อาญาสวรรค์ รางวัลพิภพ

หิมะปริศนา [ปลาย]

หยวนจื่ออี๋ลุกยืนขณะที่ดวงตาสีชายังคงจับจ้องสัตว์ตัวนั้นอย่างระวังภัย เดิมทีหมู่บ้านนี้ไม่เคยมีจิ้งจอก โดยเฉพาะจิ้งจอกสีขาวสะอาดดุจหิมะที่ขนาดใหญ่เท่าหมาป่ายิ่งไม่น่ามาอยู่ในแคว้นเฉา

แล้วมันมาได้อย่างไร?

ไวเท่าความคิด สัตว์ร่างใหญ่ดังกล่าวก็เงยหน้าขึ้นมาจากธารน้ำแล้วสบตากับนางเข้าอย่างจัง

เด็กหญิงสะดุ้งตัวรีบเอื้อมมือไปคว้าอาเฉาซึ่งอยู่ใกล้มือที่สุด ร่างของเด็กหญิงตัวผอมแห้งโยกไหวไปมา ทว่าเสี่ยวจูกับต้าหงช่วยประคองเอาไว้ได้ทัน ผิดกับหยวนจื่ออี๋ที่ซวนเซเสียหลัก ร่างเล็กป้อมโน้มเอนลงไปยังธารน้ำเบื้องล่าง

หยวนจื่ออี๋ลอบกลืนน้ำลาย หวนคิดถึงคำเตือนของจิ้งอวิ๋นที่เตือนมิให้นางหลั่งเลือดก่อนที่จะมีระดู

แย่ละสิ...ธารน้ำนี้ความลึกไม่มากนัก แต่ถ้าหากล้มลงไปครูดโดนก้อนกรวดหรือกระแทกโดนหิน มีหวังได้เรียกเลือดอย่างไม่ต้องสงสัย

“อาอี๋!”

สหายทั้งสามส่งเสียงร้องกันอย่างแตกตื่นตกใจ หยวนจื่ออี๋หลับตาปี๋เตรียมรองรับกับความเจ็บและความเย็นของสายน้ำ ทว่าทันทีที่ร่างกายสัมผัสเข้ากับความยะเยือกอันแปลกประหลาดขุมหนึ่ง ดวงตาสีชาก็ลืมโพล่งขึ้นมา

“หิมะ?”

เด็กหญิงอ้าปากค้างมองกองหิมะที่รองรับอยู่ใต้ร่างด้วยความพิศวงงงงวย บริเวณที่ควรจะเป็นธารน้ำกลับถูกคาดด้วยความนุ่มเย็นสีขาวบริสุทธิ์

นี่มัน...ชักจะประหลาดเกินไปแล้ว!

หยวนจื่ออี๋ดึงสติที่แทบเตลิดของตนเองกลับมาพร้อมกับหันขวับไปยังทิศทางที่สัตว์ร่างขนสีขาวตัวนั้นยืนอยู่ตามสัญชาตญาณ หากก็ถึงกับขมวดคิ้วยุ่งเมื่อค้นพบว่ามันหายไปจากบริเวณริมธารอย่างไร้ร่องรอย

“อาอี๋...” ต้าหงอ้าปากค้าง ความหนาวเย็นที่เกิดขึ้นอย่างเฉียบพลันส่งผลให้เด็กน้อยทั้งสี่ซึ่งแต่งกายด้วยผ้าน้อยชิ้นร่างสั่นสะท้าน แม้จะมึนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น แต่พวกเขาก็คำนึงถึงความปลอดภัยของนางเป็นอันดับแรก

อาเฉากับเสี่ยวจูยื่นมือให้นางคนละข้าง หยวนจื่ออี๋ส่งมือให้พวกเขาพร้อมกับลุกขึ้นมาจากก้อนปุยนุ่ม รับรู้ถึงก้นที่เปียกแฉะของตนเอง

พอพวกเขาช่วยดึงเด็กหญิงขึ้นมาเสร็จก็พากันหันไปมองก้อนหิมะ สายตาเป็นประกายตื่นเต้นและไร้เดียงสา

“อาอี๋ นี่มันเรียกว่าอะไร”

จริงสิ...นอกจากบนยอดเขาพ้นโลกาซึ่งเป็นยอดเขาสูงสุดบนแคว้นเฉาแล้ว ชาวบ้านธรรมดาทั่วไปที่อาศัยอยู่ที่อื่นก็ไม่เคยมีโอกาสได้เห็นหิมะมาก่อน

