“ยาหยีขับเฟอร์รารี่ตั้งแต่เมื่อไหร่วะ เหี้ย!” ผมแม่งตะโกนลั่นรถเหมือนคนบ้าทำเหี้ยอะไรวะ หึ! ไม่เห็นต้องสงสัยเลยว่ายาหยีขับเฟอร์รารี่ตั้งแต่เมื่อไหร่ แค่การขับที่พุ่งมาด้วยความเร็วแล้วก็เบรคเสียงดังลั่นเมื่อกี้ก็บอกชัดอยู่แล้วว่ามันไม่มีทางเป็นยาหยีแน่นอน!
มันเป็นใคร! ไอ้เหี้ยที่มันมาส่งปั้นหยาเป็นใคร! แถมพอผู้หญิงคนนั้นลงจากรถก็ยังไม่ยอมจากกันง่าย ๆ ยังลดกระจกคุยกันยิ้มหัวเราะมีความสุขกันสองคนอีกพักใหญ่ แม่งจะยืนคุยกันอีกนานไหมวะไอ้เหี้ยกูจะห้ามส้นตีนไม่ให้เหยียบคันเร่งขับรถกูไปชนรถมึงตอนนี้ไม่ไหวอยู่แล้ว!
ตื๊ดดดดด ตื๊ดดดด
ติ๊ด!
“ครับ”
(พี่กราฟหยาถึงหอแล้วนะ พี่กราฟทำอะไรอยู่จะนอนรึยัง) หึ! พอไอ้เหี้ยเฟอร์รารี่สีแดงเหมือนเลือดที่กำลังขึ้นหน้าผมอยู่ตอนนี้มันขับรถออกไปก็รีบกดโทรศัพท์โทรมาหาผมเลย สับรางโคตรเก่งเลยว่ะ อยากรู้ฉิบหายว่าปั้นหยาสับรางเก่งแบบนี้มานานรึยังวะ แต่ดูจากสายตาท่าทาง
