“นายมั่นใจข้อมูลที่ตัวเองได้มามากแค่ไหน ดรัน” ลุคคาเค้นเสียงถามลูกน้องของตัวเองที่เขามอบหมายให้ตามติดยายเด็กหัวขโมยนั่นมาเกือบยี่สิบสี่ชั่วโมงเต็มๆ แผ่วเบา ดวงตาสีนิลเป็นประกายวาวโรจน์
“ผม... ผมมั่นใจร้อยเปอร์เซ็นต์ครับคุณลุคคา เพราะผมตามติดเด็กสาวคนนั้นตลอด และข้อมูลชื่อของเธอผมก็ได้มาจากแม่ค้าขายกล้วยแขกที่รู้จักกับเธอครับ”
ผู้เป็นเจ้านายลุกขึ้นจากเก้าอี้และเดินอ้อมโต๊ะออกมาเผชิญหน้ากับลูกน้อง “แล้วนายแน่ใจได้ยังไงว่าแม่ค้ากล้วยแขกคนนั้นพูดความจริง...”
“ผม... ผมมั่นใจครับ” ดรันยืนยันหนักแน่น
“มั่นใจก็ดีแล้ว งั้นไปตามแม่นั่นต่ออย่าให้คลาดสายตาล่ะ ฉันอยากจะรู้ว่ายายหัวขโมยนั่นคิดจะทำอะไรต่อไปอีก...”
“ครับ คุณลุคคา”
ลุคคาขบกรามแน่น ขณะโบกมือส่งสัญญาณให้ดรันออกไปจากห้อง และเมื่ออยู่คนเดียวภายในห้องทำงานแสนโอ่อ่า ชายหนุ่มก็เดินไปหยุดที่ขอบหน้าต่างและทอดสายตามองไปยังพื้นพสุธาเบื้องล่างนิ