ความเคร่งเครียดในทีแรกเริ่มจางหายไป ช่วยไขข้อข้างใจของพวกเขาให้กระจ่าง “มันคือหิมะ”

หยวนจื่ออี๋ไม่คิดจะห้ามมิให้พวกเขาไปบอกต่อ เพราะไม่ว่าอย่างไรเรื่องที่น่าอัศจรรย์ใจเยี่ยงนี้คงถูกมองว่าเป็นเพียงคำพูดเพ้อเจ้อของเด็กกลุ่มหนึ่งเท่านั้น

“หิมะ...หิมะ...” เด็กน้อยทั้งสามพึมพำขณะที่กะพริบตาอย่างฉงนสงสัย “แล้วหิมะมาได้อย่างไร”

ผู้ใหญ่ในเปลือกของเด็กหญิงได้ฟังเช่นนั้นก็หลุดขำออกมาอย่างช่วยไม่ได้ นั่นสินะ... หิมะกำเนิดมาจากสิ่งใดเล่า?

หยวนจื่ออี๋พยายามครุ่นคิดสิ่งที่เคยร่ำเรียนมาในชั้นประถมและมัธยม ทว่าทุกสิ่งกลับว่างเปล่า

...ราวกับว่านางไม่เคยได้ร่ำเรียน หรือไม่อาจจะแค่นึกไม่ออกเท่านั้น

“อาอี๋ๆ”

เสียงเรียกจากต้าหงดึงสติของผู้ที่เหม่อลอยให้กลับมายังแถบหิมะสีขาวที่พาดอยู่บนธารน้ำอีกครั้ง

“เราไปถามบิดาของเจ้าดีหรือไม่ บิดาของเจ้าเป็นอาจารย์ น่าจะรู้ว่าหิมะมาได้อย่างไร”

“ท่านพ่อไปสอนหนังสืออยู่ที่โรงทานอีกหมู่บ้านหนึ่ง” หยวนจื่ออี๋ตอบ ในใจคาดเดาว่าอีกฝ่ายคงไม่สามารถอธิบายในแง่วิทยาศาสตร์ได้เหมือนกับโลกปัจจุบันที่นางจากมาอยู่ดี

“แล้วเราจะทำเช่นไรกันต่อดี” อาเฉาพ่นลมหายใจผ่านทางฟันซีกหน้าที่เป็นรูโบ๋ เสี่ยวจูเกาศีรษะแกรกๆ

หยวนจื่ออี๋ยักไหล่ “เราก็ไปเล่นว่าวกัน”

“จริงด้วย! เรามาเพื่อเล่นว่าวกัน” ต้าหงโพล่งขึ้นมาอย่างเพิ่งนึกขึ้นมาได้ เป็นเพราะมัวแต่สนใจเรื่องหิมะจึงเผลอลืมไปชั่วขณะ

หิมะนี่นอกจากความแปลกประหลาดและเย็นเฉียดแล้วมิเห็นจะมีสิ่งใดน่าสนใจ สู้การเล่นว่าวก็ไม่ได้... สนุกกว่ากันตั้งเยอะ!

“ใครวิ่งไปถึงเนินเขาทางทิศเหนือก่อนเป็นฝ่ายชนะ!” ต้าหงยกมือเท้าสะเอวประกาศกร้าว เด็กน้อยทั้งสามกระโดดโลดเต้นก่อนจะคว้าว่าวที่วางทิ้งไว้ข้างตัวแล้ววิ่งมุ่งหน้าไปทางทิศเหนือ ปล่อยให้หยวนจื่ออี๋ใช้ความคิดอยู่ตามลำพังเบื้องหน้ากองหิมะปริศนานี้อีกครั้ง

หมาป่าหิมะกับหิมะสีขาวที่จู่ๆ ก็ปรากฏขึ้นมาอย่างไร้ที่มา สายลมเอื่อยเฉื่อยของฤดูใบไม้ผลิพัดผ่านปอยผมที่หลุดออกมาจากมวยผมทรงซาลาเปาสองลูกคลอเคลียใบหน้าเล็ก ดวงตะวันสีเหลืองนวลส่องสว่างเหนือภูผา สรรพสิ่งรอบข้างดูเย็นสบายและสดชื่น ทว่าจิตใจของนางกลับกระวนกระวาย ไม่ว่าจะทำเช่นไรก็มิอาจสงบลงได้

