งานวันเกิด
2446 คำ
ผมหยุดรถแล้วหันไปมองคนข้างๆ ที่กำลังทำหน้าตาแตกตื่นอยู่ ที่ผมบอกมินนี่ที่ร้านกาแฟและบอกลุงเชนก็เพราะผมไม่ต้องการหมั้นกับมินนี่ผู้หญิงที่ผมเห็นเธอเป็นแค่น้องสาวคนหนึ่ง ซึ่งเป็นผู้หญิงที่ผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่าเป็นพ่อผมพยายามที่จะให้พวกเราหมั้นกัน จริงๆผมก็ไม่คิดเหมือนกันว่าจะใช้แผนนี้ ก็มันบังเอิญที่เจอมะนาวพอดีก็เลยบอกมินนี่ไปว่าเธอคืนแฟนผม ช่วยไม่ได้นี่
"เธอต้องเป็นแฟนฉัน แบบหลอกๆ" เธอขมวดคิ้วทันทีก่อนจะเผยรอยยิ้มมา และผมก็รู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่
"ได้ แต่มีข้อแม้ นายต้องยกหนี้ทั้งหมดให้ฉัน" หึ ผมเค้นหัวเราะเบาๆ เรื่องหนี้ก็แค่เอามาขู่เธอแค่นั้นแหละ
ผมพยักหน้าเบาๆ "และอีกอย่าง ฉันกับเธอจะเป็นแฟนกันก็ต่อหน้ามินนี่เท่านั้น" เธอเลิกคิ้ว ก่อนที่จะหลุดหัวเราะออกมา
"ฮาๆ ไม่น่าเชื่อว่าผู้ชายอย่างนายกำลังวิ่งหนีผู้หญิงอยู่ "
"บ้านอยู่ไหน ฉันจะได้ไปส่ง"
ฉันบอกทางกลับบ้านกับหมอต้าไม่นานก็ถึงบ้าน และขณะฉันกำลังเดินเข้าบ้านก็ได้ยินเสียงบางอย่างขึ้น
"ลูกสาวแกอยู่ไหน ฉันบอกแล้วไงถ้าครบหนึ่งเดือนเมื่อไหร่ ลูกสาวแกจะต้องไปเป็นนางบำเรอให้เจ้านายฉัน" ฉันรีบวิ่งเข้าบ้านทันที มันต้องเป็นพวกเจ้าหนี้แน่ๆ
"ฉันอยู่นี่ ฉันจะไม่ไปไหนกับพวกแกทั้งนั้น เพราะมันยังไม่ครบหนึ่งเดือน" ฉันกำมือแน่นพร้อมกอดแม่เพื่อปลอบท่าน
"หึ เหลือเวลาแค่หนึ่งวัน ยังไงแกก็ไม่มีปัญญาหามาจ่ายได้หรอก ไปวันนี้เลยดีกว่า" ผู้ชายคนหนึ่งที่เดินมาฉุดกระชากฉัน ฉันสะบัดมือออกทันที
"ไม่ๆ ปล่อยลูกสาวฉันไปเถอะนะ อย่าทำอะไรลูกฉันเลย"
"โถ่เว้ย" ผู้ชายตรงหน้าที่กำลังจะตบมาที่แม่ของฉัน ฉันจึงพยายามเข้ามาบัง แต่จู่ๆผู้ชายคนนั้นก็ชะงักทันที
"ทำร้ายผู้หญิงมันไม่แมนเลยนะ" เขามาได้ไง ฉันเห็นเขาขับรถออกไปแล้วนี่
"แกเป็นใครมายุ่งอะไรด้วย" จู่ๆหมอต้าก็หยิบกระดาษมาก่อนจะเขียนอะไรสักอย่างแล้วยื่นให้ผู้ชายสองคนนั้น
"สองล้าน ต่อจากนี้ห้ามมายุ่งวุ้นวายกับผู้หญิงสองคนนี้อีก" ผู้ชายสองคนเผยยิ้มออกมาทันที
"ถ้ามีปัญหาเรื่องเงินก็แวะมาหาพี่ได้นะจ้ะ คนสวย"
"ขอบใจพ่อหนุ่มมากนะ" ฉันพยุงแม่เข้าไปในบ้านทันที คงตกใจน่าดู
ฉันเดินมาหาร่างสูงที่กำลังยืนหันหลังให้ฉัน
