ตอนที่ 5

1085 คำ
“ตกงานมาเหรอนังหนู” หล่อนจำได้ว่าตัวเองนั่งคอตกอยู่ที่ริมฟุตปาธและก็มีผู้หญิงวัยกลางคนคนหนึ่งเดินเข้ามาพูดคุยด้วย ท่าทางเห็นอกเห็นใจของผู้หญิงคนนั้นทำให้หล่อนยอมสนทนาด้วยได้ไม่ยาก “น้ารู้ได้ยังไงคะ” ผู้หญิงคนนั้นหัวเราะ ก่อนจะทรุดกายลงนั่งข้างๆ หล่อน จากนั้นก็เอามือมาแตะบ่าของหล่อนแสดงท่าทางสนิทสนมออกมา “ก็หน้าอมโลกเอาไว้ทั้งใบแบบนี้จะไม่รู้ได้ยังไงล่ะ เดือดร้อนเรื่องอะไรล่ะ” หล่อนจ้องหน้าหญิงแปลกหน้าอยู่พักใจ ก่อนจะยอมเปิดปากเล่าเรื่องคับอกคับใจออกมา “ฤดีกำลังต้องการเงินจำนวนมาก...” “จะเอาไปทำอะไร ซื้อเสื้อผ้าสวยๆ หรือว่าเอาไปเที่ยวเตร่ล่ะ” ดวงฤดีส่ายหน้าน้อยๆ “ไม่ใช่แบบนั้นหรอกจ้ะน้า ฤดีจะเอาไปจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้ลุง ลุงถูกทำร้ายเพราะช่วยฤดีเอาไว้...” หญิงตรงหน้าแสดงท่าทางเห็นอกเห็นใจออกมา “แล้วเงินที่ว่ามันเท่าไหร่กันล่ะ มากแค่ไหน” สาวน้อยยิ้มเศร้าๆ ดวงตาเต็มไปด้วยความทุกข์ “ฤดีไม่รู้จำนวนที่แน่นอนหรอกจ้ะว่าเท่าไหร่ แต่ไม่น่าต่ำกว่าสองแสน...” “สองแสน?!” ดวงฤดีพยักหน้าให้กับเสียงอุทานสูงลิบของคู่สนทนา “ใช่จ้ะ น่าจะสองแสนกว่าๆ แต่มันจะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ถ้าฤดีไม่พาลุงทองดีออกจากโรงพยาบาล” “ทำไมค่ารักษาพยาบาลมันถึงแพงนักหนาล่ะ อย่าบอกนะว่าหนูหัวสูงพาลุงของตัวเองเข้าโรงพยาบาลเอกชน...” “มันไม่ใช่อย่างที่น้าเข้าใจหรอกจ้ะ ฤดีไม่ได้หัวสูง แต่โรงพยาบาลของรัฐมีเครื่องมือไม่ทันสมัยพอที่จะรักษาลุงของฤดี และเมื่อมันเป็นทางเดียวที่จะทำให้ลุงทองดีรอดตายฤดีจึงต้องเลือกทางนี้จ้ะ” “ทั้งๆ ที่มันแพงขนาดนี้เนี่ยนะ” คู่สนทนาของหล่อนยังทำเสียงสูงไม่เลิก สาวน้อยพยักหน้ารับช้าๆ “ใช่จ้ะ... ฤดีไม่มีทางเลือก แต่ฤดีก็จะไม่ยอมสิ้นหวังหรอก ลุงทองดีคือคนที่มีพระคุณกับฤดีมากที่สุด ฤดีจะต้องตอบแทนพระคุณ” หญิงวัยกลางคนตรงหน้านิ่งไปพักใหญ่ ขณะนั้นก็ใช้สายตากวาดมองใบหน้ามอมแมมของหล่อนไปพร้อมๆ กันด้วย “จะว่าไปแล้ว... หนูก็หน้าตาสวยทีเดียว เอาอย่างนี้ไหม ไปทำงานกับน้า...” คนฟังอย่างหล่อนเบิกตากว้างอย่างดีใจ ลืมตัวละล่ำละลักถามออกไป “งาน... งานอะไรหรือจ๊ะน้า แล้วเงินดีไหม” คู่สนทนาของหล่อนพยักหน้ารับพร้อมๆ กับรอยยิ้มบางๆ “เงินดีมากเลยแหละ แต่งานมันไม่ค่อยดีเท่าไหร่ มันก็ขึ้นอยู่กับหนูนะว่าจะไปทำหรือเปล่า” “งานอะไรคะน้า...” “ขายตัว...” คำพูดของสตรีตรงหน้าทำให้คนฟังอย่างดวงฤดีถึงกับอ้าปากค้างเติ่ง ดวงตากลมโตเบิกกว้างอย่างตกใจ “ขายตัว?!” ทำไมหล่อนถึงหนีไอ้อาชีพนี้ไม่พ้นสักทีนะ ดวงฤดีคิดอย่างขมขื่น “ใช่... ขายตัว