นางก็ได้แต่หวังว่า...ภายในวันนี้คงไม่มีเรื่องประหลาดอันใดเกินขึ้นอีก

...ว่ากันว่ามนุษย์เราจะสงสัยกับสิ่งที่ไม่รู้ และหวาดกลัวกับสิ่งที่คาดเดาไม่ได้

หลังจากวันที่พบเหตุการณ์กองหิมะประหลาดในวันนั้นก็ล่วงเลยมายาวนานกว่าหนึ่งสัปดาห์แล้ว ผู้คนในหมู่บ้านเล็กๆ ซึ่งตั้งอยู่ตรงเชิงเขายังคงดำเนินชีวิตกันอย่างสงบสุขดังเช่นที่ผ่านมา จะมีก็แต่เด็กหญิงร่างเล็กที่รู้สึกถึงความผิดปกติที่มิอาจเปิดปากบอกกล่าวกับผู้ใดได้

หยวนจื่ออี๋รู้สึกราวกับถูกสายตาคู่หนึ่งจับจ้องความเคลื่อนไหวอยู่ตลอดเวลา...

ตุบ!

เสียงแปลกประหลาดที่ดังออกมาจากห้องรับแขกส่งผลให้อาจารย์วัยสามสิบต้นๆ ซึ่งกำลังง่วนอยู่กับการทำความสะอาดชั้นหนังสือในห้องนอนสะดุ้งสุดตัว

อี้เอ๋อร์!

ด้วยความกังวลตามจิตใต้สำนึก หยวนเสียนก็ทิ้งผืนผ้าสีเทาขุ่นในมือก่อนจะมุ่งหน้าไปยังห้องรับแขกอย่างรีบร้อน ครั้นเห็นบุตรสาวนั่งลูบศีรษะป้อยๆ อยู่หน้าโต๊ะที่มีพู่กันและปล้องไม้ไผ่ผ่าครึ่งวางอยู่เรียงรายก็ลอบถอนหายใจอย่างโล่งอก

“ท่านพ่อ...” เด็กน้อยหันไปสบตาผู้สูงวัยกว่าด้วยสีหน้าสำนึกผิด “เป็นเพราะข้าเผลองีบหลับ หัวจึงโขกลงโต๊ะ”

บิดาของนางช่างสมกับที่เป็นอาจารย์ เขาไม่ทำโทษโดยการตี แต่สั่งให้นางคัดอักษรว่าด้วยปรัชญาทางสังคมของขงจื๊อ[1] เนื่องจากเมื่อวานเที่ยวเล่นกับพวกต้าหงเสียดึกดื่นจนลืมกลับบ้านก่อนดวงตะวันลับจากขอบฟ้า

หยวนเสียนเดินมาเชยคางเล็กขึ้นเพื่อสำรวจบาดแผลบนหน้าผากมน

ไม่ปูดหรือบวม มีเพียงแค่รอยแดงจากแรงกระแทกเท่านั้น

“เจ็บมากหรือไม่”

ผู้เป็นบุตรีส่ายหน้าน้อยๆ ขณะที่เม้มริมฝีปากเข้าหากัน ความจริงมันไม่ได้เจ็บมาก แต่นางแค่ตกใจเท่านั้น

ชายหนุ่มลูบศีรษะเล็กก่อนจะชะโงกหน้ามองปล้องไม้ไผ่อันล่าสุดที่มีตัวอักษรเขียนไว้เพียงสามตัว “คัดถึงไหนแล้ว”

ดวงตาสีชากลมโตหันกลับมายังผลงานของตนเอง “ถึงเรื่องหน้าที่ของบุตรและบุตรีที่พึงกระทำต่อบิดามารดา ข้อสาม สืบทอดวงศ์ตระกูลต่อจากท่าน” มือเล็กของเจ้าตัวเอื้อมไปหยิบพู่กันขึ้นมาถือใหม่ก่อนที่สีหน้าจะหม่นหมองลงในเวลาต่อมา “ท่านพ่อ ท่านเคยเสียใจไหมที่ข้าเกิดเป็นสตรี”

ผู้ฟังชะงัก “เหตุใดจึงถามเช่นนี้”

“ข้าไม่สามารถสืบเชื้อสายตระกูลหยวนได้” ในยุคสมัยนี้การสืบทอดแซ่และวงศ์ตระกูลถือเป็นเรื่องที่สำคัญมาก โดยเฉพาะกับตระกูลใหญ่และผู้ที่มีฐานะทางสังคม ดังนั้นผู้คนจึงนิยมมีบุตรชาย ให้ความสำคัญแก่บุตรชายมากกว่าบุตรสาว

“เรื่องนี้เจ้าไม่จำเป็นต้องกังวลหรอก”

ดวงตาของหยวนจื่ออี๋เบิกกว้างจนแทบถลนออกมาจากเบ้า “ระ...หรือว่าท่านพ่อจะ...จะมีพี่ชายน้องชายให้ข้า...”

