว่คว้ามันกับผู้หญิงคนอื่น"

"ความสาวมันหยุดผู้ชายให้อยู่กับเธอไปทั้งชีวิตไม่ได้หรอก ถ้าคนมันจะไม่พอ อะไรก็ทำให้มันพอไม่ได้"

"ขอบใจก็แล้วกันนะที่อุตส่าห์บอกให้ฉันรู้ว่าสันดานของพวกผู้ชายมันเป็นแบบไหน ดีเหมือนกัน ฉันจะได้ไม่รู้สึกผิดหากต้องแลกความสดความสาวเพื่อครอบครัว" ฮันนี่กระดกไวน์ผ่านลำคอครั้งแล้วครั้งเล่า

แม้ที่ผ่านมาเธอจะค่อนข้างดื่มอยู่บ้าง แต่มันก็เป็นการดื่มแบบครั้งคราว เธอไม่ได้คอแข็งขนาดนั้น รู้ดีว่าดื่มไปเพียงไม่กี่แก้วก็เมาแล้ว

เหตุผลที่เธอท้าทาย เหตุผลมันมีเพียงสั้นๆ คืออยากใช้ความเมาให้ช่วยคลายความรู้สึกแย่ๆ ที่ถาโถมเข้าใส่เมื่อผู้ชายคนนั้นเข้ามาในตัวเธอ

"อื้ออ~ มึนหัวชะมัด" ฮันนี่ยกมือขึ้นกุมขมับเมื่อแอลกอฮอล์ที่เดือดพล่านในร่างกายส่งผลให้คนคออ่อนรู้สึกคล้ายจะอาเจียน

"หึ..." มาเฟียหนุ่มตวัดขากลับ เลือกที่จะวางข้อศอกกับต้นขาทั้งสองข้าง รอยยิ้มจางๆ ผุดขึ้นบนมุมปากหนาในเวลาต่อมา

"จบเกม เธอแพ้...หมายความว่าฉันมีสิทธิ์เอาเธอทั้งคืน"

"คุณ!"

"อะไร?" คิ้วดกเข้มขมวดเข้าหากันเมื่ออยู่ดีๆ ฮันนี่ก็ตะโกนเสียงดังลั่น

ใบหน้าสะสวยเชิดขึ้น ดวงตากลมสวยกลอกกลิ้งไปมาขณะจ้องมองที่ใบหน้าหล่อเหลา

"มาชิตะแปลว่าอร่อย มาหาหน่อย...แปลว่าคิดถึงนะ คิกๆ~ มุกจีบผู้ชายของฉันดูเก๋ปะ" ใบหน้าจิ้มลิ้มหลุดรอยยิ้มกว้าง ฟันสวยสะอาดเรียงตัว ออสตินถึงกลับผละห่างตามด้วยการใช้มือผลักหน้าผากมนแรงๆ

"อย่าให้ฉันรู้ว่าเมาแล้วสะเออะไปพูดแบบนี้ที่ไหน"

"อะไรอ่ะ เกรี้ยวกราดแบบนี้คือหวงปะ หวงล่ะซี~ ใช่ม่ะๆ"

"ฉันเสียเวลากับเธอมามากเกินพอแล้วนะ ถอดเสื้อผ้าออกซะ ถึงเวลาที่เธอต้องทำหน้าที่ของตัวเอง"

"ฉันรู้ คุณไม่ต้องดุนักหรอก" คนเมาเสียงอ่อนลง มือเรียวยกขึ้นตบแก้มเนียนเบาๆ เป็นเชิงเรียกสติของตัวเองให้กลับมา

"คุณเป็นผู้ชายคนแรกของฉันเลยนะ ช่วยอ่อนโยนกับฉันหน่อยได้ปะ นี่ขนาดเมาแล้วนะฉันยังรู้เลยว่าถ้าคุณยัดมันเข้ามา ฉันคงเจ็บจนต้องร้องไห้แน่ๆ เลย"