ตอนที่ 9 ผมจัดการเขาเอง
1919 คำ
ตอนที่ 9 ผมจัดการเขาเอง
ชายืนชงกาแฟด้วยใบหน้าครุ่นคิดนึกไปถึงเหตุการณ์เมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่แล้วหากเป็นปกติเขาคงไม่ได้คิดอะไรมากแต่เพราะมีคำพูดของข้าวตังทำให้เขาเผลอคิดเรื่องต่าง ๆ ที่เคยมองข้าม แม้ว่าน้ำเพชรจะมาทำงานได้ยังไม่นานเท่าไหร่หากมองผ่าน ๆ ก็เหมือนเด็กที่ขยันแต่เมื่อมองดี ๆ ก็จะรู้ว่าน้ำเพชรพยายามเอาตัวเข้าไปใกล้ประธานบริษัทอย่างภาม
“พี่ชา กำลังทำอะไรอยู่ครับ” เสียงทักดังขึ้นเมื่อชาชงกาแฟเสร็จพอดี แววตาของชาเรียบนิ่งแปรเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนเหมือนเดิมแม้ว่าจะยังไม่รู้จุดประสงค์ที่แท้จริงของน้ำเพชรแต่การระวังตัวไว้ก่อนก็ไม่ใช่เรื่องแย่แม้ว่าชาจะเป็นทั้งเลขาและคนสนิทแต่อีกตำแหน่งที่เขาเป็นแต่ไม่ค่อยมีคนรู้คือพี่เลี้ยงเขาเลี้ยงภามมากับมือตั้งแต่ที่ท่านเสียพ่อแม่ไปดังนั้นสำหรับชาภามเป็นทั้งน้องและเจ้านาย ภามเองก็ไว้ใจชามาก ๆ ถึงขนาดกล้าวางงานใหญ่ ๆ ให้ชาจัดการโดยไม่ตรวจสอบ
“พี่กำลังชงกาแฟครับว่าจะเอาไปให้คุณณภัทร” แววตาของน้ำเพชรเป็นประกายมันดูเหมือนเจ้าตัวกำลังกระตือรือร้นตั้งใจทำงานถ้าเป็นก่อนหน้านี้ชาคงจะมีความรู้สึกชื่นชม
“งานเล็ก ๆ น้อย ๆ แบบนี้ให้ผมทำดีกว่านะครับ แค่นี้งานพี่ชาก็เยอะแล้วแบบนี้ผมว่างงานพอดี” ใบหน้าเล็กหยิกงออย่างไม่จริงจังพอประกอบเข้ากับใบหน้าจิ้มลิ้มมันจึงดูน่ารักน่าเอ็นดู
“งั้นพี่ฝากน้องน้ำเพชรด้วยนะครับ”
“ครับ!” น้ำเพชรยิ้มก่อนจะรับกาแฟและเดินไปที่ห้องของภาม ชามองตามด้วยสายตาเรียบนิ่งจดการกระทำของน้ำเพชรไว้ในใจ ตลอดทั้งวันทุกการกระทำของน้ำเพชรถูกจ้องมองโดยที่เจ้าตัวไม่รู้ตัวเลย ส่วนมากถ้าเป็นงานที่ไม่ต้องพูดคุยเช่นส่งเอกสาร ส่งกำหนดการ ส่งกาแฟ น้ำเพชรจะอาสาทำเองหมดมีแค่ช่วงประชุมเท่านั้นที่ชาเป็นคนอยู่กับภาม ก่อนหน้านี้ชามองว่าน้ำเพชรเป็นคนขยันและตั้งใจหากไม่ได้คนรักของผู้เป็นนายเอ่ยวานเขาคงจะมองไม่ออกว่าน้ำเพชรมีจุดประสงค์อื่นด้วย
ถึงแม้ว่าชาจะมองออกว่าน้ำเพชรกำลังต้องการทำอะไรบางอย่างแต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรออกไปเขาต้องการจับตาดูแบบเงียบ ๆ จนกว่าจะจับได้แบบคาหนังคาเขา บางทีน้ำเพชรอาจจะเป็นสายให้บริษัทอื่นต้องการตีสนิทเพื่อหาข้อมูลถ้าเป็นแบบนั้นเขาไม่มีวันยอม บริษัทที่ณภัทรสร้างมาอย่างยากลำบากเขาไม่มีทางยอมให้ใครมาทำลายอย่างแน่นอน!