"ขอบใจนะที่ช่วยฉันกับแม่" เขาหันหน้ามา ก่อนที่จะเผยรอยยิ้มออกมา เป็นรอยยิ้มที่ไม่น่าไว้ใจสุดๆ
"ฉันไม่ได้ช่วยเธอ และตอนนี้เธอก็เป็นหนึ้ฉันอยู่สองล้าน"
"ฉันจะรีบหาเงินมาคืนให้เร็วที่สุด ไม่ต้องกลัวนะว่าฉันจะเบี้ยว" เขาพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะเดินเข้าไปในบ้าน
"เอ้ะ นี่เข้าไปไม่ได้นะ" ฉันรีบวิ่งตามร่างสูงทันที
"เอ้า พ่อหนุ่มมากินข้าวด้วยกันสิ" ฉันเดินเข้าไปในบ้านก็พบกับอาหารมากมาย
"ม๊า เขาไม่กินอาหารบ้านๆแบบนี้หรอก" แม่หรี่ตามองฉัน ทำให้ฉันหลบสายตาท่านทันที
"ขอบคุณครับ" จู่ๆ เขาก็เดินไปนั่งที่โต้ะอาหาร
"คุณน้าชอบกินผักหรือครับ ทำไมมื้อนี้มีแต่ผักเลย"
"อ้อ น้าทำให้มะนาวน่ะ พอดีวันนี้แกต้องกินแต่ผักนะ แต่ก่อนน้าทำอาหารแบบมีแต่ผักและก็เนื้อ มะนาวต้องกินแต่ผัก แกก็เลยงอนเพราะเธอได้กินแต่ผักส่วนน้ากับสามีได้กินเนื้อ เพื่อความยุติธรรมน้าก็เลยทำอาหารที่มีแต่ผักน่ะ" หมอต้าขมวดคิ้วทันทีเมื่อแม่พูดจบ
"แล้วสามีของคุณน้าไปไหน" ฉันหันไปมองหมอต้าทันที เขาจะอยากรู้ไปทำไมเนี่ย
"สามีน้าเสียแล้วละจ้ะ เขาเสียชีวิตไปพร้อมๆกับ..."
"แม่คะ คือนาวอิ่มแล้ว นาวขอตัวก่อนนะ" ฉันรีบลุกออกจากตรงนั้นทันที เสียงฝีเท้าของใครคนหนึ่งก็หยุดลงข้างหลังฉัน
"ฉันว่านายรีบกลับบ้านเถอะ"
"ว้า มาได้ไม่นานก็เจอไล่กลับแล้ว" เอ้ะ เสียงนี้ ฉันรีบหันหลังกลับทันที
"พี่ก้อง มาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย"
"พี่มาตั้งนานแล้ว ว่าแต่นาวเถอะกำลังคิดถึงหนุ่มที่ไหนอยู่" พี่ก้องยื่นมือมายีผมฉันทันที
"เอ้า ตาก้องมาตั้งแต่เมื่อไหร่ละเนี่ย มาๆเข้าไปคุยกันข้างใน" แม่ที่เดินมาพร้อมกับหมอต้า และไม่นานท่านก็จูงมือพี่ก้องเข้าไปในบ้าน ปล่อยให้ฉันอยู่กับหมอต้าสองคน
"ฉันว่านายกลับได้แล้วล่ะ หมดธุระแล้วนี่" เขาไม่พูดอะไรแล้วเดินไปขึ้นรถทันที
"นี่ฉันถูกเมินเหรอเนี่ย"
ฉันเดินไปตามทางเรื่อยๆ มือขวาที่กำลังทาบอยู่ที่อกข้างซ้ายเพราะกำลังรู้สึกประลาดใจ สายตาที่จับจ้องไปตามทางเรื่อยๆ จู่ๆ ก็มีภาพหนึ่งเข้ามา เป็นภาพผู้ชายคนหนึ่งที่กำลังถูกรถชน ฉันสะบัดหัวทันที แล้วเดินไปมหาลัยเรื่อยๆ กึก ฉันหยุดเดินทันที ภาพผู้ชายคนหนึ่งสะพายกระเป๋าที่กำลังข้ามถนน เป็นภาพที่ฉันเห็นเมื่อกี้
