ตอนที่ 16 ไม่จำเป็นต้องพูด
ภายในห้องทำงานภามเงยหน้าจากเอกสารมองข้าวตังที่นอนเล่นโทรศัพท์อยู่ก่อนจะเผยรอยยิ้มอ่อนโยนออกมาเขาอยากเป็นแบบนี้มานานแล้วเวลาทำงานมีข้าวตังมาอยู่ด้วยแม้แต่ที่ไทยข้าวตังยังไม่เคยมาเฝ้าแบบนี้ ตอนนี้เลยรู้สึกใจฟูไปหมด
ข้าวตังเงยหน้าจากโทรศัพท์ก่อนจะเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่าภามกำลังทำหน้าแปลก ๆ
“เป็นอะไรครับหรืออยากได้กาแฟเดี๋ยวผมไปชงให้”
“เปล่าครับเฮียแค่ดีใจที่หนูมาอยู่เฝ้าแบบนี้” ภามยิ้มแค่เห็นหน้าข้าวตังเขาก็รู้สึกหายเหนื่อยแล้วก่อนที่จะได้พูดอะไรกันไปมากกว่านี้ประตูห้องก็ถูกเคาะคนที่เปิดเข้ามาคือน้ำเพชร
“อีก 10 นาทีจะถึงเวลาคุยกับลูกค้าครับ” บรรยากาศอบอุ่นเมื่อครู่หายไปอย่างรวดเร็วข้าวตังดันตัวเองลุกขึ้นนั่งเหลือบมองไปที่เลขาตัวเล็ก น้ำเพชรเพียงยิ้มให้เหมือนอย่างเคย
“อื้ม เดี๋ยวออกไป” น้ำเพชรรู้สึกขัดใจแต่ก็ยังคงรักษารอยยิ้มเดินออกจากห้องไป
เมื่อเห็นสีหน้าเคร่งเ
