เจ้าของร่างสูงย่อลงอุ้มร่างน้อยไว้ในอ้อมแขน พาไปที่เตียง วางลงอย่างอ่อนโยนขณะที่สีตลาปลดมือออกจากรอบคอเขา เอียงอาย เสหน้าหลบไปทางอื่น
“กิ๋นของบะชอบ มันบะลำหนาเจ้า” (กินของไม่ชอบ มันไม่อร่อยหรอกค่ะ)
“ใครบอกเธอ อาหารสด ใหม่ ทำไมฉันจะไม่ชอบล่ะ”
‘สีท่าจะบะป๊นต้องเสียตั๋วแต๊ๆ เตื้อนี้’ (สงสัยจะไม่พ้นต้องเสียตัวจริงๆ คราวนี้)
ครองฤทธิ์ปลดเสื้อเชิ้ตออกจากตัว เผยให้เห็นร่างเปลือย แผ่นอกหนั่นแน่น หน้าท้องเป็นคลื่นกล้ามเนื้อ สายตาจ้องมองร่างที่อยู่ใต้ร่างตัวเอง หางตาของเธอเหลือบเห็นแบบนี้ก็หันหน้าขวับกลับมาทันที
“เอาแต๊ก๋า (เอาจริงเหรอ) คิดว่าเขาหยอกเธอเล่นเสียอีก แววตาซุกซนตอนนี้ตื่นตระหนกไม่ต่างจากแม่ลูกกวางตัวน้อยที่อยู่ต่อหน้าเสือร้ายที่หมายขย้ำกลืนกิน
“เอาจริง จะเอาเดี๋ยวนี้” ครองฤทธิ์ยิ้มร้าย หัวเราะในลำคอ แววตาเขาบ่งบอกว่าเอาแน่ ต่างจากสีตลา กายสาวสั่นสะท้านจนรู้สึกหนาวๆ ร้อนๆ มือหนาลูบ
