หญิงสาวไม่ได้รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาเพราะแสงแดดหรือเสียงนกร้องในตอนเช้าแต่เป็นเพราะความอ้างว้างข้างกายต่างหากที่ทำให้หล่อนสะดุ้งตื่นขึ้นมา
ไม่มีเขาอยู่ข้างกายอีกแล้ว ลุคคาหายไปทุกครั้งที่อิ่มเอม หล่อนไม่อยากรู้หรอกว่าเขาหายไปไหน หรือว่าเดินลงจากเตียงไปยามใด แค่อยากรู้ว่าเขารังเกียจหล่อนมากนักหรือไงถึงรอให้เช้าก่อนค่อยไปไม่ได้
ร่างอรชรค่อยๆ ยันกายลุกขึ้นนั่ง แต่ก็ต้องนิ่วหน้าด้วยความเจ็บร้าวในบางแห่งของร่างกายที่ถูกใช้งานหนัก แก้มนวลอาบด้วยความน้ำตาเมื่อนึกถึงความป่าเถื่อนไร้ความปรานีของลุคคา ทุกสัมผัสของเขาเต็มไปด้วยความรุนแรง ป่าเถื่อน และดุดัน เขาคงต้องการให้หล่อนเจ็บปวด คงต้องการให้หล่อนได้รับบทเรียนที่สาสมละมั้ง
ดวงฤดีสะอื้นไห้ออกมาเบาๆ ความเจ็บปวดทรมานแล่นพล่านไปทั่วทั้งร่าง ทำไมลุคคาถึงใจร้ายแบบนี้นะ ทำไมเขาถึงไม่รัก ไม่ไยดีหล่อนเลย ขอแค่เศษเสี้ยวของความเมตตาเขาก็ไม่มีให้หล่อน ทำไม.
