เพื่อน(รัก)กัน

อยู่ร่วมกันอย่างสงบสุข?

"โห~โครตเนี๊ยบ"

คนตัวเล็กถึงกับอุทาน เพราะห้องของเขาของทุกชิ้นถูกจัดให้เป็นระเบียบทุกอย่าง ห้องดูสะอาดสะอ้านต่างจากห้องของเธอสุด ๆ นี่อาจเป็นอีกหนึ่งเหตุผลที่เธอชอบมาคลุกอยู่ห้องเขาด้วยแหละมั้ง

"เออออ กลิ้งเข้าไป ที่นอนกูยับหมดแล้วนะนั่น"

"สบายสุด ๆ กูชอบอ่ะ มึงลองมานอนดู" เธอกลิ้งไปมาพร้อมกับกวักมือเรียกคนตัวสูง

"หึ! ไม่เอาอ่ะ "

"มาาาาา! " พร้อมกับดึงมือคนตัวสูงลงบนเตียงที่เธอนั่งอยู่ จังหวะนั้นเองร่างที่ยืนอยู่ยังไม่ทันตั้งตัว จึงเซถลาล้มลงมาคร่อมร่างเธอไว้

ทั้งสองต่างจ้องมองตากันไม่กระพริบ ตึก! ตัก! ตึก! ตัก! เสียงหัวใจที่เต้นละรัว และเต้นเเรงซะจนจะหลุดออกมาข้างนอกอยู่แล้ว

"เป๊กก เป๊กกกก!"

"อิหนาววว อิเหี้ยยยย!!"

"ฮ่ะ ๆ ฮ่า ๆ ๆ "

จังหวะช็อตฟิลอีกครั้ง เมื่อคนตัวเล็กยกมือขึ้นบีบไข่ของคนตัวสูงไปสองที ทำเอาเขาตกใจตาโตแทบถลนออกมาจากเบ้า รีบเด้งตัวลุกจากเตียง เอามือกุมไข่ด้วยความหวงแหน

"หนาว มึง! มึง! " ซุนถึงกับกัดฟันกรอด

"อะไรเหรอ~ จับแค่นี้ทำเป็นหวง ถ้ามึงกลัวเสียเปรียบมึงก็มาจับกูคืนสิ มา ๆ ฮ่ะ ฮ่า"

"มึงอย่าท้ากูนะ!"

"ก็มาดิครับบบ"

ลมหนาวทำหน้าตายียวน พร้อมส่ายสะโพกกวนประสาท เธอก็เล่นแบบนี้ของเธอมานานแล้วแหละ แต่คือเขาไม่ชินไง สักวันเถอะ! ถ้าเขาทนไม่ไหว จะจับกดแม่งให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย คอยดูเถอะ!

"กูไม่เล่นกับมึงแล้วอิเหี้ย! ไปเลยมึงกลับห้องมึงไปเลย!"

"ไปก็ได้อ่ะ" พร้อมกับลุกเดินไปอย่างว่านอนสอนง่าย บทจะไปก็ไปง่าย ๆ แบบนี้เนี่ยนะ?

ไม่ถึง 15 นาที…

ก็อก ก็อก ก๊อก เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น ตามด้วยเสียงเรียกที่แสนจะคุ้นหู

"ซุนนนนนน หิวข้าววว"

แกร๊ก~

" อะไรของมึงอีกเนี่ย จะกวนอะไรกูอีก"

"เปล่ากวนนะ รอบนี้หิวจริง ๆ ออกไปหาไรกินกัน"

"ไม่ กูยังไม่หิว" ซันปฏิเสธพร้อมกับทำท่าจะปิดประตู

"แต่กูหิวอ่ะ พากูไปหาไรกินหน่อย นะ ๆ "

ลมหนาวเอ่ยเสียงอ่อนพร้อมกับทำตาแป๋ว ท่าทีออดอ้อนเป็นท่าไม้ตายที่เธอใช้ประจำ แล้วมันก็ได้ผลจริง ๆ เพราะเขาแพ้สายตาของเธอแบบสุด เป็นอะไรที่เขาต้านไม่เคยอยู่ซักครั้ง เพราะแบบนี้เวลาที่คนตัวเล็กขออะไรหรืออยากได้อะไรเขาวิ่งหาให้หมด…

