หมับ~
"ปล่อยฉันนะ เลิกเอาแต่ใจตัวเองสักทีได้ปะ"
"เห็นฉันใจดีด้วยหน่อยเธอเหิมเกริมขึ้นเยอะเลยนะฮันนี่"
"คุณก็เลิกเซ้าซี้สิ ไม่รู้รึไงว่าทำแบบนี้มันน่ารำคาญ" คนฟังกัดฟันกรอด เกิดมาไม่เคยมีใครหน้าไหนกล้าบอกว่ารำคาญคนอย่างเขาเลยสักคน
"ถ้าคุณไม่ปล่อย ฉันจะเรียกแม่นะ" มาเฟียหนุ่มขมวดคิ้วยุ่ง เขาควรตอบกลับว่าต่อให้ใครหน้าไหนก็ห้ามคนอย่างเขาไม่ได้ น่าแปลกที่ในตอนนี้เขาไม่มีสิทธิ์เอาแต่ใจได้เลย
"เอามาให้ฉันก่อนสิ" ฮันนี่นิ่วหน้า ยอมหยุดมือที่พยายามจะแกะมือหนาออกห่างชั่วขณะ
"คุณหมายถึงอะไร?"
"เสื้อเธอ"
"...เขายอมกลับแล้วเหรอลูก" มาลีถามขึ้นคล้อยหลังที่ลูกสาวเดินเข้าบ้าน ฮันนี่ไม่ตอบคำถาม แต่เลือกที่จะเดินไปหยิบเสื้อที่ยังไม่ผ่านการซักมาก่อน ผู้เป็นแม่นิ่วหน้าด้วยความไม่เข้าใจ ไม่รู้ว่าหลังจากที่ลูกสาวเดินกลับออกไปที่หน้าบ้านอีกครั้ง คนตัวเล็กปาเสื้อของเธอให้เขาทันที
"ไปให้พ้นเลยนะ นี่มั