“สวัสดีครับคุณกวิน” ข้าวตังทักขึ้นเมื่อเห็นใครเดินเข้ามาในร้านภายในร้านช่วงเย็นมีลูกค้าแน่นร้านสายตาของสาว ๆ มองหนุ่มหล่อที่เพิ่งเข้ามาอย่างสนอกสนใจแต่น่าเสียดายที่เขาไม่ได้มองสาว ๆ เหล่านั้นเลยกวินเดินตรงเข้ามาหาข้าวตังพร้อมกับวางกล่องขนาดใหญ่ไว้บนโต๊ะ
“สวัสดีครับคุณข้าวตัง พอดีผมเพิ่งกลับจากประชุมมาซื้อของมาฝากครับ ด้านในเป็นขนมจากร้านดังในปารีสเลยนะครับ” ข้าวตังชะงักเมื่อได้ยินแบบนั้นมองไปที่ถุงกระดาษขนาดใหญ่แค่ภายนอกก็ดูหรูหราราคาแพงแล้วไม่อยากจะนึกว่าราคามันจะกี่บาท
“เกรงใจครับ รอบหน้าไม่ต้องก็ได้ครับ” แม้ครั้งนี้จะเกรงใจแต่ก็จำต้องรับไม่ลืมกำชับครั้งหน้า กวินยิ้มเมื่อเห็นว่าข้าวตังยอมรับของฝากไป
“ถือเป็นการขอบคุณที่ช่วยผมเลือกดอกไม้ไงครับ”
“คุณกวินเป็นลูกค้านี่ครับเรื่องแค่นี้ผมเต็มใจอยู่แล้ว” ข้าวตังเน้นคำว่าลูกค้าสื่อให้กวินรู้ว่าเขาไม่ได้ต้องการพัฒนาความสัมพันธ์ของเรา แม้ว่ากวินจะรู้ความหมายแฝงของข้าวตังแต่ใบหน้าหล่อเหลาก็ยังคงมีรอยยิ้มไม่เปลี่ยนแปลง
“คุณข้าวตังก็น่าจะรู้ว่าผมไม่อยากเป็นแค่ลูกค้า” ข้าวตังรู้สึกอึดอัดเมื่อเห็นกวินขยับเข้ามาใกล้
“พี่ข้าวตังครับ สาว ๆ โต๊ะนั้นอยากได้ดอกไม้ครับ” เสียงของกีทำให้ข้าวตังสะดุ้งก่อนจะขยับออกเมื่อมองกีก็เห็นเจ้าตัวพยักหน้าให้ ข้าวตังขอบคุณกีในใจก่อนจะเดินไปหาลูกค้าสาว
บุรุษสองวัยยืนมองหน้ากันแม้ว่ากวินจะอายุมากกว่ากีแต่เมื่อเทียบรูปร่างกันกีนั้นสูงและล่ำกว่ามาก กวินกัดฟันมองลูกจ้างตรงหน้าด้วยสายตาไม่เป็นมิตร
“ยุ่งไม่เข้าเรื่อง” กีเลิกคิ้วมองรูปร่างของคนเตี้ยกว่าแม้เขาจะเป็นแค่ลูกจ้างแต่เมื่อเห็นว่าเจ้าของร้านกำลังทำท่าเหมือนจะร้องไห้ใครจะทนได้
“คุณมากกว่ารู้ไม่ใช่เหรอครับว่าคุณข้าวตังมีแฟนแล้ว” แม้ว่ากีจะไม่อยากยุ่งเรื่องของคนอื่นแต่ก็อดไม่ได้จริง ๆ ถ้าข้าวตังยินดีจะสานสัมพันธ์เขาจะไม่เข้ามายุ่งแต่นี่ดูเหมือนกวินกำลังจะคุกคามแม้ว่าข้าวตังจะเป็นผู้ชายแต่ก็ไม่ควรทำแบบนี้ใส่
“แล้วมันเรื่องอะไรของลูกจ้างอย่างนาย” เมื่อเห็นแววตาดูถูกของกวินกีก็แทบจะอดกลั้นอารมณ์โมโหไว้ไม่ไหวแต่ก็พยายามหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อกดอารมณ์พวกนั้นไว้
“แล้วคุณเคยเจอลูกจ้างทำให้ร้องไห้ไหมครับ” กีขยับตัวเข้าไปใกล้ กวินเชิดหน้าขึ้นมองไม่ยอมถอยออกสำหรับเขาที่ดิ้นรนจนมาอยู่จุดสูงสุดเขาไม่จำเป็นต้องเกรงกลัวใครตอนนี้เขาไม่ใช่กวินคนเก่าที่ทำได้แต่มุดหัวอยู่ในกระดอง
