คนที่ถูกมองข้าม
1188 คำ
เมื่อกลับมาถึงห้อง คนตัวเล็กก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่พร้อมกับฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดี จนคนที่นอนดูหนังอยู่โซฟาหน้าห้องรับแขกถึงกับต้องหันตาม ทำเอาเขารีบเด้งตัวลุกจากโซฟาวิ่งมาหาคนตัวเล็กด้วยความตกใจ เพราะตอนนี้เขาเห็นเธอมีผ้าพันแผลข้อศอกกับเข่า แค่เขาห่างเธอวันเดียวสภาพเธอเป็นแบบนี้แล้วเหรอเนี่ย!
"หนาว!มึงเป็นอะไรไปโดนอะไรมา!?"
"โดนรถชนน่ะ" คนตัวเล็กส่งยิ้มให้เขา และในอ้อมกอดของเธอมีเสื้อกาวน์สีขาว นี่มันเสื้อกาวน์ของแพทย์นี่ เธอไปได้มันมาจากไหน?
"ฮะ!!รถชน!รถอะไรชน! ชนอยู่ไหน?! เมื่อไหร่!? มึงเป็นอะไรมากไหมหนาว?" ร่างสูงรีบเข้ามาจับแขนทั้งสองข้างของเธอ หมุนซ้ายหมุนขวาด้วยท่าทางตกใจและเป็นห่วง เขาห่วงเธอจริง ๆ ถ้าเขาไปรับไปส่งเธอเองคงไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นกับเธอ
"โอ้ยยย~ใจเย็น ๆ มึงถามเยอะขนาดนี้กูจะตอบทันไหมล่ะ"
"ก็กูห่วงมึงอ่ะ"
"กูโดนมอไซด์ชน มันขับขึ้นฟุตบาทมาจะชนเด็กคนหนึ่ง แต่กูไปช่วยก่อนกูเลยโดนชนเจ็บเอง แต่มึงไม่ต้องห่วงเพราะเจ็บนี้กูถือว่าคุ้ม"
"คุ้มเหี้ยไรอีกล่ะ มึงเจ็บนะเว่ย!" ซุนติดจะเสียงดังนั่นเพราะเขาเป็นห่วงเธอเอามาก ๆ
"มึงรู้ป่ะว่าวันนี้กูเจออะไร?" ลมหนาวยิ้มแฉ่งพร้อมกับยกเสื้อกาวน์สีขาวขึ้น
"อะไรมึงไปขโมยของใครมา?"
"ไอ้เหี้ยนี่! กูไปเจอเจ้าของเสื้อมา นายอ่ะ! มึงจำได้ป่ะคนที่กูเคยชอบอ่ะ อรั้ยยยย~" ลมหนามดีใจจนออกหน้า พร้อมกับยิ้มตาหยีบิดตัวไปมา
ทำเอาคนตัวสูงใจแป้วลงทันที จำได้สิ ทำไมเขาจะจำไม่ได้ ก็มันเป็นคนที่ทำคนตัวเล็กตรงหน้าเขาร้องไห้ผิดหวังที่มันไม่ยอมรับรักเธอไม่รู้กี่ครั้ง และคนที่คอยปลอบใจคอยอยู่เคียงข้างเธอ ก็คือเขานี่แหละ…
"มึงโดนมันปฏิเสธกี่ครั้งมึงจำไม่ได้ไง? ยังจะชอบคนแบบนั้นอยู่อีก" ซุนเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยพอใจนัก
"มึงนี่ไม่รู้อะไร เจ็บแล้วจำคือคน เจ็บแล้วทนคือคนเก่งเว่ย ฮ่า ฮ่า "
"......"
"เฮ่ยมึง ๆ ๆ เขาทักไลน์กูมาแล้วอ่ะ กรี๊ด" คนตัวเล็กกระโดดโลดเต้นจนลืมไปเลยว่าตัวเองเพิ่งบาดเจ็บมา เพียงเพราะมีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น และเธอก็กดรับทันที
["ฮัลโหล หนาวถึงบ้านรึยังครับ"]
"ถึงแล้ว มีอะไรรึเปล่า ไป ๆ" ประโยคหลังเธอหันมายังคนตัวโตพร้อมกับปัดมือไล่คนตัวสูง ที่ตอนนี้หน้าตาบูดบึ้งราวกับคนท้องผูก
[เปล่าครับ เราแค่โทรมาถาม เป็นห่วงกลัวยังกลับไม่ถึง เป็นไงบ้างเจ็บแผลมากไหมครับ?]
"เจ็บนิดหน่อยอ่ะ แต่เดี๋ยวก็หายแค่นี้สบายมากกกก"
คนตัวสูงยืนเบะปากโดยสัญชาตญาณ แต่ร่างบางกลับเดินผ่านไปโดยไม่สนใจ แถมยังคุยโทรศัพท์กระหนุงกระหนิงกับผู้ชายคนอื่น น้ำเสียงที่เธอใช้กับคนอื่นช่างอ่อนโยน ต่างกับตอนที่คุยกับเขาซะจริง คุยกับเขาแต่ละทีเหมือนกับคนจะฆ่ากันตายยังไงยังงั้น ชิ!
