“ปลื้ม”
ลูกชายเปิดประตูเข้ามาตามหลังด้วยเรือนร่างบอบบางของอดีตสะใภ้ รอยยิ้มเลือนหายไปจากใบหน้า
“มาช้าขนาดนี้ ไม่มาพรุ่งนี้ทีเดียวเลยล่ะ ไปไหนมา สนใจลูก!”
คุณกาญจนาแว้ดเสียงดัง ญาตาวียังไม่ได้ทำอะไร แต่ท่านกลับเกลียดชังน้ำหน้าหล่อนฝังรากลึกลงในใจ เด็กสาวไม่พูดด้วย เอากระเป๋าสัมภาระเข้ามาวางไว้มุมห้องก่อนเข้าไปในครัว ขัดตาขัดใจเสียจริง ญาตาวีข้ามหน้าท่านทำราวกับว่าท่านเป็นแค่อากาศ หันขวับกลับมาทางลูกชาย
“ปลื้มก็อีกคน ไปไหน ถึงได้กลับมาพร้อมกัน โทรศัพท์ก็ไม่เอาไป ไม่สนใจผลตรวจลูกเลยใช่ไหม ถึงไม่รู้จักกลับมารอฟัง”
“ผมออกไปข้างนอกมาครับ หมอว่ายังไงบ้าง”
“หมอยังไม่มา” สองแม่ลูกจ้องหน้ากันเขม็ง เป็นฝ่ายคุณกาญจนาที่เบือนหน้าหนี “ปลื้มไปไหนมา ถึงหายไปเป็นชั่วโมง”
“ผมออกไปกินข้าว”
“พูดกับแม่ดีๆ ได้ไหม หางเสียงไปไหน”
“ผมไปกินข้าวมาครับ ซื้อมาฝากคุณแม่ด้วยแต่ลืมไว้ในรถ”
“ซื้ออะไรมาให้แม