"ไม่นะ" ฉันเบิกตากว้างทันที เมื่อมีรถคันหนึ่งกำลังพุ่งไปยังผู้ชายคนนั้น พรึบ!! โครม
ฉันวิ่งไปจับแขนผู้ชายคนนั้นกลับมาทันที ทำให้รถคันนั้นเสียหลักชนต้นไม้ "นายไม่เป็นอะไรใช่ไหม" เขาไม่พูดอะไร แต่กลับมองหน้าฉันนิ่งๆ
"นายได้ยินฉันไหม" ฉันมองที่ชุดนักศึกษาซึ่งเป็นของมหาลัยที่ฉันเรียนอยู่ แต่เขาจัดว่าเป็นคนหน้าตาดีคนหนึ่งเลยนะ แต่ทำไมไม่เคยเห็นนะ หรือว่าเขาอาจจะเรียนคณะอื่นก็ได้ ฉันสบัดหน้าทันที
"ขอบใจนะที่ช่วย ไม่งั้นผมต้องแย่แน่ๆ" เขาเผยยิ้มออกมา แต่ทำไมฉันรู้สึกว่ามันเป็นยิ้มแปลกๆนะ
"ว่าแต่ จะปล่อยมือผมตอนไหนเหรอครับ" ฉันมองไปที่มือของฉันที่กำลังลังจับมือของเขาอยู่
"เอ่อ ขอโทษค่ะ"
"ผมชื่อ ต้นกล้าครับ"
"อ๋อ ฉันชื่อมะนาวค่ะ งั้นฉันขอตัวก่อนนะ" นี่ฉันเห็นภาพอะไร ปกติฉันเห็นแค่วิญญาณ มันเกิดอะไรขึ้นกับฉันเนี่ย
ฉันเดินเข้ามาในมหาลัยได้ไม่นานก็ได้ยินเสียงกรี๊ด ของบรรดาสาวๆทั้งหลาย แล้วก็กำลังจะเป็นไทยมุง ฉันไม่สนใจแล้วเดินไปหาเพื่อนๆทันที
"จะปิดเทอมแล้วเหรอเนี่ย" เต้ที่กำลังบ่น
"ปิดเทอมก็ดีออกฉันจะมีเวลาทำงานมากขึ้น" ธามเบะปากทันที ต่างจากมอคค่าที่กำลังมองหน้าฉันนิ่งๆ
"ตัวเองเป็นอะไรอ่ะ" ฉันเขย่าแขนมอคค่าเบาๆ ปกติฉันก็เล่นแบบนี้กับมันประจำนั่นแหละ
"อย่าลืมสิมะนาวว่าเราต้องไปทำกิจกรรมค่ายอาสา" ฉันหุบยิ้มทันทีเมื่อได้ยินมอคค่าพูด ไปค่ายก็อยากไปนะ ถ้าไม่ติดที่ว่าไปกับคณะแพทย์นี่สิ
"แล้วไปวันไหน"
"พรุ่งนี้ไง แกจำไม่ได้เหรอ" ฉันเบิกตากว้างทันทีเมื่อเต้พูดจบ พรุ่งนี้เหรอ
"งั้นกลับกันเถอะ วันนี้อาจารย์ยกคลาส" ควับ!! ฉันหันไปมองหน้าธามทันที นี่ฉันตกข่างงั้นเหรอ
สุดท้ายฉันเดินคอตกออกจากมหาลัย แล้วฉันจะไปไหนต่อเนี่ย
"เอ้ะ นั่นมันหมอต้านี่" เขาที่กำลังเดินขึ้นรถกับผู้หญิงคนหนึ่ง แถมยังเป็นดาวคณะบริหาร และจู่ๆ ก็มีผู้ชายสองคนขับรถมาจอดแล้วลงเดินมาหาฉัน ท่าทางของผู้ชายสองคนทำให้ฉันคุ้นมาทันที ฉันค่อยๆถอยหลังช้าแล้ววิ่งทันที
ฉันหยุดวิ่งทันทีเมื่อเจอกับทางตั้น และบริเวณนี้ไม่มีคนผ่านมามันจึงดูค่อนข้างเปลี่ยว ฉันใช้มือกุมขมับตัวเองทันที
"แกโง่หรือเปล่าเนี่ยไอ้มะนาว วิ่งไปไหนไม่วิ่งดันวิ่งมาเจอทางตัน"
"พวกแกต้องการอะไร ถ้าจะมาฆ่าก็รีบฆ่า" ผู้ชายคนหนึ่งจ่อปืนมาทางฉันทันที ตุ๊บ ผลัวะ จู่ๆร่างของผู้ชายสองคนก็กระเด็นไปนอนลงกับพื้น
