ร่างสูงอุ้มมารดาของตนออกจากโรงเตี๊ยมร้อยห้องมาขึ้นบนรถม้าที่จอดรออยู่ โดยมีมารดาอันเป็นที่รักอยู่ในอ้อมกอดตลอดเวลา
นอกรถม้าที่หยวนจงอุ้มจางเหรินเข้าไป มีร่างสูงของหยวนเหอยืนนิ่งอยู่ เขาแหงนหน้ามองโรงเตี๊ยมนิ่งงัน สายตากวาดมองไปทั่วอย่างหวาดหวั่น เห็นชายฉกรรจ์ตัวใหญ่หลายคนยืนถมึงทึงดำทะมึนจนเต็มพื้นที่ คล้ายปราการขนาดใหญ่ต้านภัยธรรมชาติ กระทั่งพายุโหมก็มิอาจทำให้ร่างนั้นสั่นคลอนได้
นอกจากนี้ยังมีหลงจู๊หน้าโหด เสี่ยวเอ้อร์หน้าเหี้ยม กำลังยืนมองมาที่เขาอย่างดุดัน
เมื่อหยวนจงวางมารดาเอาไว้ในรถม้าเป็นที่เรียบร้อย เขาจึงพาร่างสง่าออกมายืนเคียงข้างบิดา ปากก็เอ่ยเสียงเรียบว่า
“พวกเขาคือสมุนในอาณัติของฟางหลัน”
หยวนเหอถามกลับเสียงเบา “นี่มิใช่โรงเตี๊ยมธรรมดารึ?”
แม่ทัพหนุ่มกวาดตาคมกริบมองสมุนกล้ามโตที่เป็นเงาดำมืดมรณะรอบโรงเตี๊ยมเพื่อรักษาความปลอดภัยให้ลูกค้าที่มาพักตามหน้าที่แล้วเปรยเสียงต่ำว
