“ถิงถิงไม่สะดวกให้คุณชายสี่ไปส่งหรอกเจ้าค่ะ”
นางเอ่ยอย่างเหินห่างไว้ตัว ปลายประโยคสะบัดเสียงเล็กน้อยแต่พองาม แสดงออกชัดแจ้งว่าแง่งอน
หากฉลาดพอก็จงสั่งให้บุตรชายของท่านมาง้องอนเสีย
หยวนเหอเห็นอาการแง่งอนเช่นนั้นจึงเอ่ยปากปลอบใจว่า “งานเลี้ยงที่บ้านเจ้าในวันพรุ่งนี้ ลุงกับอาจงจะไปร่วมแน่นอน”
ถิงถิงบิดมุมปากยิ้มพร่างพราวกล่าวตอบเสียงนุ่ม
“ถิงถิงจะรอนะเจ้าคะ ท่านพ่อกับท่านแม่เองก็กำชับมาเช่นกัน ว่าให้ถิงถิงเชิญพวกท่านไปให้ได้”
ประโยคแม้อ่อนหวาน หากแต่ความหมายกลับบีบบังคับจนหยวนเหอรู้สึกได้ เรียวคิ้วของเขาพลันขมวดเข้าหากันน้อยๆ
หญิงสาวกล่าวจบก็ยกยิ้มงามล้ำมากกว่าเดิม แล้วยอบกายทำความเคารพอย่างนอบน้อม ก่อนจะเดินจากไปอย่างสง่างามเฉกเช่นยามเดินทางมา
คล้อยหลังร่างบาง ฮูหยินคนอื่นๆ ก็เริ่มชื่นชมผู้จากไปอย่างประจบสอพลอต่อหน้าฮูหยินผู้เฒ่าและหยวนเหอ
“คุณหนูเฉียนนางนี้ช่างงามนัก กิริยาดี ว