"อ่ะ ๆ ก็ได้ หาไรกินใกล้ ๆ แถวนี้นะ กูขี้เกียจขับรถ"

สุดท้ายซุนก็เป็นฝ่ายยอมอีกครั้ง ทั้งสองก็ออกมาหาของกินด้านนอกซึ่งก็อยู่ไม่ห่างจากคอนโดมากนัก เธอเลือกกินร้านบะหมี่ข้างทาง ทั้งสองนั่งกินไปสักพักก็มีเสียงการแจ้งเตือนจากไลน์กลุ่มดังขึ้น

เวฟ: [เห้ยพวกมึงทำไรกันอยู่วะ?]

กัสจัง: [กูดูหนังอยู่]

"ซุนมึงมันหน้ามาซิ"

"ทำไม? มึงจะทำอะไร" ซุนถามแบบไม่เงยหน้ามองคนตัวเล็ก พร้อมกับก้มหน้ากินบะหมี่ในชามต่อ

"จะถ่ายรูปส่งให้อิกัส กับอิเวฟดู มันทักมาในไลน์กลุ่ม"

"อ่ะ ๆ"

"แชะ "

ลมหนาว: [แดกข้าวกับผัวอยู่]

ลมหนาว:ส่งรูปภาพ

เวฟ: [เฮ้ย ทำไมต้องหยามคนโสดแบบกูด้วยวะ5555]

กัสจัง: [นับวันยิ่งเหมือนผัวเมียกันจริง ๆ นะพวกมึงอ่ะ]

ซุน: [ผัวเมียเหี้ยไรล่ะ หน้าแบบมันอย่างมากก็คนซักกางเกงในให้กูแหละ]

เวฟ: [เมียก็ซักกางเกงในได้นะเว้ยยยย5555]

หนาว: [ใครจะไปซักให้มึง เป็นสังคังป่าวก็ไม่รู้ ชิ! @ซุน]

"ชิ" คนตัวเล็กวางโทรศัพท์ลง ทำหน้าตาหงุดหงิดเล็กน้อย จนคนมองอดขำไม่ได้

"มึง ๆ นั่นใช่พี่ซุนเดือนคณะบริหารป่ะ?"

"ใช่ ๆ ตัวจริงหล่อโคตร ๆ อ่ะมึง พี่เขามากับใครอ่ะ?"

"แฟนเหรอ? ไม่น่าใช่นะ พี่เค้าคงไม่รสนิยมต่ำขนาดนี้หรอกมั้ง เเฟนเก่าแกคนที่ชื่อน้ำหวานอ่ะ สวยน่ารักกว่านี้เยอะ”เป็นเสียงซุบซิบของรุ่นน้องโต๊ะข้างๆ ซึ่งมีผู้หญิงประมาณ3-4คนนั่งอยู่

ตึ๊ง!กำปั้นน้อย ๆ ทุบลงบนโต๊ะ ของรุ่นน้องโต๊ะข้าง ๆ ที่นินทาเธอเมื่อซักครู่นี้ ทำเอาทั้งสี่คนถึงกับสะดุ้งโหยง ผู้คนโดยรอบต่างหันมามองเป็นตาเดียว

"กับข้าวไม่อร่อยเหรอคะน้อง ทำไมดูปากว่างกันจัง!" เธอพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งแต่หนักแน่น

"เอ่อออ ปะ! ปะ! เปล่าค่ะ"

"ถ้าปากมันว่างแนะนำให้มีเหี้ยไรก็ยัด ๆ เข้าไปนะคะ เนี่ย! อย่างรองเท้าเนี่ยยัดเข้าไป เผื่อมันจะทำให้ปากไม่ว่างพอที่จะเที่ยวนินทาคนอื่นเขา!"