“ลูกจ้างกระจอกอย่างนายจะทำอะไรได้กัน ระวังจะไม่มีงานทำ” แววตาของกวินมองกีตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยสายตาเหยียดหยามอย่างไม่ปิดบัง
“อ้าวคุณ พูดแบบนี้ระวังปากแตกนะครับ” กวินถอยออกเมื่อเห็นกีทำท่าจะต่อยจริง ๆ เมื่อเห็นกล้ามแขนเป็นมัดบอกได้เลยว่าหากโดนเข้าไปสักหมัดอาจได้นอนโรงพยาบาล พอนึกว่ากีจะต่อยจริง ๆ กวินก็เผลอขยับออก
“เหอะ ไอ้ลูกจ้าง!” เมื่อเอ่ยจบกวินก็หันหน้าหนีก่อนจะเดินออกจากร้านไป กีหัวเราะเบา ๆ สุดท้ายก็เป็นแค่พวกลูกคนรวยเจ้าสำอางเมื่อเห็นว่ากวินเดินออกไปแล้วข้าวตังเลยเดินเข้ามาหากี
“เป็นอะไรไหมกี ขอบใจนะที่เข้ามา”
“ไม่เป็นอะไรหรอกครับพี่ เดี๋ยวถ้ามันมากวนพี่อีกผมจะจัดการให้” ข้าวตังยิ้มเมื่อได้ยินแบบนั้นความประทับใจกับกียิ่งเพิ่มขึ้นไปอีกความจริงกีไม่จำเป็นต้องเข้ามาช่วยก็ได้เพราะยังไงกีก็ได้เงินเป็นปกติแต่กีกลับกล้าเข้ามาช่วยทั้งที่รู้ว่ากวินรวยและมีอำนาจมากแค่ไหน
“แบบนี้พี่ต้องให้โบนัสเพิ่มแล้ว” ข้าวตังหัวเราะเบา ๆ เมื่อเห็นสายตาเป็นประกายของกีแม้ว่าจะดูตัวใหญ่เหมือนนักกล้ามแต่กีก็ยังคงมีนิสัยไม่ต่างจากเด็กสินะ
ร้านสงบสุขจนกระทั่งถึงเวลาปิดร้านหลังจากที่กีกลับข้าวตังก็นั่งรอภามเหมือนปกติไม่นานนักร่างสูงใบหน้าที่คุ้นเคยก็เดินเข้ามา
“คิดถึงหนูจังเลย เป็นยังไงบ้าง” ภามเดินเข้ามากอดพรมจูบไปทั้งใบหน้าของอีกคนจนข้าวตังต้องใช้มือดันหน้าของภามไว้
“ไม่ยังไงครับ เฮียล่ะครับเหนื่อยไหม” ข้าวตังเงยหน้ามองใบหน้าหล่อมีวี่แววของความเหนื่อยล้าใต้ตาคล้ำลงเล็กน้อย
“สบายมากครับ” ภามยิ้มก่อนจะโอบเอวข้าวตังพาไปที่รถระหว่างที่นั่งรถเพื่อกลับไปที่คอนโดข้าวตังก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูก่อนจะเห็นข้อความของเลขาของภาม
ชา/สวัสดีครับคุณข้าวตัง
ข้าวตัง/สวัสดีครับ วันนี้เป็นยังไงบ้างครับ
ชา/ผมรู้สึกว่าน้ำเพชรพยายามทำตัวสนิทกับเจ้านายมากกว่าปกติครับ วันนี้ทั้งวันที่ผมสังเกตแต่นอกจากพยายามเอาตัวเข้าไปใกล้ยังไม่เจออะไรน่าสงสัยเรื่องอื่นเลยครับ
ข้าวตัง/ขอบคุณมากเลยครับ
หลังจากคุยเสร็จข้าวตังก็คิดตามข้อมูลที่ได้รับมาใหม่ดูเหมือนเลขาคนใหม่คนนั้นต้องการเข้าหาภามอย่างที่เขาคิดไว้จริง ๆ ด้วย หรือว่าความจริงแล้วคนในฝันคือเขาและเฮียภามส่วนอีกสองคนคือน้ำเพชรและกวิน!
