ไม่นานลิฟต์ตัวใหญ่ก็พาเขาขึ้นมาชั้นแปดของโรงพยาบาลได้สมใจ ลุคคาก้าวออกจากลิฟต์และเดินตรงดิ่งไปยังห้องหมายเลข 15 ระหว่างที่เดินก็ถูกสายตาที่เต็มไปด้วยความชื่นชมของเหล่านางพยาบาลและญาติคนป่วยบนชั้นเดียวกันแทะเล็มไปตลอดทาง แต่เขาไม่สนใจ หรือถ้าจะพูดง่ายๆ ก็คือชาชินเสียแล้วละ เพราะตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนไม่สะท้านสะเทือนเพราะเสน่ห์ชายฉกรรจ์ของเขาเลยสักคนเดียว และแม่ดวงฤดีเองเขาก็มั่นใจว่าหล่อนไม่ได้ต่างไปจากผู้หญิงพวกนั้นหรอก หล่อนหลงใหลในเสน่ห์ของเขาจนโง่หัวไม่ขึ้นเช่นกัน
รอยยิ้มหยันเยาะแต้มใบหน้าหล่อลากดินของลุคคาทันทีเมื่อเดินมาหยุดที่หน้าห้องหมายเลข 15 มือหนายกขึ้นหมายจะเคาะ แต่ก็ทิ้งลงที่ข้างตัวเหมือนเดิมเพราะคิดว่ากับผู้หญิงต่ำไร้ค่าอย่างดวงฤดีเขาไม่จำเป็นจะต้องมีมารยาทด้วย เหมือนคิดได้เช่นนั้น ชายหนุ่มจึงถือวิสาสะเปิดประตูเข้าไปทันที และนั่นก็ทำให้คนที่กำลังยืนร่ำไห้อยู่ต้องหั