แต่มันก็แล้วแต่หนูนะว่าจะทำหรือไม่ทำ น้าก็แค่เสนอเท่านั้น สงสารที่ต้องการหาเงินไปรักษาลุง” แม้ว่าคู่สนทนาจะแสดงความมีน้ำใจออกมาทางคำพูดเพียงใด แต่หล่อนกลับไม่ได้รู้สึกดีกับความมีน้ำใจนั้นเลย หล่อนไม่มีวันขายตัว ไม่มีวันยอมนอนให้ผู้ชายหน้าไหนมาล่วงเกินอย่างแน่นอน “ฤดี... ไม่ทำ” หล่อนจำได้ว่าตัวเองพูดออกไปเสียงแข็งเลยทีเดียว จากนั้นก็ลุกขึ้นจะเดินหนี แต่ผู้หญิงคนนั้นก็ลุกขึ้นและเดินตาม “รับแขกแค่ไม่สองสามคนก็มีเงินแสนแล้วนะ แถมบางทีอาจจะโชคดีได้เสี่ยเลี้ยงสบายไปทั้งชาติเลยด้วย” ผู้หญิงคนนั้นยัดกระดาษแผ่นเล็กๆ ซึ่งก็คือนามบัตรใส่ลงไปในกระเป๋าผ้าแบบสะพายข้างของหล่อนอย่างถือวิสาสะ “ไม่ค่ะ อย่ามายุ่งกับฤดีอีก เพราะฤดีไม่มีวันขายตัว!” ตอนนั้น หล่อนกระชากเสียงใส่ จากนั้นก็เดินหนีออกมาอย่างรวดเร็ว โดยไม่คิดจะใส่ใจกับวิธีหาเงินแบบน่าสะอิดสะเอียนนั้นอีก การขายตัว การขายเรือนร่างให้กับผู้ชายแปลกหน้าเชยชม มันต้องกี่ครั้ง กี่คนกันล่ะถึงจะมีเงินพอ ดวงฤดียกมือขึ้นป้ายน้ำตาที่ไหลอาบแก้มทิ้งอย่างเจ็บปวดเมื่อสมองหลุดจากภวังค์ ในตอนนี้หล่อนตั้งใจแน่วแน่แล้วว่า ต่อให้ต้องอดตายก็จะไม่มีวันยอมขายตัวเด็ดขาด ทว่าตอนนี้... วินาทีที่ยืนมองร่างหลับใหลของลุงทองดีอยู่ในขณะนี้ หัวใจของหล่อนเจ็บปวดเหลือเกินที่จะต้องเลือกระหว่างศักดิ์ศรีและการตอบแทนบุญคุณของลุงทองดี ถ้าหล่อนไม่มีเงิน ไม่สามารถเคลียร์ค่าใช้จ่ายที่เกิดขึ้นได้ ทางโรงพยาบาลไม่มีทางยอมให้ลุงทองดีนอนรักษาตัวอยู่ที่นี่อีกแน่นอน เงินคือพระเจ้า เงินคือสิ่งที่กำหนดทุกอย่าง และเงินก็เป็นมัจจุราชที่กำลังจะดึงให้หล่อนตกลงไปในขุมนรก ขายตัว... ไม่... หล่อนไม่อยากทำ ให้หล่อนไปเป็นสิบแปดมงกุฎต่อยังดีเสียกว่า หญิงสาวคิดอย่างเจ็บปวด รู้อยู่เต็มอกว่าการเป็นหัวขโมยนั้นมันเสี่ยงมากแค่ไหน หากโชคร้ายถูกจับได้ หล่อนก็ต้องติดคุก แล้วเมื่อนั้น ใครกันล่ะ ใครกันที่จะดูแลลุงทองดี หญิงสาวสะอื้นไห้ออกมาอย่างสุดกลั้น แต่แล้วก็ต้องรีบยกมือขึ้นป้ายน้ำตาทิ้งเมื่อประตูห้องพักฟื้นของลุงทองดีถูกเคาะเบาๆ และเปิดเข้ามา “เอ่อ... คุณพยาบาล...” ดวงฤดีที่ป้ายน้ำตาบนแก้มนวลแห้งดีแล้วหันไปทักทาย นางพยาบาลยิ้มอย่างสุภาพขณะเดินตรงเข้ามาหา “ตอนนี้คุณหมอว่างแล้วนะคะ ญาติจะพบเลยหรือเปล่าคะ” คนถูกถามเม้มปากแน่น ก่อนจะพยักหน้าน้อยๆ “ค่ะ...” “งั้นเชิญทางนี้ค่ะ” ดวงฤดีหันมามองร่างของลุงทองดีบนเตียงคนไข้อีกเป็นครั้งสุดท้ายด้วยสายตาห่วงใย จากนั้นก็รีบเดินตามร่างของนางพยาบาลออกไปจากห้องพักฟื้นมุ่งหน้าสู่ห้องของคุณหมอเจ้าของไข้ด้วยหัวใจที่เต็มไปด้วยความวิตกกังวล
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม