ทรงโปรดถอนหายใจเฮือกนับครั้งไม่ถ้วน สลับกับใช้หน้าผากโขกลงกับหน้าประตูห้องนอนตรงหน้าเป็นบางครั้งเบาๆ เพราะความรู้สึกผิดหนักหน่วงที่เล่นงานเขาตั้งแต่เมื่อคืนจนมาถึงบัดนี้ ทำให้เขามีสีหน้าแย่ทีเดียว ใกล้เวลาที่จะต้องออกไปทำงานกันแล้ว ต้องมนตร์ไม่ยอมออกจากห้อง ไม่ว่าเขาจะพยายามส่งเสียงเรียกเธอสักเท่าไหร่ ก็ไม่มีการตอบรับออกมา มีเพียงความเงียบงันที่ทำให้เขาใจคอไม่ดีกลับมาแทน
ชายหนุ่มก้มมองนาฬิกาข้อมือ ที่โผล่พ้นออกมาจากแขนเสื้อเชิ้ตสีขาว ตอนนี้สายมากแล้ว เขาอาจจะไม่ทันประชุมร่วมกับผู้บริหารคนอื่นๆ แน่ "ต้อง...เธอจะไม่ไปทำงานเหรอ"
"..."
"งั้น...ก็ได้ วันนี้ถ้ารู้สึกไม่สบายใจ เธอพักก็ได้นะ ฉันจะออกไปทำงานแล้ว เอ่อ มีอาหารเช้าไว้บนโต๊ะให้แล้วนะ"
เขาสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดอีกครั้ง ก่อนจะกล่าวว่า "ฉัน...ขอโทษ" เขาเอ่ยถ้อยคำนี้ด้วยความรู้สึกผิดมหันต์ ก้มหน้าลงสำนึกผิด ก่อนจะหันหลั