"หมอมาได้ไง" เขาไม่พูดแล้วมองไปที่ผู้ชายสองคนที่กำลังลุกขึ้นยืน ตุ๊บ ผลัวะ ฉันไม่รอโอกาสให้ลุกยืนจึงจัดการปล่อยมัดแล้วเตะไปที่น้องชายของพวกมันทันที
"พวกแกนี่เอง ฉันคิดไม่ผิดจริงๆว่าพวกแกต้องตามมาฆ่าฉัน" จู่ๆ ก็มีเสียงปืนดังขึ้นทำให้ผู้ชายสองคนลุกแล้วรีบวิ่งขึ้นรถอีกคันทันที
"เธอไม่เป็นอะไรใช่ไหม" ฉันส่ายหัวเบาๆ
"ว่าแต่นายเถอะทำไมถึงโผล่มาที่นี่ได้ล่ะ เห็นเดินควงแม่ดาวมหาลัยอยู่นี่" เขาเผยยิ้มออกมา เป็นยิ้มที่มักจะทำให้ใจสั่นอยู่เรื่อยเลย
"ทำไม หึงเหรอ"
"บ้า ฉันจะไปหึงนายทำไมกัน นายจะไปไหนกับใครก็เรื่องของนายสิ" ฉันลุกเดินช้าๆ ก่อนที่ต้องชะงักหยุด
"เดี๋ยว เธอต้องไปกับฉัน"
"ไปไหน" เขาไม่ตอบแล้วส่งยิ้มมาให้
ณ ห้าง ss
เขาพาฉันหยุดอยู่ที่ร้านเสื้อผ้าร้านหนึ่ง ก่อนที่จะมีพนักงานสาวคนหนึ่งเดินออกมาพร้อมมองคนข้างๆฉันแบบตาหวานเยิ้มก่อนที่จะส่งสายตาแปลกมาให้ฉันแล้วมองชุดช็อปของฉัน ทำเหมือนไม่เคยเห็นผู้หญิงเรียนวิศวะยังงั้นแหละ
"ช่วยเลือกชุดให้ผู้หญิงคนนี้ที" เดี๋ยวๆ เลือกชุดอะไร จู่ๆแขนฉันก็ถูกจับเข้าไปข้างในทันที พร้อมกับยัดเยียดชุดหวานๆมาให้ ฉันยืนมองตัวเองที่กำลังสวมชุดกอดอกสีชมพูอ่อนๆอยู่
"ชุดบ้าอะไรเนี่ย สั้นก็สั้น" ฉันบ่นคนเดียวเบาๆ แต่พนักงานสาวคนนั้นกลับได้ยิน
"เข้ากับคุณผู้หญิงมากๆเลยนะคะ เอาเป็นว่ามาแต่งหน้าทำผมดีกว่าค่ะ"
"ยังมีแต่งหน้าด้วยเหรอ" เธอพยักหน้าเบาๆก่อนจะทำอะไรสักอย่างกับหน้าและผมของฉัน
"เชิญคุณผู้หญิงข้างนอกเลยค่ะ" ฉันพยักหน้าเบาๆก่อนที่จะเดินออกไป ฉันเดินมาหยุดอยู่หน้าร่างสูงแต่เขาทำได้แค่มองด้วยสีหน้าแปลกๆเท่านั้น
" นายจะให้ฉันแต่งตัวแบบนี้ทำไม มันไม่ใช่ฉันเลยนะ" ก็แง๋นะสิ ฉันชอบใส่กางเกงยีนเสื้อฮู๊ดมากว่า ไอ้ชุดแบบนี้ไม่เคยใส่ค่ะ หมอต้ามองหน้าฉันนิ่งๆก่อนจะกลืนน้ำลายลงช้าๆ
"นายหิวน้ำเหรอ" เขาไม่พูดอะไร แล้วเดินไปที่ชัั้นรองเท้าทันที อะไรของเขาเนี่ย
"นะ..นายจะทำอะไร"
"จะใส่รองเท้าให้ไง" เขาสวมรองเท้าที่ไม่ค่อยมีส้นมากนักให้ฉัน ก่อนที่จะมองหน้าฉันนิ่งๆ ตึกตัก ตึกตัก นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับฉัน ฉันคงไม่ได้หวั่นไหวใช่ไหม
"ฉันว่ารีบไปเถอะ" เขาพยักหน้าเบาๆ
