ผมวางคนเมาลงบนเตียงอย่างทุลักทุเล เหมือนฝันเอาแต่ดิ้นมาตลอดทาง ตั้งแต่ขึ้นรถจนกระทั่งผมพาขึ้นมาบนห้อง
“อืออออ อย่าจับนะ! ฉันเก็บร่างกายนี้ไว้ให้แฟนในอนาคตจับแค่คนเดียว” คนเมาปัดมือผมออก ขณะที่ผมพยายามจะเช็ดตัวให้ โวยวายว่าผมลวนลาม ไม่ยอมให้ผมแตะตัวเพราะจะเก็บไว้ให้แฟนในอนาคตของเธอสัมผัสเพียงคนเดียว
“แล้วที่ไปนั่งกินเหล้าให้ผู้ชายโอบผู้ชายกอดไม่หวงแบบนี้บ้าง” ผมอดประชดไม่ได้ แม้รู้ว่าคนเมาคงฟังไม่รู้เรื่อง แต่เหมือนฝันกลับเข้าใจ เธอปรือตามองหน้าผม
“ก็นั่นเมฆ” เป็นไอ้หมอนั่นแล้วยังไง เป็นมันแล้วจับตรงไหนก็ได้อย่างนั้นเหรอ “บอกว่าอย่าจับไง!”
คราวนี้ไม่ใช่แค่ปัดมือทิ้ง แต่ยังเสียงดังใส่ผมด้วย รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาเลยพอคิดว่าถ้าคนที่อยู่ตรงนี้คือไอ้เมฆ เหมือนฝันคงไม่ทำกับมันแบบที่ทำกับผม
“เงียบ! ไม่อย่างนั้นฉันจะหาอะไรปิดปากเธอ”
“ไม่เงียบ มีสิทธิ์อะไรมาสั่งฉันห๊ะไอ้คนบ้า!”
“คนบ้าอย่างนั้น
