“ไม่หิวค่ะ พี่ปลื้มกินตามสบาย” ตัดบท ทั้งที่ยังนั่งหันหลังให้เขาตามเดิม ปรเมศวร์แอบถอนหายใจ เขาคิดในใจว่าไม่กินก็ไม่ต้องกินทั้งคู่นี่แหละ เก็บอาหารทั้งหมดใส่ในตู้เย็นก่อนมาคว้าท่อนแขนให้ลุกขึ้น
“ถ้ารู้สึกดีขึ้นมาบ้างแล้วก็ลงไปข้างล่างกับพี่” ญาตาวีค้อนขวับ พยายามจะดึงแขนตัวเองกลับคืน หล่อนดื้อ สายตามุ่งมั่นว่าจะไม่ไป
“ญาไม่อยากไป ดึกมากแล้ว จะปล่อยลูกไว้คนเดียวได้ยังไงคะ”
“พยาบาลหน้าห้องมี ฝากให้ช่วยดูลูกแค่สิบนาทีไม่เป็นไร มากับพี่เถอะน่า ไม่ไว้ใจหรือยังไง ถึงกลัวว่าพี่จะพาไปทำเรื่องไม่ดี”
หล่อนลังเล แต่ยอมยืนขึ้น พร้อมกับดึงแขนกลับไป
ปรเมศวร์อารมณ์ดีผิดหูผิดตา ชอบให้หล่อนดื้อมากกว่าอะไรๆ ก็แล้วแต่พี่ปลื้ม เขากดลิฟต์ลงชั้นสอง นำทางหญิงสาวไปยังห้องพักฟื้นกึ่งห้องไอซียู ที่กว้างขวางและพิเศษตรงที่เชื่อมต่อกับห้องพักแพทย์ หมอฝีมือดีแนวหน้าในโรงพยาบาลชุดเดียวกับทีมผ่าตัดยังคงอยู่ในนั้น เ