“ข้าจะมีพี่ชายน้องชายให้เจ้าได้อย่างไรเล่า” หยวนเสียนหัวเราะดังเสียจนเห็นรอยเหี่ยวย่นที่ขอบตา “ข้ามีญาติอยู่ที่เมืองหลวง ดังนั้นเจ้าไม่จำเป็นต้องห่วงเรื่องทายาทของสกุลหยวน” เขาเว้นจังหวะขณะที่โน้นกายลงมาจับบ่าเล็กอย่างเบามือ “อีกอย่าง ไม่ว่าอี้เอ๋อร์จะเป็นหญิงหรือชาย ข้าก็ย่อมรักเจ้าอย่างไม่มีเงื่อนไข”

“ญาติ?” หยวนจื่ออี๋ถามอย่างสงสัย ที่ผ่านมาอีกฝ่ายไม่เคยพูดถึงเรื่องนี้มาก่อน

เช่นนั้นก็หมายความว่าสกุลหยวนมิได้มีเพียงนางกับบิดา พวกนางมิได้โดดเดี่ยวดังที่เข้าใจมาโดยตลอด

ฝ่ายผู้เป็นบิดากะพริบตาเล็กน้อยคล้ายกับเพิ่งรู้สึกตัว เขากระแอมไอพร้อมเบนสายตาหนีคล้ายไม่อยากเอื้อนเอ่ยถึงมันเท่าไรนัก

บางที...แค่บางทีเท่านั้น

ก่อนที่บิดาของนางจะจากเมืองหลวงมา ไม่แน่ว่าอาจมีเหตุการณ์บางอย่างเกิดขึ้นระหว่างเขากับครอบครัวก็เป็นได้

เด็กน้อยครุ่นคิดอยู่ในใจ ก่อนจะรู้สึกถึงหนังตาที่เริ่มหนักอึ้งของตนเอง สติสัมปชัญญะทุกอย่างเริ่มรางเลือนก่อนที่เจ้าตัวจะจมเข้าสู่นิทราไปอีกครั้ง

หยวนเสียนเบือนสายตากลับมายังแก้วตาดวงใจ เมื่อเห็นนางร่างระทวยทิ้งตัวฟุบลงบนโต๊ะหนังสือ รอยยิ้มเอ็นดูประดับขึ้นที่มุมปาก เจ้าของใบหน้าสะอาดสะอ้านเปล่งประกายอ่อนโยนชวนมองขณะที่ทอดมองลูกน้อยด้วยความรักใคร่

‘อี้เอ๋อร์ ข้าอยากให้เจ้าเติบโตเป็นบุปผางามที่บริสุทธิ์ไร้มลทิน เมืองหลวงที่เต็มไปด้วยความวุ่นวายและการแก่งแย่งชิงดีแห่งนั้น...ไม่คู่ควรกับเจ้า’

เขาบอกกับนางในใจก่อนจะตรงมาช้อนร่างเล็กอุ้มขึ้นแนบอกพร้อมกับเดินไปยังห้องนอน ครั้นวางอีกฝ่ายลงบนเตียงแคบก็ร้องเพลงกล่อมนอน เสียงนุ่มทุ้มชวนฟังปลอบประโลมให้เด็กน้อยที่นอนไม่หลับมาหลายวันให้จมในห้วงความฝันอย่างเป็นสุข

[1] ขงจื๊อ (**) เป็นนักคิดและนักปรัชญาสังคมซึ่งมีชื่อเสียงในประวัติศาสตร์จีนในช่วง 551 – 479 ปีก่อนคริสต์ศักราช คำสอนของขงจื๊อหยั่งรากฝังลึกในวัฒนธรรมจีนและเอเชียตะวันออกมาอย่างยาวนานหลายศตวรรษ