รถที่กำลังเคลื่อนตัวมาจอดอยู่หน้าบ้านหลังหนึ่ง พร้อมกับเสียงเพลงเบาๆ
"คนรวยเขาจะทำอะไรก็ได้ทั้งนั้นแหละเนาะ" ฉันบ่นคนเดียวเบาๆ
"ลงมาได้แล้ว" ฉันพยักหน้าเบาๆแล้วเดินตามหมอต้าทันที
"ว่าแต่งานวันเกิดใครอ่ะ"
"น้องชายฉัน" ฉันพยักหน้าเบาๆ ฉันที่เดินเข้าไปในงาน ก็พบกับแขกมากมายทั้งผู้หญิงและผู้ชาย
"เอ้า พาสาวที่ไหนมาด้วยว่ะ" เสียงของผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นซึ่งเขาก็คือเพื่อนของหมอต้า
"พี่โซลจำฉันไม่ได้เหรอ" โซลเดินเข้ามาใกล้ฉันเรื่อยๆ แต่กลับต้องหยุดชะงักเพราะมีร่างสูงข้างๆ เดินมากั้นระหว่างฉันกับเพื่อนของเขา
"มะนาวใช่ไหม จำเกือบไม่ได้แน๊ะ" ฉันขมวดคิ้วทันทีเมื่อเห็นฟ้าใสเดินมาพร้อมเพทาย
"ฟ้าใสเธอกับพี่เพทาย" ฟ้าใสพยักหน้าเบาๆ ว้าว สองคนนี้แอบไปคบกันตอนไหนเนี่ย หมับ!! ฉันที่ถูกจูงมือให้เดินไปนั่งที่โต้ะรับแขก ซึ่งก็มีเพื่อนๆของหมอต้าเดินตามมานั่งด้วย ฉันหันซ้ายหันขวาเพื่อมองหาเจ้าของงานนี้ ก็ไม่มีอะไรมากหรอกแค่อยากเห็นหน้าน้องชายหมอต้าอ่ะ
"พี่ต้า" ฉันหันไปตามเสียงก็พบกับผู้ชายรูปร่างสูงขาวหน้าตาดี ยืนอยู่หน้าหมอต้า ก่อนที่เขาจะหันมาสบตากับฉัน
"มะนาวใช่ไหม" เขาเผยยิ้มออกมา ทำให้ฉันขมวดคิ้มทันที
"จำเราได้ไหม คนที่เธอช่วยเมื่อตอนเที่ยงไง" ฉันยิ้มทันที
"ช่วยอะไร" หมอต้าหันมามองฉันทันที ฉันยิ้มก่อนจะนั่งลงดื่มน้ำส้มต่อไป
"วันนี้มะนาวสวยมากเลยนะ ว่างๆเราขอเลี้ยงข้าวตอบแทนได้ไหม" ฉันหันไปมองต้นกล้าก็พบว่าเจากำลังนั่งอยู่ๆข้างหมอต้า
"ดะ../ไม่ได้" ยังไม่สิ้นคำพูดฉัน หมอต้าก็พูดแทรกทันที
"ผมไม่ได้ถามพี่ซ่ะหน่อย ทำไมต้องไม่พอใจด้วย หรือว่ามะนาวเป็นแฟนพี่" หมอต้ามองฉันนิ่งๆ ก่อนที่จะหันไปหยิบไวน์ขึ้นดื่ม
"ใช่สิ ทำไมถึงมีรอยแผลเป็นตรงหน้าอกข้างซ้ายล่ะ" จู่ๆ ต้นกล้าก็พูดขึ้น ทำให้ฉันตกใจไม่เบา พรึบ!! จู่ๆหมอต้าก็เอาเสื้อของเขามาคลุมให้ฉัน ทำให้ฉัน งง กับการกระทำของเขามากขึ้น
"แกไม่รู้สักเรื่องจะตายไหม" ฉันเขย่าแขนของเขาเบาๆ เพื่อให้เขาใจเย็นลง
"นายเป็นอะไรของนายเนี่ย"
"ลองสักหน่อยไหม" กายที่ยื่นแก้วไวน์มาให้ฉัน ฉันหยิบแก้วนั้นมาก่อนที่จะกระดกดื่มจนหมด รสชาติดีแฮะ
"ขออีกได้ไหม" จู่ๆสายตาคู่หนึ่งก็มองมาที่ฉัน เชิงกับว่าให้หยุดดื่ม แต่ฉันไม่หยุดหรอกนะ
"ตุ๊บ"
- ผู้เขียน
