“บอกแม่หนูญาเลยนะว่าไม่ต้องเกรงใจ แค่มากินข้าวกับย่า มาเที่ยวในไร่ ย่าไม่ใช่ยักษ์ไม่ใช่มารไม่พูดไม่ถามแทงใจดำหรอกจ้ะ หรือถ้าตาปลื้มมา จะให้เขาพาเข้ามาก็ได้ ตากลงานยุ่ง ย่าเข้าใจ”
“ผมพามาเองดีกว่าครับคุณย่า ไม่ต้องรอพี่ปลื้ม”
“นายต้องทำงานแทนพี่หลายวันจะเอาเวลาว่างมาจากไหน”
“ผมมีก็แล้วกันน่า” โวยใส่พี่ชายคนโต ชอบพูดขัดอยู่เรื่อย
“น้องญายังลืมพี่ปลื้มไม่ได้ น้องทำหน้าเศร้าตาเศร้าทุกทีเวลาพูดถึงเขา ผมไม่อยากให้สองคนไปไหนมาไหนด้วยกัน ผมไม่เข้าใจเลย นอกจากหล่อกับรวย ไม่เห็นว่าพี่ปลื้มจะมีอะไรดี พี่กันต์เคยเล่าให้พวกเราฟังออกจะบ่อย ว่าเขาไม่ได้รักใคร่ไยดีในตัวเมีย อยู่ด้วยกันเพราะลูก บ้านก็แยกกันอยู่ ทำไมน้องญาถึงยังรักคนแบบนั้น”
ดึงอารมณ์ส่วนตัวมาร่วมด้วย เขาเห็นใจหญิงสาวที่ต้องตกในสถานะหย่าร้าง เป็นแม่หม้ายลูกติดทั้งที่เพิ่งจะอายุแค่นั้น
หญิงสาวเป็นคนน่ารักมากควรค่าต่อการทะนุถนอม แต่ป