เมื่อคิดได้แบบนั้นขนทั้งร่างก็ลุกขึ้นพร้อมกันความรู้สึกเหมือนปริศนาที่เขาสับสนมาตลอดเหมือนเริ่มเปิดเผยมาเล็กน้อยแต่ดูเหมือนในฝันมันจะจบไม่ดีเท่าไหร่ยิ่งคิดยิ่งรู้สึกว่ามันไม่สมจริงมากขึ้น
“มีอะไรหรือเปล่าครับ เฮียเห็นหนูขมวดคิ้วตั้งแต่ขึ้นรถมาแล้ว” ภามทักขึ้นเขาเห็นหลังจากที่มองโทรศัพท์ข้าวตังขมวดคิ้วและทำหน้าเคร่งเครียดเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่างที่มันสำคัญมาก ๆ
“ไม่เป็นอะไรครับ” ข้าวตังหลุดจากภวังค์ความเคร่งเครียดเมื่อกี้หายไปเมื่อหันมาสบตากับคนรักเขาลืมไปได้ยังไงว่าตอนนี้เขาและเฮียดูรักกันดีไม่มีวี่แววว่าจะทะเลาะกันเหมือนในฝันตามที่เขาคาดไว้เลย สายตาที่มองมายังคงอ่อนโยนเหมือนเดิมคำพูดยังคงอ่อนหวานเหมือนเดิม
“ถ้าเหนื่อยนอนพักเถอะ ถ้าถึงแล้วเดี๋ยวเฮียปลุก” ข้าวตังลังเลแต่เขาก็รู้สึกเหนื่อยจริง ๆ สุดท้ายเลยตัดสินใจนอนพัก
ในห้วงแห่งความฝันสถานที่เปลี่ยนไปตอนนี้เหมือนเป็นที่ที่มีแสงน้อยมีผู้คนมากมายมันน่าจะเป็นผับมีสองร่างกำลังจูบกันอย่างดูดดื่มเพราะเห็นแค่ด้านหลังเขาเลยมองไม่ออกว่าเป็นใครเหตุการณ์ความวุ่นวายเกิดขึ้นอีกครั้งเมื่อมีอีกคนเดินเข้ามากระชากผู้ชายออกทั้งคู่ต่อยกันท่ามกลางภาพที่เบลอมีใบหน้าหนึ่งที่เขาเห็นชัดเจน คนที่พาผู้ชายคนนั้นเข้ามาคือน้ำเพชร เลขาคนนั้น
ตามพล็อตเรื่องนิยายนายเอกน้ำเพชรรู้ว่าคนรักของเจ้านายกำลังนอกใจเขาพยายามสืบและพาภามไปที่เหตุการณ์อย่างจงใจเพื่อให้ผู้เป็นนายตาสว่างแต่ว่าด้วยความรักมากไม่ว่าจะกี่ครั้งที่รู้ว่าคนรักนอกใจแต่ก็ไม่อาจตัดขาดได้ ตัวนายเอกที่แอบรักและหวังดีจึงได้พยายามทำทุกอย่างเพื่อให้เจ้านายตาสว่างและหวังว่าจะหันกลับมาสนใจตัวเอง
----------------------------------
เปิดตัวองครักษ์ค่าา กีหนุ่มหล่อน่าใส ร่างยักษ์ของเราเอง
ทุกคนอาจจะเดาได้แล้วว่าสิ่งที่น้องฝันมันคือเรื่องราวตามพล็อตนิยายเดิมนะคะ สรุปนายเอกคนเดิมมันใสซื่อหรือสตอ ลุ้นกันต่อไป
ความคิดของสองนักสืบ
ชา/น้ำเพชรต้องการจะทำลายธุรกิจของเจ้านาย!
ข้าวตัง/น้ำเพชรกำลังแย่งสามีของเขา!
ขอบคุณทุก ๆ กำลังใจนะคะ ดีใจที่มีคนชอบนิยายเรื่องนี้
ฝากเชียร์น้องข้าวตังไปนานๆนะคะ มาลุ้นกันว่าน้องจะตามน้ำเพชรทันไหม แต่น้ำเพชรเป็นปลาไหล อาจจะตามยากหน่อย5555
- ผู้เขียน
