"อวดดี!"
"อื้อ! ปะ ปล่อยนะ" ฮันนี่เริ่มลนลานเมื่อถูกคนตัวโตกระชากข้อมืออย่างแรงจนกระทั่งปลายจมูกเชิดรั้นฝังเข้ากับอกแกร่ง
ไม่อาจที่จะปฏิเสธได้เลยว่ากลิ่นหอมบนลำตัวหนามันทำให้ใจของเธอเต้นแแรงอย่างบ้าคลั่ง
"ปล่อยสิ"
"ทำไม เธอกลัวเวลาที่อยู่ใกล้ฉันตั้งแต่เมื่อไหร่กัน เอ๊ะ...หรือเธอกลัวตัวเองหวั่นไหว?"
"ผู้ชายไม่ได้มีคนเดียวในโลกนะ ทำไมฉันจะต้องหวั่นไหว"
"เพราะฉันเป็นผู้ชายคนแรกและคนเดียวของเธอไง!" ฮันนี่ตวัดสายตาขึ้นสบสายตากับดวงตาคมกริบทันที
"ฟังให้ดีนะออสติน คุณเป็นผู้ชายคนแรกของฉันก็จริง แต่ฉันไม่เคยบอกคุณและไม่เคยรับปากคุณว่าคุณจะเป็นผู้ชายคนเดียวของฉันตลอดไป"
ออสตินกดปลายลิ้นเข้ากับมุมปาก ไม่นานก็ก้มลงไปบดขยี้เรียวปากสวยให้สาสมกับที่เธอทำให้คนอย่างเขาไม่พอใจ
"อื้ออ!" น้ำเสียงแห่งความตกใจเล็ดลอดออกมาจากเรียวปากเอิบอิ่มที่กำลังถูกสัมผัสอยู่ในตอนนี้
ออสตินบดขยี้กลีบปากนุ่มอย่