ก๊อก ๆ แกร๊ก เสียงเคาะประตูดังขึ้น แต่เพราะอีกคนไม่สนใจจะล็อคห้อตั้งแต่แรกจึงทำให้เขาเปิดเข้ามาได้อย่างง่ายดาย
"มึงทำอะไรหนาว ไม่ออกไปกินข้าวจะได้กินยา?"คนตัวเล็กที่กำลังง่วนอยู่กับการรีดเสื้อกาวน์ตัวนั้น ตอบแบบไม่แหงนมองหน้าเขาแม้แต่นิด
"ไม่อ่ะ ยังไม่หิว ขอทำอันนี้ก่อน"
"มึงวางก่อนมากินข้าวกินยาจะได้พัก อันนั้นพรุ่งนี้ค่อยทำก็ได้"
"ก็กูบอกว่าไม่ไง กูไม่หิว มึงนี่ก็นะ"
ลมหนาวยังคงก้มหน้าทำต่อไปแบบไม่สนใจเขาสักนิด ชิ! ใช่สิ ก็ไอ้นั่นมันสำคัญกว่านี่เนอะ ก็มันเป็นคนที่เธอชอบนี่ เขาจะเป็นห่วงเธอแทบตายยังไงเธอก็คงมองข้ามมันอยู่ดีสินะ ได้ผู้แล้วลืมเพื่อน จำไว้เถอะ!
ผ่านไป 3 เดือน...
นายและลมหนาวเริ่มพัฒนาความสัมพันธ์ขึ้นเรื่อย ๆ เริ่มสนิทกัน พูดคุยโทรหา ไปกินข้าวแลดูเหมือนแฟน แต่เขาก็ยังไม่ให้สถานะเธอแบบชัดเจน
วันนี้เป็นวันที่เขานัดเธอออกมากินข้าว คนตัวเล็กในชุดเสื้อกระโปรงสีขาว รวบผมขึ้นทั้งหมด วันนี้เธอเลือกที่จะแต่งหน้าเบา ๆ ทำให้ใบหน้าหวานที่ปกติไม่แต่งหน้าเธอก็ดูสวยน่ารักอยู่แล้ว ยิ่งดูน่ารักเป็นธรรมชาติขึ้นไปอีก
เมื่อมาถึงร้านอาหารที่นัดกันไว้ คนตัวเล็กก็มองหาผู้ชายที่นัดเธอออกมาอย่างตั้งใจ นั่นไง เธอเห็นเขาแล้ว ลมหนาวกำลังจะเดินเข้าไปหา แต่ต้องหยุดชะงักไป เมื่อเห็นว่ามีผู้หญิงอีกคนซึ่งท่าทางน่าจะอายุน้อยกว่าเธอนั่งอยู่กับเขาด้วย! เธอคนนั้นเป็นใคร? แล้วมานั่งตรงนั้นกับเขาได้ยังไง? ในขณะที่คนตัวเล็กกำลังจะเดินเข้าไปในร้าน ก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เป็นนายที่โทรเข้าหาเธอ คนตัวเล็กกดรับด้วยมือที่สั่นเทา
["ฮัลโหลหนาว วันนี้นายขอเลื่อนนัดไปก่อนนะ พอดีวันนี้มีธุระ]
"......"
ลมหนาวถึงกับพูดไม่ออก พร้อมกับสายที่ถูกตัดไป ร่างบางยืนตัวสั่นเทา มองเขากับผู้หญิงคนนั้นนั่งคุยกันอย่างสนิทสนม เธออยากจะเข้าไปลากผู้หญิงคนนั้นออกมาตบสั่งสอน ลากผู้ชายคนนั้นออกมาเคลียร์กับเธอซะให้รู้เรื่องรู้ราว แต่ตอนนี้เธอไม่มีแรงแม้แต่จะพูด ถ้าเป็นนิสัยของเธอโดยปกติสองคนนั้นโดนเธอถล่มยับแน่ แต่เพราะเป็นเขาที่เธอชอบมากที่สุด เธอกลับไม่อยากทำแบบนั้น
นี่เธอกำลังอกหักเหรอเนี่ย อกหักตั้งแต่ยังไม่ได้เป็นอะไรกันเนี่ยนะ ที่ผ่านมาเธอคิดเข้าข้างตัวเองมาตลอด ที่เขาคุยกับเธอทุกวัน ทำดีกับเธอ ชวนเธอกินข้าวดูหนัง เหมือนคนเป็นแฟนกันทำ เขาไม่ได้คิดอะไรกับเธอจริง ๆ น่ะเหรอ หรือจริง ๆ เธอไม่ใช่ตัวเลือกของเขาตั้งแต่แรก คงเป็นแบบนั้นสินะ เขาคงไม่คิดจะชอบเธอจริง ๆ หรอก เพราะคนแบบเธอไม่มีอะไรที่เหมาะกับเขาเลยสักอย่าง ทั้งหน้าตา นิสัย เธอน่าจะรู้ตัวเองดีตั้งแต่แรก จะได้ไม่ต้องผิดหวังซ้ำ ๆ แบบนี้…
- ผู้เขียน
