สิบห้า
ชะตากรรมมิเคยรีรอ
เมื่อย่างเข้าสู่ปลายฤดูใบไม้ร่วง ช่วงเวลาทิวาก็เริ่มสั้นลง ขณะที่ราตรีนั้นยาวนานยิ่งขึ้น
ร่างผอมสูงเกินวัยในชุดนักพรตนั่งกอดเข่าอยู่ริมระเบียง มองดูภาพของดวงตะวันลาลับขอบฟ้าก่อนจะลุกยืนเต็มความสูง
“สรรพสิ่งในโลกล้วนมีหยินและหยาง เอกภพถือกำเนิดขึ้นจากการปะทะกันของสองธาตุ สัญลักษณ์ไท่จี๋เป็นสัญลักษณ์ครึ่งวงกลม มีเส้นโค้งแบ่งเป็นสองส่วนขาวดำ อุปมาว่าเป็นมัจฉาสองตัว...”
เสียงหวานเอ่ยเจื้อยแจ้วขณะท่องจำตำราที่นั่งอ่านในมือไปด้วย นี่เป็นวันที่สิบสามแล้วที่นางต้องฝึกฝนกับอาจารย์ตลอดทั้งกลางวันและกลางคืน ช่วงเดียวที่จะได้พักคือตอนเช้าจนถึงเที่ยงเพียงสองสามชั่วยามเท่านั้น ซึ่งนางก็ใช้เวลาดังกล่าวในการนอนพักผ่อนชนิดที่ว่าไม่สนใจสายตาจิกกัดของอุ้ยเหมยถ้งทุกทีที่พบหน้า
นางรู้อยู่หรอกว่าศิษย์พี่รองไม่ค่อยเป็นมิตรกับผู้อื่น ทว่าในใจลึกๆ เขาก็ไม่ใช่คนเลวร้ายอะไร
เมื่อวันก่