ปัง!!! คนตัวเล็กวางรองเท้าลงกลางโต๊ะ ทำเอารุ่นน้องกลุ่มนั้นหน้าเหวอกันเป็นแถบ ๆ

"หนาว ๆ กลับกันเถอะมึง ไป" ซุนรีบเข้ามาลากคนตัวเล็กออกไป ก่อนที่จะมีเรื่องไปมากกว่านี้ พอเดินออกมาได้สักพักเขาก็เห็นว่าคนตัวเล็กไม่ได้ใส่รองเท้า

"อ้าวเฮ้ย รองเท้ามึงไปไหน?"

"เอาให้อิเด็กปากแจ๋วพวกนั้นแดกไปแล้ว!"

ลมหนาวยังคงหงุดหงิด เธอเอ่ยเสียงฟึดฟัดพร้อมกับเอามือกอดอกทำหน้าตึงๆ ชายหนุ่มได้แต่ถอนหายใจ เขายอมเธอจริง ๆ มีเรื่องกับคนไปทั่วตั้งแต่สมัยเรียน ม.ต้น ใครมานินทาเธอ หรือหาเรื่องเธอก่อน แต่ละคนไม่โดนเธอสวนกลับหรือซัดหน้าหงาย ถือว่าคนนั้นเเต้มบุญสูงสุด ๆ

"เอาใส่ของกูก่อนและกัน"คนตัวโตเอ่ยอย่างอ่อนโยน พร้อมกับก้มลงถอดลองเท้าให้คนตัวเล็ก

"แล้วมึงจะใส่อะไรอ่ะ?"

"กูก็ไม่ใส่ไง มึงก็ถามโง่ ๆ เนอะ รองเท้ากูมีอยู่คู่เดียวเนี่ย " คนตัวเล็กมองหน้าเขาด้วยสายตาที่เดาอารมณ์ไม่ถูก

"ไม่เอาอ่ะ มึงใส่เหอะ!"

"กูให้มึงใส่มึงก็ใส่สิ อย่าลีลา เร็ว" ซุนก้มลงพยายามใส่รองเท้าให้กับคนตัวเล็กอย่างตั้งใจ

"ขอบคุณนะมึง" เธอเอ่ยขอบคุณเขาอย่างจริงใจ พร้อมกับส่งยิ้มตาหยีให้กับเขา เธอโคตรรู้สึกดีเวลาที่เขาทำหลาย ๆ อย่างให้เธอจัง มันดูเอาใจใส่ดี เธออยากให้เขาเป็นเพื่อนที่น่ารักแบบนี้ตลอดไป

“ถ้ากูหาผัวที่ดูแลกูไม่ดีเท่ามึงนะ กูจะไม่ยอมแต่งงานเลยมึงคอยดู”

ลมหนาวพูดไปพลางหัวเราะไป สองเท้าก็ก้าวไปข้างหน้า ด้วยการแยกขากว้าง ๆ แล้วก้าวยาว ๆ เหมือนเป็ดเดิน เพราะเธอเห็นว่ารองเท้าที่ใส่อยู่มันใหญ่ เลยนึกอยากเดินแบบนั้น จนคนข้าง ๆ หลุดขำไปกับท่าทีน่าเอ็นดูของเจ้าหล่อน ไม่ว่าจะโตแค่ไหน เวลาอยู่ด้วยกัน ลมหนาวก็ยังเป็นยัยเด็กขายขำสำหรับเขาอยู่เสมอ…

“ถ้าคิดแบบมึง ชาตินี้ทั้งชาติก็ไม่มีผัวกับเขาหรอกมึงอ่ะ”

“งั้นกูก็จะอยู่กับมึงไปจนแก่ไง” ลมหนาวหยุดเดิน ก่อนที่จะหันมามองหน้าชายหนุ่มพร้องกับส่งยิ้มหวานให้

“อยู่เป็นเพื่อนที่ทั้งสวยและนิสัยดี น่ารั_”

“พอ ๆ ก็ขี้เกียจฟังมึงพล่ามละ”

เหอะ…อยู่เป็นเพื่อนงั้นเหรอ? ใครเขาจะไปอยากอยู่กัน…